بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می‌کنید

بهشت هم برای همینه. برای درک زندگیت روی زمین.»

مرد آبی جواب داد: «حسنش این بود که تو زندگی کردی.» - «اما ما تقریبا همو نمی‌شناختیم. من هم احتمالا غریبه بودم.» مرد آبی دست‌هایش را روی شانه‌های ادی گذاشت. ادی آن احساس گرم و جاری را حس کرد. مرد آبی گفت: «غریبه‌ها، خانواده‌ای که تو باید اونا رو بشناسی.»

«نکته همینه. گاهی وقتا وقتی چیز ارزشمندی رو فدا می‌کنی، در واقع اونو از دست نمیدی. فقط اونو به کسی دیگه می‌بخشی.»

«هیچ زندگی‌ای بیهوده نیست. تنها زمانی بیهوده است که فکر می‌کنیم تنهاییم.»

در هر زندگی، تصویری از عشق واقعی وجود دارد.

«اینکه هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.»

همهٔ پدر مادرها به بچه‌هایشان آسیب می‌زنند. اجتناب‌ناپذیر است. جوانی، مانند آینه‌ای صاف و دست نخورده، آثار مراقبین خود را جذب می‌کند. بعضی والدین آن را لک می‌کنند، بعضی دیگر ترک، و عده‌ای هم دوران کودکی را خرد و به تکه‌های ناصاف و تعمیر ناشدنی تبدیل می‌کنند. اولین آسیبی که پدر ادی به او وارد کرد، نادیده گرفتنش بود. در دوران نوزادی، ادی را به ندرت بغل می‌کرد، در کودکی بیشتر از روی آزار دستش را می‌گرفت، البته از روی عشق و مهربانی. مادر به او محبت می‌کرد اما پدرش برای برقراری نظم و انضباط آنجا بود.

«مرگ پایان همه چیز نیست اما ما فکر می‌کنیم هست. آنچه روی زمین اتفاق می‌افته فقط شروعه.»

هر پایانی، خود می‌تواند یک آغاز باشد و تنها در آن لحظه، ممکن است متوجه آن نشویم.

هنگامی که زمان مرگ فرا برسد، می‌رسد. شاید موقع رفتن، یک حرف عاقلانه بزنی، اما شاید هم حرف احمقانه‌ای بر زبان بیاوری.

«بهتر است انسان‌ها به هم وفادار باشند.»

«هیچ زندگی‌ای بیهوده نیست. تنها زمانی بیهوده است که فکر می‌کنیم تنهاییم.»

تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم.

داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره.

«تو وقتی به آرامش می‌رسی که خودت به وجودش بیاری.»

زندگی تمام میشه، اما عشق نه.

وقتی مطرود باشی، حتی پرتاب یه سنگ هم به تو می‌تونه باعث خوشحالیت بشه.

«غمگینم، چون کاری با زندگیم نکردم. هیچ بودم. هیچ کاری رو به انجام نرسوندم. بازنده بودم. حس می‌کردم قرار نبود که اونجا باشم.»

اینکه هرکس بر دیگری اثر می‌گذارد، و دیگری بر نفر بعدی، و دنیا پر از داستان است، اما همهٔ داستان‌ها یکی است.

وقتی بدانی سکوت شکستنی نیست، تحملش سخت‌تر می‌شود،