بریده‌هایی از کتاب غیرممکن غیرممکنه

۶. بیشتر از هرچیز، صبر داشته باشید.

چالش هفت‌روزهٔ «واقعاً چه می‌خواهم» را انجام دهید. به‌طرز معجزه‌آسایی کمکتان می‌کند به شفافیت ذهنی دست پیدا کنید.

خودتان را در ده سال آینده تصور کنید و از خودتان بپرسید: اگه الان از این کار دست بکشم... ده سال بعد حسرتش رو می‌خورم؟

۵. از قدرت توقف مثبت استفاده کنید.

۳. تردیدهایتان را بپذیرید.

۲. پیشاپیش برای مشکلات آمادگی داشته باشید.

شکست‌هایتان را خیلی سریع قضاوت نکنید. ممکن است شکست راهنماییِ کائنات باشد که شما را به هدفی بزرگ‌تر و بهتر هدایت کند. زمانی‌که شکست می‌خورید، باید بپرسید آیا ارزشش را داشت؟ بگذارید بررسی کنیم. باید عکس قضیه را نگاه کنید. ویژگی‌های پیشرفت در مقایسه با کمال‌گرایی اگر منتظر می‌ماندم که انسان کاملی شوم، هرگز نمی‌توانستم یک کلمه هم بنویسم.

از فرازونشیب نترسید. درعوض، روش‌های خلاقانه را برای مقابله و یادگیریِ آن‌ها آماده کنید. انتظار این را داشته باشید که یک گام به جلو بروید و چهار قدم به عقب. مهم‌تر از همه، صبر داشته باشید. صبر یکی از مهم‌ترین نقاط قوت ذهنی در «فلسفهٔ غیرممکنْ غیرممکنه» است. هرچیزی را که می‌خواهید بسازید، به دست بیاورید یا تجربه کنید، ممکن است بیشتر از آنچه فکر می‌کنید طول بکشد.

زمانی‌که مهارت و توانایی‌تان را با کسی که سال‌ها این کار را انجام می‌دهد، مقایسه می‌کنید، درواقع با این کار گرفتارِ دام کمال‌گرایی شده‌اید. راه‌حلِ رفعِ این مشکل شعاری جادویی است. این کلمات را بلند بخوانید: پیشرفت، نه کمال از این لحظه به‌بعد، هدف از تلاشتان این موضوع خواهد بود: پیشرفت، نه کمال.

شروع‌کردن یا یادگیریِ هرچیزِ جدید به این معناست که شما یک مبتدی و کارآموزید. باید از حالتِ فردی بیگانه به فردی آشنا در درون حرفه تبدیل شوید. به آن احترام بگذارید و آن را بپذیرید. به یاد داشته باشید: کمال‌گرایی ماری سمی است؛ هدفِ آن حمله به حساس‌ترین جای خلاقیت شماست. در اینجا یکی از حیله‌گرانه‌ترین و کشنده‌ترین حرکات آن ذکر شده است: مجبورتان می‌کند به مقایسه با برجسته‌ترین افراد. من هرگز به‌خوبیِ ... نمی‌شوم، پس چرا اذیتم می‌کنی؟ به‌هیچ‌وجه به این مرحله نروید. مقایسه نقطه‌ضعفِ خلاقیت است.

کمال‌گرایی با افسردگی، اضطراب، اختلالاتِ تغذیه و سایر مشکلاتِ سلامتِ روان ارتباط دارد. کمال‌گرایی کشنده است؛ برای سلامتی، خوشبختی و کارایی‌تان مضر است. به‌شکل کنایه‌آمیزی شما را از تبدیل‌شدن به بهترین خود، به‌دست‌آوردنِ بهترین چیزها و داشتن بهترین احساسات بازمی‌دارد. هیچ‌چیزِ مفیدی در آن وجود ندارد. خبر خوب در این مورد آن است که ازبین‌بردنِ کمال‌گرایی صددرصد شدنی است.

