بریده‌هایی از کتاب سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار

اتفاقی بود که افتاده بود و حالا این اتفاق لحظه‌به‌لحظه از من دور می‌شد و تبدیل می‌شد به خاطره؛ به یکی از خاطراتی که هرگز دلم نمی‌خواهد بعدها آن را به یادبیاورم. از آن خاطره‌هایی که الیاس اسم‌شان را گذاشته بود خاطرات کثیف. می‌گفت کثیف‌اند چون جایی از ذهن را آلوده می‌کنند. اسم بعضی از خاطرات را هم گذاشته بود خاطرات معطر. می‌گفت وقتی آن‌ها را به یادمی‌آوریم انگار رایحهٔ خوشی می‌پیچد توی روح و ذهن‌مان.

دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرورفته‌ای/ در کلمه‌ای انگار/ در عین/ در شین/ درقاف/ در نقطه‌ها.

تقریبا هروقت این نقاشی‌ها را می‌بینم با صدای بلند توی مغزم فریاد می‌زنم: «پس این بهشت‌ها کدوم جهنمی هستند؟»

از تلفن زدن متنفرم. دلیل روشنی ندارم اما از این که وقتی با کسی حرف می‌زنم به جای نگاه‌کردن به او مجبور شوم به میز یا دیوار یا دست‌هایم خیره‌شوم، بیزارم.

اگر به هر دلیل می‌خواستی له شدن روح کسی را ببینی، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست؛ جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازهٔ کافی روشن. جایی است با نور کم.

اولش همه می‌خواهیم توی فیلم آرتیست باشیم و نقش اول بازی‌کنیم اما آخر سر همه می‌شیم سیاهی‌لشکر. می‌شیم کتک‌خورِ فیلم.

همیشه از دیدن پیرمردهایی که دکمهٔ بیخ گلوی پیراهن‌شان را می‌بندند دچار غم عجیبی می‌شوم. نمی‌توانم توضیحش دهم.

اگر به هر دلیل می خواستی له شدن روح کسی را ببینی، آن جا زیر نور شدید یا در تاریکی محض نیست؛ جایی است نه کاملا تاریک و نه به اندازهٔ کافی روشن. جایی است با نور کم.

پیرمردها و پیرزن‌ها برای من عجیب‌ترین موجودات‌اند. شاید به این دلیل که ترکیبی هستند از مرگ و زندگی: بیش‌تر از همه به مرگ نزدیک‌اند و در همان حال اغلب بیش از همه در زندگی تکثیر شده‌اند؛ در خواهرها، برادرها، فرزندها، نوه‌ها، عروس‌ها، دامادها، دوست‌ها، همسایه‌ها، خانه‌ها، کوچه‌ها، شهرها. فروشگاه‌ها. روزها، شب‌ها.

از آن خاطره‌هایی که الیاس اسم‌شان را گذاشته بود خاطرات کثیف. می‌گفت کثیف‌اند چون جایی از ذهن را آلوده می‌کنند.

دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرورفته‌ای/ در کلمه‌ای انگار/ در عین/ در شین/ درقاف/ در نقطه‌ها.