بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ سؤالی که در دهه‌ی بیست سالگی باید از خود بپرسید

وقتی از چیزهایی که به آنها وابسته بوده‌ایم دست می‌کشیم اتفاق عجیب و خاصی درونمان شکل می‌گیرد.

چیزی به‌عنوان ساده‌بودن درمورد تغییر و تحولات اساسی زندگی وجود ندارد. در زندگی، و خصوصاً در دههٔ بیست‌سالگی مدام درحال تحول هستیم.

بله، بالارفتن از تپه و رسیدن به جواب ممکن است کمی سخت و عذاب‌آور باشد، اما من ترجیح می‌دهم در جوانی خودم را درگیر سؤالات مناسب بکنم تااینکه در پیری گرفتار این سؤال شوم که چه‌اتفاقی می‌توانست افتاده باشد؟

برای زمان‌هایی که مطمئن نیستید چه‌اتفاقی افتاده، زمان‌هایی که تلاش می‌کنید برای اتفاقی غیرمعقول دلیل پیدا کنید، زمان‌هایی که تلاش می‌کنید تا ابهامات را برطرف کنید و مسیرتان را پیدا کنید، فقط یک جواب وجود دارد و آن هم پرسیدن سؤالات مناسب از خودتان و دیگران است.

درطول این سال‌ها یک چیز را به‌طور قطع یاد گرفته‌ام و آن هم این است که تنها کسی که به‌سختی می‌توانم با او روراست باشم خودم هستم.

اشتباه برداشت نکنید؛ این پروسه هیچ‌وقت به‌راحتی طی نمی‌شود. لازمهٔ آن صداقت، جسارت و شجاعت است. برخی از سؤالات تا سال‌های‌سال بی‌جواب باقی می‌مانند و این لزوماً به‌معنای اشتباه‌بودن آنها نیست، بلکه ممکن است جوابی باشد که نیاز به شکل‌گرفتن و مشخص‌شدن دارد.

دههٔ بیست‌سالگی‌تان، سپری‌کردن سال‌ها برطبق برنامه‌ریزی‌هایتان نیست، بلکه دربارهٔ انطباق، تغییر و رشد شماست.

برای پیداکردن جواب‌های درست و مناسب، اول‌ازهمه باید سؤالات درست و مناسب پرسید. به‌نظرم در دههٔ بیست‌سالگی هیچ‌چیز بااهمیت‌تر و قدرتمندتر از پرسیدن سؤالات درست و مناسب نیست. البته که چنین نظری دارم؛ من یک کتاب کامل را به این موضوع اختصاص داده‌ام!

آدم قبل‌از رسیدن به بیست‌سالگی اهداف و رؤیاهای بزرگ زیادی دارد که مطمئن است به آنها می‌رسد. در تمام طول عمر به آنها بال‌وپر می‌دهد، پرورششان می‌دهد و به آنها عشق می‌ورزد. اما بعداز فارغ‌التحصیلی و ترک دانشگاه وارد بزرگسالی می‌شود و تمام اهدافش مثل له‌شدن زیر دوچرخه‌های یک گروه دوچرخه‌سوار، یک‌شبه ازبین می‌روند

اگر درمورد شغلتان، رابطه‌ای که در آن هستید یا تصمیمی که می‌خواهید بگیرید احساس نگرانی یا خستگی می‌کنید، به‌نظر من این نگرانی محصول جانبیِ یک ارزش اصلی مهم است که تکلیفش معلوم نشده.

نباید تسلیم شوید. نباید. اگر مسیرتان ناهموار است و مدام به عقب و جلو حرکت می‌کنید، این را نشانه‌ای برای ادامه‌دادن درنظر بگیرید.

ما با تظاهر به بی‌نقص‌بودنِ زندگی‌مان نمی‌توانیم باهم ارتباط برقرار کنیم، بلکه ازطریق دردِدل‌کردن دربارهٔ سختی‌ها و کشمکش‌های زندگی‌ست که باهم صمیمی می‌شویم. واقعی‌بودن از شما آغاز می‌شود

جداشدن به‌شدت سخت است چون بخش اعظمی از شخصیت، برنامه‌ها و آینده‌تان درارتباط‌با شخص مقابلتان بوده و وقتی آن شخص ترکتان می‌کند احساس سردرگمی می‌کنید. اکثر تغییر و تحولات زندگی شباهت بسیار زیادی به به‌هم‌زدن یک رابطه دارند، این‌طور نیست؟ تنها فرقش این است که به‌جای به‌هم‌زدن با شخصی دیگر، با فصلی از زندگی خودت و کسی که در آن مدت بوده‌ای به‌هم می‌زنی؛ نه‌تنها بخشی از زندگی‌تان را پشتِ‌سر می‌گذارید، که حتی نسخه‌ای از خودتان را نیز رها می‌کنید. در تغییر و تحولات زندگی به‌نوعی با خودتان به‌هم می‌زنید.

آیا احساس می‌کنید راهتان را گم کرده‌اید؟ تبریک می‌گویم. شما رسماً درحالِ اکتشاف هستید.

ما با تظاهر به بی‌نقص‌بودنِ زندگی‌مان نمی‌توانیم باهم ارتباط برقرار کنیم، بلکه ازطریق دردِدل‌کردن دربارهٔ سختی‌ها و کشمکش‌های زندگی‌ست که باهم صمیمی می‌شویم. واقعی‌بودن از شما آغاز می‌شود. شجاع باشید و برای این کار پیشقدم شوید.

درطول تغییر و تحولات زندگی چه‌چیزی شما را روبه جلو راهنمایی می‌کند؟ ترس یا ایمان؟ ایمان می‌گوید: این تحول مرا به جایی بسیار بهتر خواهد رساند پس به حرکت ادامه بده. ترس می‌گوید: مرا به همان‌جایی که بودم برگردان چون بااینکه وحشتناک بود اما حداقل می‌دانستم باید انتظار چه‌چیزی را داشته باشم.

وقتی از چیزهایی که به آنها وابسته بوده‌ایم دست می‌کشیم اتفاق عجیب و خاصی درونمان شکل می‌گیرد.

افراد حتی در درخشان‌ترین لحظاتشان هم آن‌روی تاریک ماه را دارند. مهم نیست چقدر موفق به‌نظر برسند، همهٔ آدم‌ها یک بخش دردناک در زندگی‌شان دارند که درخشان نیست و از دیدِ دیگران پنهان است.

«می‌دونی، لحظه‌ای که شاهد موفقیت کسی هستیم درست مثل نگاه‌کردن به ماهی می‌مونه که همین‌الان روشنایی یک سمتش رو می‌بینی، ولی نمی‌تونی اون سمت دیگه‌ش رو که تاریکه ببینی.»

ما با تظاهر به بی‌نقص‌بودنِ زندگی‌مان نمی‌توانیم باهم ارتباط برقرار کنیم، بلکه ازطریق دردِدل‌کردن دربارهٔ سختی‌ها و کشمکش‌های زندگی‌ست که باهم صمیمی می‌شویم.