بریده‌هایی از کتاب شهر خرس ها

کلمات چیزهای کوچکی نیستند.

پدر یا مادر بودن باعث می‌شود احساس کنید پتویی هستید که همیشه کوچک است. مهم نیست چقدر سخت تلاش کنید تا همه را بپوشانید، همیشه کسی دارد یخ میزند.

زمان همیشه به یک میزان حرکت می‌کند، تنها احساسات هستند که سرعت مختلف دارند. هرروزمی‌تواند یک عمر زندگی باشد یا یک تپش قلب، بستگی دارد که آن را با چه کسی بگذرانید.

«وقتی بچه بودم، بابام عادت داشت وقتی شیر رو زمین می‌ریزممن رو بزنه. این کارش به هم یاد نداد که چیزی نریزم. باعث شد از شیر بترسم. اینو یادت باشه لئو.»

تنها راه مقابله با ترس از تاریکیِ بیرون این است که در درون خودت، تاریکی بزرگ‌تری پیدا کنی.

اما این روزها تقریباً همه از خودشان می‌پرسند آیا واقعاً ممکن است. ادامهٔ زندگی در اینجا. از خودشان می‌پرسند آیا چیزی باقی‌مانده است، جدا از اموالی که به نظر می‌رسد با سرعت دما از ارزششان کم می‌شود.

«ما بازنده‌های بد هستیم چون بازنده‌های خوب کسانی هستند که به باختن عادت دارند!»

به پا داشتن کفشِ اسکیت هیچ‌وقت برایش عجیب نبود. کاملاً برعکس، وقتی یک جفت کفش معمولی به پا می‌کند، احساس می‌کند دریانوردی است که پا بر ساحل گذاشته و از دریا دور شده.

وقتی‌که اولین دستمزدش به حسابش واریز بشود، وسایل نظافت را از مادرش می‌گیرد و اجازه نمی‌دهد که دوباره آن‌ها را ببیند.

اگر صادقی، ممکن است فریبت دهند. درهرحال صادق باش. اگر مهربانی، ممکن است تهمت خودخواهی به تو بزنند. درهرحال مهربان باش. هر کار خیری که امروز انجام دهی، فردا فراموشش می‌کنند. درهرحال کار خیر انجام بده.