بریده‌هایی از کتاب چگونه یک مدیر عالی باشیم

. اگر دائماً بیش از ظرفیت زمانی خود کار کنید، نمی‌توانید رئیسی کارآمد باشید و از سطح بالای رضایت شغلی برخوردار نخواهید بود. نهایتاً خسته می‌شوید یا سلامتی‌تان با مشکل جدی مواجه خواهد شد

زمان، باارزش‌ترین و گران‌بهاترین ابزاری است که رؤسای بزرگ در اختیار دارند. شما باید زمان خود را صرف مهم‌ترین امور واحد خود کنید. اگر مجبورید برای پست کردن یک بسته بیرون بروید یا خودتان لوازم اداری بخرید، در حال تلف کردن وقت گران‌بهای خود هستید. این کارها را واگذار کنید! هر شبانه‌روز فقط بیست و چهار ساعت دارد، پس عاقلانه از آن استفاده کنید.

خیلی از مدیرها مثل شما شدیداً درگیر کارهایی می‌شوند که روزانه انجام می‌دهند. اگر می‌خواهید مهارت‌های لازم را برای یک مدیر عالی شدن در خود پرورش دهید و بقیهٔ کارها را واگذار کنید، امید هست. ولی اگر چنین تمایلی در شما وجود ندارد، خودتان را مسخره نکنید. در چنین صورتی، سخت تلاش خواهید کرد که نقش یک مدیر عالی را ایفا کنید، ولی خودتان و افرادی را که هدایت می‌کنید، ناامید خواهید کرد. زندگی کوتاه‌تر از آن است که آن را صرف انجام کارهایی کنید که «نمی‌فهمید»، «نمی‌خواهید» یا «ظرفیت و توانایی» انجامش را ندارید.

مدیرهای عالی، مادرزاد مدیر خوب به دنیا نمی‌آیند، بلکه به‌تدریج به مدیر خوب تبدیل می‌شوند

«یک فرد معمولی فقط ۲۵ درصد از انرژی و توانایی خود را صرف کار می‌کند. دنیا به کسی که بیش از ۵۰ درصد از ظرفیت و توان خود را صرف کار خود می‌کند، احترام می‌گذارد و برای آن تعداد بسیار اندکی که ۱۰۰ درصد توان خود را به کار می‌گیرند، تمام‌قد خواهد ایستاد.» اندرو کارنگی

زندگی کوتاه‌تر از آن است که بخواهید کاری انجام دهید که به شما احساس بدی می‌دهد و موجب می‌شود احساس ناکامی و ناامیدی دائمی داشته باشید.

مدیرهای بد موجب می‌شوند بهترین کارکنان، و متعاقباً بهترین مشتریان، شرکت را ترک کنند. آن‌ها از جانب آدم‌های باهوش‌تر، تواناتر و باانگیزه‌تر از خود احساس خطر می‌کنند. از درگیری و بحث فرار می‌کنند. نمی‌خواهند با مشکلات واقعی روبرو شوند یا تصمیم‌های ناخوشایند بگیرند. خیلی سریع اشتباه‌های دیگران را گوشزد می‌کنند، ولی خطاهای خودشان را نادیده می‌گیرند.

مدیرهایی که «نمی‌فهمند»، «نمی‌خواهند» یا «ظرفیت لازم» را ندارند، اغلب ریشهٔ اصلی اختلال سازمانی و عملکرد ضعیف سازمان خود هستند. با خود می‌گویند «اگر آن کله‌پوک‌ها دائماً درِ اتاق من را نزنند، من مدیر بودن را دوست دارم»

رابطه‌ای سطحی با کارکنانِ خود برقرار می‌کنند. با خود صادق نیستند و اعتمادبه‌نفس کافی ندارند تا صادقانه اعتراف کنند که «نمی‌دانم. به کمک شما نیاز دارم. اشتباه کردم». این مدیران خود را عامل موفقیت گروه می‌دانند ولی زمانی که اشتباهی رخ می‌دهد، از قبول مسئولیت خودداری می‌کنند.

