بریده‌هایی از کتاب دختر جوان و همسر خیالیش

«آنچه را که می‌توانی تغییر بده و آنچه را که نمی‌توانی، بپذیر.»

جنگ از آدم‌ها فیلسوف می‌سازد.

هدف امروز: عاشق نشدن. هیچ یک از اهداف کوچکش به این اندازه دست‌نیافتنی و محکوم به دل‌شکستگی به نظر نمی‌رسید.

جنگ فقط به میدان نبرد محدود نمی‌شود.

وقتی آدم کسی را دارد که می‌تواند در سختی‌ها با او شریک شود، جهان برایش جای خوشایندتری می‌شود.

سیسیلیا می‌دانست باید به نیاکان خود احترام بگذارد اما خدایا اگر می‌توانست به عقب برگردد و پدر پدر پدربزرگش را گیر بیاورد، خفه‌اش می‌کرد.

لبخندی احمقانه ناگهان روی لبش شکل گرفت و آنگاه احساس حماقت به او دست داد. به مردی فکر می‌کرد که حتی یک بار هم ندیده است. مردی که شاید هرگز هم نبیند. اما کاری از دستش برنمی‌آمد.

خیلی وقت است نامه‌ای برایم نفرستاده‌ای. سعی می‌کنم نگران نباشم اما خوب سخت است. از سیسلیا هارکورت به برادرش، توماس

خواهر بیچاره‌ات می‌ترشد. هاها، نگران نباش. کاملا راضی‌ام. یا دست‌کم، بسیار راضی‌ام. چنین چیزی است؟ به نظر من که باید باشد.

پدر این اواخر زودرنج شده است. اما خوب من هم شده‌ام. مارس همیشه ماه سرد و مرطوبیست اما امسال بدتر از همیشه بوده است. پدر بعدازظهرها چرت می‌زند. فکر می‌کنم من هم باید این کار را کنم. از سیسیلیا هارکورت به برادرش، توماس (نامه هرگز دریافت نشد)

بعضی کارها را بهتر بود بدون حرف زدن آدم انجام دهد.

آنچه را که می‌توانی تغییر بده و آنچه را که نمی‌توانی، بپذیر.

او فهمیده بود جنگ از آدم‌ها فیلسوف می‌سازد.

دستان سیسیلیا– خُب، دیگر آنقدر سفید و لطیف نبودند اما به پینه‌های تازه دستانش افتخار می‌کرد. به نظر می‌رسید نشان دهنده توانایی‌اش بودند، اینکه می‌تواند افسار سرنوشت خود را به دست بگیرد. در دستانش قدرت می‌دید، قدرتی که پیش از این از داشتنش آگاهی نداشت.