بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

شاید زمین نباید اصلاً به کسی تعلق داشته باشه یا این‌که باید محدودیتی باشه برای چیزهایی که می‌تونیم داشته باشیم.

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

جهان خوب بود، چون او در آن بود.

او را دوست دارم اما مطمئن نیستم که از او خوشم می‌آید

بعد کلتی کمری بیرون کشید و به سینه‌ی من شلیک کرد. روی چمن ایستاده بودم و افتادم. شکاف گلوله بازتر شد و قلبم از قفسه‌ی سینه‌ام به بیرون غلتید و روی بوته‌ی گلی افتاد. خون با ضرباهنگ از زخم بازم روان شد، بعد، از چشمانم، گوش‌هایم، دهانم. طعم شوری و شکست می‌داد. شرمِ قرمزِ روشنِ طرد شدن چمن جلوی خانه‌ی ما، آجرهای مسیر، پلکان ایوان را نمناک کرد. قلب من مانند ماهی قزل‌آلایی در میان گل‌های پونی بالاوپایین پرید. مامان پرخاش کرد. گفت که به خودم بیایم. گفت که عادی باش، حالا. گفت همین حالا.

به جمجمه‌ی من خوش آمدید. کامیونی بر روی استخوان‌های گردن و سرم چرخ می‌زند. مهره‌ها می‌شکنند، مغزم می‌ترکد و شیره‌اش به بیرون می‌چکد. هزار نور فلش به چشمانم می‌تابد. دنیا کج می‌شود. بالا می‌آورم. از هوش می‌روم. این‌ها همیشه اتفاق می‌افتند. دیگر برایم عادی شده است.

اگر می‌خواهی جایی زندگی کنی که مردم از موش نمی‌ترسند، باید زندگی در قصرها را ترک کنی.

می‌پرسم: «دل‌تون برای مادربزرگ تنگ شده؟ آخه من دلم تنگ شده. ما هیچ‌وقت در مورد اون حرف نزدیم.» می‌گوید: «بخشی از من مُرد که بهترین بخشش بود.» می‌پرسم: «این‌طور فکر می‌کنید؟» پدربزرگ می‌گوید: «همه‌ی چیزی که می‌تونم بگم همینه.»

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

دوست‌ات دارم علی‌رغم رنجشم. هرچند که دیوانه هستی. دوست‌ات دارم علی‌رغم آن‌چه گمان می‌برم انجام داده باشی.

او را دوست دارم اما مطمئن نیستم که از او خوشم می‌آید.

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

«عشق موندگار نیست، کیدی. اینو می‌دونی.» «نمی‌دونم.» «باشه پس باورم کن، موندگار نیست.»

«تو یه زندگی با میلیون‌ها احتمال جلوت داری. این… این برای من سنگینه وقتی طلب دلسوزی می‌کنی، فقط همین.»

یکی از پندهای حکمت‌آمیزش: تا رسیدن به خواسته‌ی خود اصرار کنید. همیشه به‌نظر روشی قهرمانانه برای زندگی‌کردن می‌رسید. این حرف‌ را وقتی می‌زد که می‌خواست ما را در دنبال‌کردن جاه‌طلبی‌های‌مان نصیحت کند.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

سؤال این‌جاست که چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت.

پرسید: «می‌تونم دستت رو بگیرم؟» دستم را به او دادم. «عالم الان خیلی عظیم به‌نظر می‌رسه. به چیزی نیاز دارم که بهش تکیه کنم.» «من این‌جام.»

این چیزی است که در مورد گت دوست دارم: او آن‌قدر مشتاق است، آن‌قدر بی‌رحمانه به دنیا علاقه‌مند است که مشکل می‌تواند تصور کند که دیگران احتمال دارد از شنیدن حرف‌هایش کسل شوند، حتا وقتی که به‌وضوح به او می‌گویند

عشق بود و چنان سخت به من ضربه زد که به درِ توری که هنوز بین ما وجود داشت تکیه زدم تا بتوانم سرپا بایستم. می‌خواستم او را لمس کنم، انگار خرگوشی، بچه‌گربه‌ای یا چیزی چنان خاص و نرم است که نوک انگشتانت نمی‌توانند از آن دوری کنند. جهان خوب بود، چون او در آن بود. عاشق سوراخ روی شلوارش و گردوخاک روی پاهای برهنه‌اش شدم، خون دلمه‌بسته روی آرنج و زخمی که یکی از ابروهایش را شکافته بود. گت، گت من.