بریده‌هایی از کتاب زن و بازیابی هویت حقیقی

وفاداری خیلی مهم است. اگر زن احساس کند شوهرش به او وفادار است و شوهر احساس کند زنش به او وفادار است، این خود به‌وجود آورندهٔ محبّت است.

اگر یک وقتی خدای نکرده یک کدورتی پیش آمد، باید لابه لای محبّت ذوبش کنید و از بین ببرید. نباید یک حرفِ کوچکی را بزرگ کنند و مرتب کش بدهند، این ها نباید باشد.

اگر اعتماد بین زن و شوهر از بین رفت، محبّت آرام آرام از بین خواهد رفت. باید به هم اعتماد داشته باشید.

اگر زن یا شوهر احساس کند که دل همسرش در گروی جای دیگر است، اگر احساس کند به او راست نمی‌گوید، اگر احساس کند با دورویی برخورد می‌کند، اگر احساس کند صمیمیتی در بین نیست، هرچه هم محبّت داشته باشد، این محبّت ضعیف خواهد شد.

محبّت، خانواده را پایدار می‌کند. محبّت مایهٔ آبادی زندگی است. کارهای سخت، به برکت محبّت، برای انسان آسان می‌شود. در راه خدا هم اگر انسان با محبّت وارد شود، همهٔ کارها آسان خواهد شد. مشکلات آسان خواهد شد.

زن و شوهر هرچه بیش‌تر به‌هم محبّت کنند، زیادی نیست. آن‌جایی که محبّت هرچه زیاد شود، ایرادی ندارد، محبّت زن و شوهر است. هرچه به‌هم محبّت کنید، خوب است و خود محبّت هم اعتماد می‌آورد. این محبّت زن و شوهر هم جزو محبّت‌های خدایی است. این، از آن محبّت‌های خوب است. هر چه بیش‌تر شود، بهتر است. زن و شوهر باید به‌هم محبّت بورزند. این اساس خوشبختی است. خوشبختی در این است که زن و شوهر همدیگر را دوست داشته باشند.

در زمینهٔ اخلاق و رفتار گفته: وقتی زن گرفتید، وقتی شوهر کردید، باید اخلاق‌تان را خوب کنید، باید همکاری کنید، باید گذشت کنید، باید محبّت کنید، باید او را دوست بدارید و باید به او وفاداری کنید، این‌ها همه‌اش احکام شرع است، این‌ها همه‌اش دستورات است.

خیلی از زن‌ها هستند که شوهر خودشان را بهشتی می‌کنند. خیلی از مردها هستند که همسر خود را حقیقتا سعادتمند می‌کنند.

زن و شوهر باید سعی کنند که یکدیگر را اصلاح کنند. نه مثل یک آقا بالاسر که مرتب به دیگری نیش بزند؛ نه! مثل یک پرستار، یک مادر و پدر دلسوز.

اگر می‌بینید طرف شما، شوهر یا زن شما کاهل نماز است، به نماز کم اهمیت می‌دهد، به راستگویی کم اهمیت می‌دهد، به مال مردم کم اهمیت می‌دهد، به شغل دولتی کم اهمیت می‌دهد، او را بیدار کنید، به او بگویید، به او بفهمانید و کمک کنید که خودش را اصلاح کند یا اگر می‌بینید که در امر مَحرم و نامحرم، در امر پاکی و نجسی، در امر حلال و حرام آدم بی‌اعتنا و بی‌مبالاتی است، به او توجّه بدهید، او را آگاه کنید، کمک کنید که خوب شود. اگر دروغگو و غیبت کن است، به او تفهیم کنید، نه این که دعوا کنید، نه این که اوقات تلخی کنید، نه این که مثل یک منتقد بد اخلاق بنشینید یک کناری هی نق بزنید. مهم‌ترین کمک به همسر، این است که سعی کنید همدیگر را دین‌دار نگهدارید. مراقب باشید همسرتان خطای دینی نکند.

با هم همکاری کنید، به هم کمک کنید، خصوصاً در امر دین.