اگر مدت زیادی است که کار می‌کنید، احتمالاً برای یک مدیر نه‌چندان خوب نیز کار کرده‌اید و شخصاً شاهد بوده‌اید مدیری که هر یک از چهار ظرفیت مذکور را نداشته باشد، چگونه به یک واحد یا حتی تمام سازمان لطمه می‌زند

ظرفیت جسمی: داشتن توان و بنیه، انرژی و پیگیری برای انجام آنچه ضروری است تا کاری را که شروع کرده‌اید به پایان برسانید، تلاش خیلی زیاد در صورت لزوم، صرف زمان و انرژی برای کسب مهارت و تسلط، انجام کار و اینکه در مواقع لازم، خود آستین‌ها را بالا بزنید و وارد صحنه شوید تا کار انجام شود.

فیتزجرالد هوش را این‌گونه تعریف می‌کند: اینکه «بتوانید دو اندیشهٔ متضاد را همزمان در ذهن خود نگه دارید و همچنان توانایی انجام کار را نیز داشته باشید».

. ظرفیت عقلی و ذهنی: داشتن مغزی برای تفکر نقادانه، حل مشکلات پیچیده، پیش‌بینی، اولویت‌بندی و برنامه‌ریزی همراه با توانایی مفهوم‌سازی، مشخص کردن راهبرد و قانونمند کردن مسائل برای انجام کارها به بهترین شکل، و همزمان، سازماندهی و هماهنگی منابع انسانی

ظرفیت احساسی: داشتن قلبی برای احساسِ آنچه دیگران احساس می‌کنند، توانایی درک شرایط و موقعیت دیگران، با خود و دیگران صادق و روراست بودن، واقع‌بین بودن و برقراری ارتباط با دیگران، داشتن اعتمادبه‌نفس توأم با فروتنی و داشتن شناخت کافی از خود برای آنکه میزان تاثیرگذاری خود بر افراد را بدانید.

ممکن است کاملاً نقش یک مدیر را «فهمیده» باشید ولی آن را «نخواهید». یا ممکن است از دل و جان آن را «بخواهید» ولی «نفهمیده» باشید. در هر دو حالت شما هیچ‌وقت یک مدیر خوب نمی‌شوید. شما باید «فهمیدن» و «خواستن» را همزمان داشته باشید.

فهمیده‌ام که حتی با وجود آموزش خیلی خوب و مربیان فوق‌العاده، موارد تعلیم‌داده‌شده در ذهن افراد حک نخواهد شد، مگر آنکه واقعاً بخواهند.

تصور کنید توصیف کارمندان از شما نزد دوستان و همکارانشان چگونه خواهد بود؟ آن‌ها دربارهٔ شما چه خواهند گفت؟

«فهمیدن، استعداد یا توانایی ذاتی برای چیزی است. یک حس شهودی یا درک اینکه این شغل چیست و چگونه باید انجام شود ـ حسی طبیعی برگرفته از بیوشیمی».

مدیران خیلی خوب، احترام کسانی را که رهبری و هدایت آن‌ها را برعهده دارند، کسب می‌کنند و آن را دست‌کم نمی‌گیرند،

مدیران فکر می‌کنند عنوانِ آن‌ها، اختیارات بی‌چون‌وچرایی در اختیارشان می‌گذارد که می‌توانند هر طور که فکر می‌کنند، عمل کنند. این گروه خودشان را شاهان و ملکه‌های قلمرو خود می‌بینند و به گمان خود مقتدرانه حکمرانی می‌کنند. این طرز فکرِ مخرب، برای لویی شانزدهم، پادشاه فرانسه، نتیجهٔ خوبی نداشت. پس از انقلاب فرانسه در سال ۱۷۹۳، مردم این کشور به غرور بیش از اندازهٔ لویی شانزدهم یک‌بار برای همیشه پایان دادند و سرش را قطع کردند!