بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می‌کنید

عشق از دست رفته باز هم عشق است. فقط شکلش عوض میشه، همین.

می‌گویند عشق را پیدا می‌کنند، انگار چیزی است که پشت سنگ پنهان باشد. اما عشق شکل‌های بسیاری دارد و هرگز برای هیچ مرد و زنی یکسان نیست. پس آدم‌ها عشق خاصی را پیدا می‌کنند.

«اینو از من داشته باش. داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره. تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم.

پسر پیش از آنکه خود را فدای خدا یا یک زن بکند، فدای پدر می‌کند، حتی به شکلی احمقانه و وصف‌ناپذیر.

گاهی وقتا وقتی چیز ارزشمندی رو فدا می‌کنی، در واقع اونو از دست نمیدی. فقط اونو به کسی دیگه می‌بخشی.»

«از خودگذشتگی، ایثار. تو ایثار کردی. من ایثار کردم. ما همه از خودگذشتگی می‌کنیم. اما تو از ایثار خودت عصبانی هستی و مدام به چیزی فکر می‌کنی که از دست دادی. نفهمیدی که ایثار بخشی از زندگیه. باید باشه. نباید ازش پشیمون بشی. تو باید در طلبش باشی. فداکاری‌های کوچک، فداکاری‌های بزرگ. مادری، کاری می‌کنه که پسرش به مدرسه بره. دختری، به خونه برمی‌گرده تا از پدر مریضش مراقبت کنه. مردی به جنگ میره...»

قرن‌ها انسان، شجاعت را با برداشتن سلاح و بزدلی را با زمین گذاشتن سلاح یکی دانسته است.

«اینکه هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.»

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.»

«پنج نفر در بهشت هستند که تو اونها رو ملاقات می‌کنی. هر یک از ما به دلیلی توی زندگیت بودیم. شاید اون زمان دلیلش رو نمی‌دونستی، بهشت هم برای همینه. برای درک زندگیت روی زمین.»

بهشت می‌تونه در ناخوشایندترین گوشه دنیا باشه.

شاید شروع یک داستان از پایان عجیب باشد. اما هر پایانی، خود می‌تواند یک آغاز باشد و تنها در آن لحظه، ممکن است متوجه آن نشویم.

تاریکی قدیمی، در درونش جا خوش کرده است. حالا به آن خو کرده. مثل کسی که در اتوبوسی شلوغ برای کسی جا باز می‌کند.

گاهی وقتا وقتی چیز ارزشمندی رو فدا می‌کنی، در واقع اونو از دست نمیدی. فقط اونو به کسی دیگه می‌بخشی.»

«مردم بهشت رو مثل باغ فردوس تصور می‌کنن، جایی که می‌تونن روی ابرها شناور بشن و در رودخانه‌ها و کوه‌ها دمی آسوده بیارامند. ولی این صحنه پردازی‌ها بدون آرامش معنایی نداره. بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.»

ادی به یادش آمد که در مراسم خاکسپاری، عزاداران می‌گفتند: «انگار خودش می‌دونست که قرار بمیره.» ادی هیچگاه به گفتهٔ آنها اعتقادی نداشت. تا آنجا که او می‌دانست، هنگامی که زمان مرگ فرا برسد، می‌رسد. شاید موقع رفتن، یک حرف عاقلانه بزنی، اما شاید هم حرف احمقانه‌ای بر زبان بیاوری. جهت اطلاع، آخرین کلمات ادی «کنار بروید» خواهد بود.

«مردم بهشت رو مثل باغ فردوس تصور می‌کنن، جایی که می‌تونن روی ابرها شناور بشن و در رودخانه‌ها و کوه‌ها دمی آسوده بیارامند. ولی این صحنه پردازی‌ها بدون آرامش معنایی نداره. بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.

همهٔ پدر مادرها به بچه‌هایشان آسیب می‌زنند. اجتناب‌ناپذیر است. جوانی، مانند آینه‌ای صاف و دست نخورده، آثار مراقبین خود را جذب می‌کند. بعضی والدین آن را لک می‌کنند، بعضی دیگر ترک، و عده‌ای هم دوران کودکی را خرد و به تکه‌های ناصاف و تعمیر ناشدنی تبدیل می‌کنند.

«میگی باید به جای من می‌مردی. ولی در مدت زندگی من روی زمین خیلی‌ها هم جای من مرده‌اند. هروز همین اتفاق می‌افته. وقتی یه دقیقه بعد از رفتن تو رعد و برق می‌زنه، یا هواپیمایی سقوط می‌کنه که ممکن تو توش بوده باشی، وقتی همکارات مریض می‌شن، و تو نمی‌شی. تصور می‌کنیم این چیزا اتفاقیه. اما توازنی بین همه اونا وجود داره. یکی می‌میره، دیگری بزرگ می‌شه. تولد و مرگ بخشی از کل هستند.

«مردم بهشت رو مثل باغ فردوس تصور می‌کنن، جایی که می‌تونن روی ابرها شناور بشن و در رودخانه‌ها و کوه‌ها دمی آسوده بیارامند. ولی این صحنه پردازی‌ها بدون آرامش معنایی نداره. بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.»