وجه مشترک زوجین در زندگی باید عبارت باشد از توجّه به خدا و اطاعت دستورات الهی و عمل به فرامین خدا. زن و شوهر باید همدیگر را در این جهت حفظ کنند. اگر زن می‌بیند که شوهر او بی‌اعتنا به مسائل دینی است، او را با حکمت و اخلاق خوش و ظرافت و زیرکی زنانه، وادار به آمدن در راه خدا کند. مرد هم اگر می‌بیند زنش بی‌اعتناست، او هم باید همین تکلیف را انجام دهد. این از کارهای اساسی در زندگی است.

مهم‌ترین فایده و هدف ازدواج، عبارتست از تشکیل خانواده. نفسِ این عُلقِهٔ زوجیت و تشکیل یک واحد جدید، مایهٔ آرامش زن و مرد و مایهٔ کمال و اتمام شخصیت آن‌هاست. بدون آن هم مرد و هم زن ناقصند. همهٔ مسائل دیگر فرع است.

فرهنگ غربی در مورد زن و بی‌بندوباری و به ابتذال کشاندن زنان آن مناطق، موجب شده است که بنیان خانواده، سست و متزلزل گردد و خیانت زن و مرد به یکدیگر، در داخل خانواده چندان مهم شمرده نشود. این گناه نیست؟ این خیانت به جنس زن نیست؟ با این فرهنگ، از همهٔ دنیا هم طلبکارند؛ در حالی که باید بدهکار باشند!

یکی از گناهان کبیرهٔ تمدّن غرب نسبت به بشریت، این است که ازدواج را در چشم مردم سبک کرد. تشکیل خانواده را کوچک کرد، مثل لباس که عوض می‌کنند. قضیهٔ زن و شوهری را این طور کردند.

در غرب از این چیزها خبری نیست. چه قدر زن‌ها تنها زندگی می‌کنند. زنی که تنهاست، از خانواده بریده و در یک آپارتمان زندگی می‌کند. شب بر می‌گردد در خانه تنهاست، صبح بر می‌خیزد تنهاست. نه انسی، نه همسری، نه فرزندی، نه نوه ای، نه خویشاوندی که با او گرم بگیرد. انسان‌ها در آن محیط اجتماعی، تک زندگی می‌کنند. غالباً تنها هستند. چرا؟ چون محیط خانوادگی در آن جوامع فراموش شده است.

من در یک سخنرانی در سازمان ملل، حدود یک ساعت و اندی راجع به خانواده صحبت کردم. بعد به من اطلاع دادند که تلویزیون‌های آمریکا با اصراری که در سانسور کردن و خراب کردن حرف‌های ما دارند، روی این صحبت ها تکیه کرده و آن را چند بار پخش کرده و تفسیر هم گذاشته اند. فقط به خاطر گفتن یک کلمه دربارهٔ خانواده. یعنی پیام متضمّن مسألهٔ خانواده، امروز برای غرب یک پیامی است مثل آب خنکِ گوارا، چون کمبود آن را حس می‌کنند

غرب، خانواده را - یعنی کانونی را که برای مرد و زن و به‌خصوص برای زن، محیط امن و آرامش است- از دست داده است.

اسلام در داخل خانواده، دو جنس زن و مرد را مانند دو لنگهٔ یک در، دو چشم در چهرهٔ انسان، دو سنگرنشین در جبههٔ نبرد زندگی و دو کاسبِ شریک در یک باب مغازه قرار داده است. هر کدام از این دو، طبیعت، خصوصیات و خصلتهایی، هم در جسم و روح و فکر و هم در غرایز و عواطف دارند که ویژهٔ خودشان است. این دو جنس، اگر با همان حدود و موازینی که اسلام معین کرده است در کنار هم زندگی کنند، خانواده‌ای ماندگار و مهربان و با برکت و پرفایده خواهند داشت.

آدمِ تنها، مردِ تنها و زن تنها که همهٔ عمر را به‌تنهایی می‌گذرانند، از دید اسلام یک چیز مطلوبی نیست. مثل یک موجود بیگانه است در مجموعهٔ پیکرهٔ انسانی. اسلام این طور خواسته که خانواده، سلّول حقیقی مجموعهٔ پیکرهٔ جامعه باشد نه فردِ تنها.