برای رشدکردن، باید بی‌خیال نیازتان به راحتی و اطمینان خاطر (لااقل به‌صورت موقت) شوید. باید خودتان را تمرین دهید که رشدکردن و آموختن را بر هرچیزِ دیگری برتری دهید. این همان‌جایی است که احتیاج به نیرو و تخصص و ساخت نتایج جدید دارید. به‌اندازهٔ کافی در منطقهٔ رشد بمانید و خواهید دید چیز شگفت‌آوری به وقوع خواهد پیوست: منطقهٔ رشدِ سابق به منطقهٔ امنِ جدیدتان تبدیل خواهد شد.

بگذارید فرض کنیم اسکناسی بیست‌دلاری از جیبتان می‌افتد و گمش می‌کنید. میزان غمِ گم‌کردن آن بیست‌دلاری بیشتر از میزان لذتی است که اگر آن بیست دلار را کف خیابان پیدا می‌کردید، می‌بردید.

مواظب باشید. جست‌وجو و نقشه‌کشیدنِ بیش‌ازحد اغلب راهی برای تعلل‌کردنِ بیشتر است. ممکن است هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها زمان بدون انجامِ پیشرفتی واقعی و محسوس بگذرد. جست‌وجوکردن، مخصوصاً به‌صورت آنلاین، ممکن است خیلی خطرناک باشد. من دفعاتِ بسیار زیادی خودم را چند ساعت و چند روز گرفتار کارهای بیهوده و آشفته‌کننده کردم.

باید از دستورِ آن صدای درونِ مغزتان که می‌گوید تو هنوز آماده نیستی سرپیچی کنید. می‌دانید چرا؟ چون آن صدا مزخرف است. آن صدا نوعی پارازیتِ کوچکِ تنبل، نق‌نقو، تکراری و زندگی‌خراب‌کن است. آن صدا، همانی که دارد یکسره به شما می‌گوید چقدر ناآماده‌اید یا چقدر حسش را ندارید که این کار یا آن کار را انجام دهید، چقدر برای آن کار خوب نیستید، یا ناتوان و بی‌صلاحیتید، صدای شما نیست. حقیقی هم نیست. تنها قدرتی که دارد، توجه و ارزشی است که برای آن قائل می‌شوید. هوشیار باشید، چراکه آن صدا بسیار مکار و زیرک است. هر کاری که بتواند می‌کند تا شما را با دروغ‌های به‌ظاهر منطقی و عقلانی در گرفتاری نگه دارد.

تمرینِ «قبل‌از اینکه آماده باشید، شروع کنید» بخش بسیار مهمی از فلسفهٔ شدنی‌بودنِ همه‌چیز است. وقتی قبل‌از آنکه آماده باشید، شروع می‌کنید، کرختی را از بین می‌برید و لنگر حرکت را به‌نفع خودتان به حرکت درمی‌آورید.

درمورد ورزش‌کردن فکر کنید. همیشه دوست ندارید انجامش دهید. درواقع، ممکن است گاهی اصلاً دلتان نخواهد انجامش دهید. به صدای درونتان گوش کنید و احتمالاً چیزی شبیه‌به حس نمی‌کنم دوستش داشته باشم، خسته‌ام، نمی‌خوام، فردا شروع می‌کنم خواهید شنید. درهرحال وقتی بند کتانی‌تان را می‌بندید و هرجور شده حرکت می‌کنید، اتفاقی عجیب می‌افتد. نیروی قدرتمند دیگری جای آن را می‌گیرد. درعرض چند دقیقه، بیشتر حس پرانرژی‌بودن و زنده‌بودن می‌کنید. حتی سرشار از انگیزه‌اید.

این به‌خاطر این حقیقتِ ورای عصر و زمان است: هر پیشرفتی با تصمیمی شجاعانه شروع می‌شود.

اما این حقیقتی است که من هر بار آن را دوباره یاد می‌گیرم: شما هیچ‌وقت برای انجام کارهای مهمی که باید انجامشان دهید، حس آماده‌بودن نخواهید داشت.

بعداز دَه سال، آیا از انجام‌ندادنِ این کار پشیمان خواهم شد؟ به‌زبان دیگر، وقتی ۳۵ ساله شدم، امکان دارد به خودِ ۲۵ ساله‌ام نگاه کنم و پشیمان شوم که چرا از این فرصت استفاده نکردم تا برنامهٔ رقص و تناسب‌اندامم را جدی‌تر پیگیری کنم؟ پاسخ؟ معلوم است که پشیمان می‌شدم.