بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

به خودم ثابت می‌کنم که قوی‌ام، وقتی که آن‌ها فکر می‌کنند مریض‌ام. به خودم ثابت می‌کنم که شجاع‌ام، وقتی که آن‌ها فکر می‌کنند ضعیف‌ام.

گت عشق من بود، اولین و تنهاترین. چطور می‌توانستم بگذارم برود؟ او کسی بود که نمی‌توانست به‌دروغ لبخندی بزند، اما اغلب اوقات لبخند به لب داشت. او مچ من را با گاز پانسمان سفید بست و باور داشت زخم‌ها نیاز به مراقبت دارند. او روی دست‌های من نوشت و از افکارم پرسید. ذهنش بی‌قرار بود، بی‌رحم بود. دیگر خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند. و حالا، او مال من بود، گفتم نباید بگذاریم عشق‌مان تهدید شود.

مادربزرگم، مادربزرگ من. برای ابد رفته

ما قبلاً این‌جا بوده‌ایم. و همچنین هیچ‌وقت این‌جا نبوده‌ایم. برای لحظه‌ای، یا برای دقایقی، شاید هم، برای ساعت‌ها.

من جسدی زیبا هستم.

«نمی‌تونی چیزی رو باور داشته باشی فقط چون اون بهت این‌رو می‌گه.»

از او می‌پرسم: «دل‌تون برای مادربزرگ تنگ شده؟ آخه من دلم تنگ شده. ما هیچ‌وقت در مورد اون حرف نزدیم.» می‌گوید: «بخشی از من مُرد که بهترین بخشش بود.» می‌پرسم: «این‌طور فکر می‌کنید؟» پدربزرگ می‌گوید: «همه‌ی چیزی که می‌تونم بگم همینه.»

مثل یک مرد گریه کرد نه یک پسر. نه مثل این‌که سرخورده شده یا راهش را گم کرده است، بلکه مثل این‌که زندگی تلخ بود. مثل این‌که زخم‌هایش التیام پیدا نمی‌کنند. می‌خواستم آن‌ها را التیام بدهم.

«کمی مهربون‌تر از چیزی باش که باید باشی.»

او را دوست دارم اما مطمئن نیستم که از او خوشم می‌آید.

«فقط می‌خوام دردی نباشه. روزهایی که قرص‌ها تأثیری نمی‌‌ذارن. می‌خوام تموم بشه و هر کاری می‌کنم، واقعاً هر کاری، اگه مطمئن باشم جلوی درد رو می‌گیره.»

«بخشی از من مُرد که بهترین بخشش بود.»

ممکن است این کار برای او خوب باشد.

ناراحت باش، غصه بخور… ولی به دوش نکش

اما او قدرت داردــ چون پول دارد.

«کمی مهربون‌تر از چیزی باش که باید باشی.»

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

چرا باید یه زن بالغ مجبور باشه از پدرش بپرسه موافق ازدواجش هست؟

اما چطور می‌توانم او را ببخشم درحالی‌که حتا نمی‌دانم دقیقاً با من چه کرده است؟

مثل این‌که زندگی تلخ بود. مثل این‌که زخم‌هایش التیام پیدا نمی‌کنند.