بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می‌کنید

داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره. تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم.

مگه قرار نیست وقتی مُردی به آرامش برسی؟» پیرزن گفت: «تو وقتی به آرامش می‌رسی که خودت به وجودش بیاری.»

می‌گویند عشق را پیدا می‌کنند، انگار چیزی است که پشت سنگ پنهان باشد. اما عشق شکل‌های بسیاری دارد و هرگز برای هیچ مرد و زنی یکسان نیست. پس آدم‌ها عشق خاصی را پیدا می‌کنند. و ادی آن عشق را با مارگریت یافت، عشقی قدرشناسانه، عشقی آرام و عمیق، عشقی که می‌دانست فراتر از همه‌چیز و بی‌همتاست

ادی، عشق از دست رفته باز هم عشق است. فقط شکلش عوض میشه، همین.

اینو از من داشته باش. داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره. تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم.

ادی زمزمه کرد: «هنوز نمی‌فهمم مرگ تو چه حسنی داشت.» مرد آبی جواب داد: «حسنش این بود که تو زندگی کردی.»

آدم توی یه جنگ بزرگ دنبال چیز کوچکی می‌گرده تا بهش معتقد بشه. وقتی پیداش کردی، محکم نگهش می‌داری. مثل سربازی که در سنگر، موقع دعا صلیبش را محکم می‌گیرد.

وقتی مطرود باشی، حتی پرتاب یه سنگ هم به تو می‌تونه باعث خوشحالیت بشه.

مردم بهشت رو مثل باغ فردوس تصور می‌کنن، جایی که می‌تونن روی ابرها شناور بشن و در رودخانه‌ها و کوه‌ها دمی آسوده بیارامند. ولی این صحنه پردازی‌ها بدون آرامش معنایی نداره.

کاپیتان گفت: «فکر می‌کنم مثل ماجرای آدم و حوا تو کتاب مقدس باشه. اولین شب آدم روی زمین. وقتی دراز می‌کشه تا بخوابه، تصور می‌کنه که همه چیز تمام شده، مگه نه؟ نمی‌دونه خواب چیه. چشمانش بسته می‌شه و فکر می‌کنه داره از این دنیا میره. درسته؟ درحالیکه این‌طور نیست. صبح روز بعد از خواب بیدار میشه و دنیای جدیدی پیش روی خودش می‌بینه. اما چیز دیگه‌ای هم داره. دیروزش رو داره.» کاپیتان لبخند زد: «سرباز، برای همین هم هست که به اینجا میایم. بهشت همینه. اینجا معنای دیروزهاتو درک می‌کنی.»

می‌گویند عشق را پیدا می‌کنند، انگار چیزی است که پشت سنگ پنهان باشد. اما عشق شکل‌های بسیاری دارد و هرگز برای هیچ مرد و زنی یکسان نیست