بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

ما می‌توانستیم باشیم. ما می‌توانستیم باشیم. من تو را از دست دادم، گت، چون مأیوسانه، مأیوسانه، عاشق بودم.

از زمانی‌که توافق کردیم عادی رفتار کنیم من را نبوسیده یا سراغم را نگرفته است. فکر می‌کنم از تنها شدن با من دوری می‌کند. من هم از تنها شدن با او دوری می‌کنم، چون تمام تنم برای کنار او بودن آواز می‌خواند، چون هر حرکتی که انجام می‌دهد برقی من را می‌گیرد.

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

«ناراحت باش، غصه بخور… ولی به دوش نکش.»

دیگر خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند.

«چیزهای خیلی کوچیکی رو آدم می‌تونه تغییر بده. لازمه دنیا رو همون‌جوری که هست قبول کنی.»

بخشی از من می‌خواهد سرتاسر کف اتاق نشیمن خونریزی کند یا به چاله‌ای از اندوه بدل شود.

برای خودمان خواستار خیلی چیزها بودم: زندگی‌ای عاری از فشار و تبعیض. زندگی‌ای آزاد برای عشق ورزیدن و عشق دیدن. و این‌جا، من آن‌ها را کشتم.

او مریض بودن را با شجاع بودن اشتباه گرفته بود و از درد و رنج جان می‌کند، درحالی‌که تصور می‌کرد برای آن سزاوار تحسین است.

کسی جایی نوشته بود که رمان باید مجموعه‌ای از سرگشتگی‌های کوچک باشد.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد

دیگر خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند

جزئی از من نمی‌خواد که خرابش کنه. نمی‌خواد حتا تصور کنه که کامل و عالی نیست

این روزها عجوزه‌ای خشن است، با ناخن‌های بی‌رحمش گوشت خام مغزم را لمس می‌کند. با عصب‌های بی‌حفاظم ورمی‌رود تا ببیند که آیا می‌خواهد در جمجمه‌ام ساکن شود یا نه. اگر داخل شود، یک روز یا شاید دو روز در تختخوابم می‌افتم.

هرکس نسخه‌هایی از خودش در دنیاهای دیگر دارد.

به خودم ثابت می‌کنم که شجاع‌ام، وقتی که آن‌ها فکر می‌کنند ضعیف‌ام.

هیچ‌وقت شکایت نکن، هیچ‌وقت توضیح نده.

دوست‌اش دارم. خیلی عوضی است. نباید دوست‌اش داشته باشم. احمق‌ام که هنوز دوست‌اش دارم. باید فراموش کنم. شاید هنوز فکر می‌کند که من خوشگل‌ام، حتا با این موها و سیاهی زیر چشم‌ها. شاید.

مادربزرگ از دنیا رفته است. داشتن عکسی از او هیچ چیزی را تغییر نمی‌دهد.

گفتم: «نمی‌تونی چیزی رو باور داشته باشی فقط چون اون بهت این‌رو می‌گه.» «نه. سؤال این‌جاست که چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت.»