بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

چرا باید یه زن بالغ مجبور باشه از پدرش بپرسه موافق ازدواجش هست؟

«بعضی آدم‌ها هیچی ندارند. ما همه‌چیز داریم. تنها کسی که از پول خانواده برای خیریه استفاده می‌کرد مادربزرگ بود. حالا اون رفته و همه نگران مرواریدهاش و زیورآلاتش و املاکش هستن. هیچ‌کس سعی نمی‌کنه از پولش برای کار خیر استفاده کنه. هیچ‌کس سعی نمی‌کنه دنیا رو جای بهتری کنه.»

من نمی‌خواهم که وانمود کنم. من نمی‌خواهم که دوست باشم. من نمی‌خواهم که فراموش کنم.

چه می‌شد اگر می‌توانستیم جلوی رنگ‌های مختلف بودن، پس‌زمینه‌های مختلف داشتن را بگیریم و فقط عاشق باشیم؟

اگر می‌خواهی جایی زندگی کنی که مردم از موش نمی‌ترسند، باید زندگی در قصرها را ترک کنی.

گویی زخم‌ها نیاز به توجه داشتند.

بودن با تو دیشب بهتر از شکلات بود. چه احمق‌ام من، فکر می‌کردم چیزی بهتر از شکلات پیدا نمی‌شود.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

«خوبه که به دنیا اون‌جور که می‌خوای نگاه می‌کنی.»

این روزها عجوزه‌ای خشن است، با ناخن‌های بی‌رحمش گوشت خام مغزم را لمس می‌کند. با عصب‌های بی‌حفاظم ورمی‌رود تا ببیند که آیا می‌خواهد در جمجمه‌ام ساکن شود یا نه. اگر داخل شود، یک روز یا شاید دو روز در تختخوابم می‌افتم. بیشتر روزها

بودن با تو دیشب بهتر از شکلات بود. چه احمق‌ام من، فکر می‌کردم چیزی بهتر از شکلات پیدا نمی‌شود.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

مهم نیست اگر یکی از ما مأیوسانه، مأیوسانه عاشق باشد. آن‌قدر زیاد عاشق باشد که باید به همان اندازه پیشگیری‌های شدید درنظر گرفته شود.

کیدنس، لیبرتی، بونی، تافت و ویل، آنان می‌دانند که تراژدی مسحورکننده نیست. آنان می‌دانند تراژدی آن‌گونه که روی صحنه یا میان صفحات کتاب به پاپان می‌رسد در زندگی پایان نمی‌گیرد. این نه مجازاتی تعیین‌شده و نه درسی برای یادگیری است.

من، گت، جانی و مرین‌. مرین، گت، جانی و من.

او هرگز دیگر شکلات نخواهد خورد.

به خانواده‌ی زیبای سینکلر خوش آمدید. هیچ‌کس این‌جا مجرم نیست. هیچ‌کس این‌جا معتاد نیست. هیچ‌کس این‌جا مایه‌ی سرخوردگی نیست.

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

سؤال این‌جاست که چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت

شب اول گریه کردم، انگشتانم را گاز می‌گرفتم. با مشت به دیوار حمام کوبیدم. شرم و خشمم را با آب سردِ سرد شستم. بعد با لرز مانند سگی طردشده‌ به تختم رفتم، پوستم به روی استخوان‌هایم می‌لرزید. صبح روز بعد و همه‌ی روزهای بعد، عادی رفتار کردم.