کتاب ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد

مثل لیبیدو ـ مادهٔ شیمیایی منشأ امیال جنسی که زیگموند فروید آن را کشف کرده بود، ولی در هیچ مرکز آزمایشگاهی به دست نیامده بود ـ ویتریول هم ماده‌ای بود که در شرایط استرس‌زا در بدن انسان ترشح می‌شد، هرچند هنوز از طریق تست‌های طیف‌نگاری جدا نشده بود، بااین‌وجود به‌سادگی می‌شد از طریق مزه‌اش آن را تشخیص داد؛ نه شیرین بود و نه خوش‌طعم، بلکه تلخ‌مزه بود.

یه روز زیبا بالاخره به این نتیجه می‌رسم که زندگی همینه که هست و لازم نیست نگران باشم

"مردم، همیشه ما رو به چشم یه زوج خوشبخت می‌بینن، درحالی‌که هیچ‌کدوم تصور نمی‌کنن که زیر نقاب این خوشبختی پوشالی، چه تلخی و چه سازشی نهفته‌س.

هنگامی‌که از بخش بیماران به سالن استراحت می‌آمد، وجودش مملو از نفرت بود، اما حالا هیچ‌گونه حس تنفری در قلبش باقی نمانده بود. سرانجام موفق شده بود که به احساسات منفی‌اش اجازه دهد تا خودشان را نشان دهند؛ احساساتی که سالیان سال، آن‌ها را در اعماق روحش مدفون کرده بود. آن‌ها را در دنیای واقعی حس کرده بود و چون دیگر وجودشان ضرورتی نداشت، می‌توانستند بروند.

برخلاف مادرش که دائماً سرش به کار گرم بود، پدرش زندگی‌کردن را بلد بود. ورونیکا را با خودش به کافه و تئاتر می‌برد و در کنار هم لحظات خوشی را سپری می‌کردند. وقتی پدرش هنوز جوان بود، ورونیکا پنهانی عاشقش بود، نه به‌عنوان پدرش، بلکه به‌عنوان یک مرد.

"در دنیا هیچ امری تصادفی نیست."

شاهد دست‌وپنجه نرم‌کردن پدرم با بیماری مهلک سرطان بودم و همین باعث شد بیشتر با شخصیت داستان همزادپنداری کنم و پایان کتاب با درگذشت پدر عزیزم "شادروان ابوطالب سلطانیه" مصادف شد. کتابی که با هر سطر و پاراگراف آن بیشتر به عمق زندگی و مرگ پی بردم و با تمام وجودم آن را حس کردم. کتابی که به من نشان داد چقدر فرصت‌های زندگی کوتاهند و ما چه راحت بهترین زیبایی‌ها و لذت‌های زندگی را نادیده می‌گیریم. به جرئت می‌توانم بگویم که افرادی چون شخصیت ورونیکا، شخصیت اصلی داستان، دوروبر ما کم نیستند و کافی است تلنگری همچون مرگ ما را به خود بیاورد و واقعیت‌های زندگی را برایمان پررنگ‌تر کند.

پدرم ابر مردی که اسطورهٔ صبر و امید به زندگی برایم بود.

جنایتکار نامیدن یک ملت به‌خاطر رفتار احمقانهٔ یک عده دیوانه بی‌انصافی است.

اگه زندگی کنی، خداوند هم با تو زندگی می‌کنه. اگه حاضر نباشی در راه خداوند خطر کنی، اون هم از تو دور می‌شه و به همون بهشت‌های دوردست عقب‌نشینی می‌کنه و فقط تبدیل می‌شه به موضوعی برای بحث‌های فلسفی