بریده‌هایی از کتاب در جست‌وجوی ‌آبی‌ها

احساس می‌کردی دنیا به آخر رسیده است. با این وجود، همیشه چیزی پدیدار می‌شد، در جایی نزدیک، یک شروع جدید مردمی جدید.

او نیازی به دستورالعمل نداشت، جادو بود که دست‌های او را به حرکت درمی‌آورد.

او می‌دانست بعضی وقت‌ها، برای بهتر برگرداندن خاطره‌های گم‌شده و خواب‌های فراموش‌شده، باید آن‌ها را مدتی از ذهنش بیرون کند.

هنوز غنچه‌ها گل می‌دادند و این چنگ زدن به زندگی، علی‌رغم خرابی ایجادشده، برای کایرا حیرت‌آور بود.

نخ‌ها شروع کردند به آواز خواندن. نه ترانه‌ای ساخته‌شده از کلمات، بلکه یک ضرب‌آهنگ، لرزشی در دست‌هایش، طوری که انگار جان داشتند. برای اولین‌بار، انگشت‌هایش تسلطی بر نخ‌ها نداشتند، و به جایی که باید، هدایت می‌شدند. می‌توانست چشم‌هایش را ببندد و فشار سوزن و ارتعاش نخ‌ها را روی پارچه احساس کند.

«ای کاش می‌توانستم رنگ آبی را بسازم. شنیده‌ام در جایی گیاه مخصوصی برای این کار وجود دارد.»

او عاشق کتاب خواندن بود. ولی زن‌ها اجازهٔ کتاب خواندن نداشتند.

«دردی که می‌کشی مایهٔ سربلندی‌ات باشد. تو خیلی قوی‌تر از آن‌هایی هستی که دردی ندارند.»

کایرا همیشه توانایی خاصی در دست‌هایش داشت. وقتی هنوز یک بچهٔ کوچک بود، مادرش طرز استفاده از سوزن را به او یاد داده بود، این‌که چه‌طور آن را از میان پارچه رد کند و طرح‌هایی با نخ‌های رنگی خلق کند. اما به‌تازگی و به‌طور ناگهانی، این مهارت تبدیل به چیزی فراتر از یک توانایی ساده شده بود. در یک شکوفایی حیرت‌آور مهارت او فراتر از تعلیمات مادرش شده بود. حالا، بدون دستورالعمل و تمرین و درنگ، انگشت‌هایش راه خود را، برای حرکت و بافتن طرح‌هایی خارق‌العاده با رنگ‌هایی بی‌نظیر، حس می‌کردند. او نفهمید چگونه این دانش را کسب کرده است. اما وجود داشت، در انگشت‌هایش، و حالا با لرزشی اندک، اشتیاق خود را برای شروع نشان می‌دادند.

دست‌های پرقدرتت و عاقل بودنت جبران پای لنگت را می‌کند. تو قوی هستی و در کارگاه بافندگی خیلی مفید هستی؛ تمام زن‌هایی که آن‌جا کار می‌کنند این را قبول دارند. و کج بودن پایت در مقابل این استعدادت هیچ اهمیتی ندارد. قصه‌هایی که برای بچه‌ها تعریف می‌کنی، تصویرهایی که با کلمات می‌سازی ــ و با نخ! کارهایی که با نخ می‌کنی! کارهایی هستند که تا به حال کسی ندیده. کار تو خیلی فراتر از کاری هست که من بلدم!