بریده‌هایی از کتاب غیرممکن غیرممکنه

محققان متوجه شده‌اند تغییر در ذهنیتْ قدرت تغییرِ شیمیِ اعصاب را دارد. باور و انتظار، یعنی عناصر کلیدی امید، می‌توانند با آزادکردن اندورفین و انکفالین جلوی درد را بگیرند؛ همان کاری که مورفین انجام می‌دهد.

باورها سناریوهای پنهانی‌اند که زندگی‌مان را پیش می‌برند.

باورهای مدرک‌محور افکار و ایدئولوژی‌هایی‌اند که ما به‌عنوان «حقیقت» ازسوی منابع و اشخاصِ متخصص پذیرفته‌ایم: دانشمندان، روحانیان، محققان، دکترها، استادان، نویسندگان، رسانه‌ها و عموم جامعه. اما همان‌طورکه فناوری و علم و فرهنگ رشد می‌کنند، باورهای ما نیز باید جلو بروند. به همین دلیل، باورهای مدرک‌محورمان می‌توانند و باید طی زمان تکامل پیدا کنند

درمورد کلمهٔ شکست این‌طور فکر کنید: شکست تلاشی صادقانه برای یادگیری است. همین، تلاشی صادقانه برای یادگیری.

میزان غذایی که روزانه در خانه‌ها و رستوران‌ها و سوپرمارکت‌ها اسراف می‌شود از غذایی که برای سیرکردن ۱ میلیارد گرسنه در جهان نیاز داریم بیشتر است.

سازوکار نسبت فناوری با شما چنین است: مغز شما هر متن، اعلان یا لایکی را به‌عنوان جایزه در نظر می‌گیرد؛ جایزه‌ای که باعث ترشح دوپامین می‌شود. با گذشتِ زمان این مواد شیمیایی عملکرد مغزتان را تغییر می‌دهند. شما را هم به‌گونه‌ای آموزش می‌دهند که دوپامینِ بیشتری از وسیلهٔ خودتان بخواهید. این بازخوردی است که تقریباً مقاومت دربرابر آن غیرممکن است.

من یا می‌برم یا یاد می‌گیرم، اما هرگز نمی‌بازم.

مهم نیست با چه چیزی مواجهید. شما ملزوماتِ فهمیدن و تبدیل‌شدن به آدمی که باید باشید را در اختیار دارید.

چند پیشنهاد برای رهایی از آن آورده شده است: ۱. احساس شرمساری را با بقیه به اشتراک بگذارید

وقتی ما این پیام را درونی می‌کنیم، این پیام که آدم مهمی نیستیم، از نتیجه‌های بزرگ می‌هراسیم، نه‌تنها ازلحاظ عاطفی و خلاقانه، بلکه ازنظر مالی (درمورد مشاغل و حساب‌های بانکیِ کوچک‌تر حرف می‌زنم). به همین خاطر لازم است هم وجود این پدید را تأیید کنیم و هم اطمینان حاصل کنیم که چنین پدیده‌ای شما را از ارائهٔ موهبت‌هایتان و رسیدن به اوج توانایی‌هایتان بازنمی‌دارد.

ترس دشمنِ ما نیست؛ دشمنْ این است که منتظر بمانیم ترس از بین برود.

این جمله‌ای است که هرقدر هم آن را بشنوید، کم است: ما همه‌مان شکست می‌خوریم، ازنظر جسمی، عاطفی، خلاقیتی، مالی، اجتماعی؛ هرکسی کارهای احمقانه انجام می‌دهد. این جزئی ذاتی در فرایند رشد انسان‌هاست. اما کلیدش اینجاست: زمین‌خوردن هرگز انتهای کار نیست؛ مگر اینکه بخواهید همیشه روی زمین باقی بمانید.

اگر فقط کارهای آسان را انجام دهید، هیچ‌وقت قوی‌تر نخواهید شد.

در زندگی هیچ‌چیزی برای ترسیدن وجود ندارد؛ آن چیز تنها باید درک و فهمیده شود. الان وقتِ بیشتر دانستن است؛ باشد که کمتر بترسیم. منسوب به ماری کوری

وقتی می‌گویید «نمی‌توانم»، دارید به خودتان پیامی درونی می‌فرستید؛ پیامی که می‌گوید شما کنترلِ وقت و انتخاب خودتان را ندارید. به‌جای «نمی‌توانم» حرف صادقانه‌تری بزنید، مثل «نمی‌خواهم».

اما اگر واقعاً به بهانه‌هایتان برای نتوانستن می‌چسبید، این را بدانید: نه خودتان عمقِ عشق، استعدادها، قدرت، خلاقیت و توانمندی‌هایتان را خواهید دید، نه دنیا.

دو نوع آدم در دنیا وجود دارد: آن‌ها که بهانه می‌تراشند و آن‌ها که به نتیجه می‌رسند.

افرادی را پیدا کنید که به‌رغم مشکلات سخت‌کوش‌اند و تلاش سختتان را بی‌ارزش تلقی نمی‌کنند. از این داستان‌ها استفاده کنید تا به زندگی‌تان دیدی منطقی داشته باشید. اگر آن‌ها توانستند، شما هم می‌توانید.

ضرب‌المثلی هست که می‌گوید اگر برای محدودیت‌هایت استدلال بیاوری، آن‌ها را حفظ می‌کنی.

زندگی ۱۰ درصدِ چیزی است که برایم اتفاق می‌افتد، ۹۰ درصد نحوهٔ واکنش من است. همیشه بیشتر از آنچه فکر کنید قدرتمندید.