بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

سؤال این‌جاست که چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت.

«شرارتی رو که می‌تونی تغییر بِدی نپذیر.»

ناراحت باش، غصه بخور… ولی به دوش نکش.»

«نمی‌خوام آدم‌های مذهبی بیان در مورد خدایی حرف بزنند که بهش ایمان ندارم.»

روی دستانم نوشتم. نقل‌قولی که دوست داشتم. روی دست چپ: زندگی کن. روی دست راست: برای امروز.

دنیا رو اون‌طور که هست ببین نه اون‌طور که آرزو داری باشه.

بخشی از من می‌خواهد سرتاسر کف اتاق نشیمن خونریزی کند یا به چاله‌ای از اندوه بدل شود. اما این کار را هم نمی‌کنم.

به آسمان نگاه کردیم. ستاره‌ها خیلی زیاد بودند، گویی جشن گرفته بودند، یک جشن غیرقانونی باشکوه که کهکشان بعد از رفتن انسان‌ها به تختخواب به‌راه می‌اندازد.

چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت.

«تا رسیدن به خواسته‌تون اصرار کنید.» و «هیچ‌وقت ته اتاق جا نگیرید. برنده‌ها جلو می‌شینن.»

«توی یه دنیای بهتر می‌بینمت.»

جهان خوب بود، چون او در آن بود

جانی از قایق بیرون پرید و جلیقه‌اش را روی اسکله انداخت. اول به‌سمت مرین دوید و لگدی به او زد. بعد لگدی هم نثار من کرد. دوقلوها را هم زد. به‌سمت پدربزرگ و مادربزرگ قدم برداشت و رو‌به‌روی‌شان ایستاد: «خوشحالم شما رو می‌بینم، مادربزرگ و پدربزرگ. مشتاقانه منتظر یک تابستان شاد بودم.»

قبلاً موهایم بلوند بود اما حالا سیاه است. قبلاً قوی بودم اما حالا ضعیف‌ام. قبلاً قشنگ بودم اما حالا رنگ‌پریده و مریض‌ام.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

کی این‌قدر خوشگل شدی تو؟ حواس آدم پرت می‌شه.»

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»