بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

هدف از درمان، اصلاح گذشته نیست. بلکه درمان بیمار را قادر می‌کند تا با گذشته‌اش روبه‌رو شود و آن را برای همیشه کنار بگذارد. آلیس میلر

اگر خودم را توجیه کنم، دهانم باید مرا محکوم کند.

هدف از درمان، اصلاح گذشته نیست. بلکه درمان بیمار را قادر می‌کند تا با گذشته‌اش روبه‌رو شود و آن را برای همیشه کنار بگذارد. آلیس میلر

کاملاً واضح است که او از زخم عمیق مرگ گابریل رنج می‌برد و این سکوت نشانهٔ همان زخم است.

نوشتن یک جور آزادسازی است. یک جور تخلیه که می‌توانی با آن خودت را شرح دهی. به نظرم چیزی مثل درمان.

لیوان شرابی به من داد و در حالی‌که سرگرم پخت و پز بود، من پشت میز آشپزخانه نشستم. دوست دارم گابریل را تماشا کنم که در آشپزخانه می‌چرخد. آشپز برازنده‌ای است. عالی، کاردرست و فوق‌العاده.

هرگز با واژه‌ها این‌قدر راحت نبوده‌ام. همیشه به تصاویر می‌اندیشم و خودم را در آن‌ها تعریف می‌کنم. اگر به‌خاطر گابریل نبود، هیچ وقت نوشتنش را شروع نمی‌کردم.

وقتی چیزی را به نام بخوانید، شما را وامی‌دارد که بایستید و تمامش را ببینید یا سر درآورید که چه اهمیتی دارد. شما روی واژه متمرکز می‌شوید که ریزترین بخش و درواقع نوک کوه یخی است.

مثل مجسمه‌های یخی با صورتی وحشت‌زده و عجیب خشکش زده بود. انگار شیطان را دیده باشد.

یک مرد هیچ وقت زن مورد علاقه‌اش را ترک نمی‌کند. اگر دوستش داشته باشد.

تنها راه فراموش کردن یک خواب این است که بیدار شوی تا محو شود.

گاهی به سختی می‌توان فهمید که چرا پاسخ‌های امروز ریشه در گذشته دارد.

هیچ فردی شیطان به دنیا نمی‌آید. همان‌طور که وینیکوت گفته، هیچ نوزادی نمی‌تواند از مادرش متنفر باشد، مگر این‌که ابتدا مادر از او متنفر شده باشد.

«این لطیفه را شنیده‌ای که چرا نمی‌توانی درمانگر باشی و سیگار هم بکشی؟ چون نشان می‌دهد که هنوز خودت مریضی.»

بخشی از او که فقط گاهی و یکهویی بروز می‌کند و مرا می‌ترساند. در همین لحظات کوتاه انگار با یک غریبه زندگی می‌کنم و این خیلی ترسناک است.

گرفتن دانه‌های برف و ناپدید شدن‌شان مثل گرفتن شادی بود. مثل حس مالکیتی که راهی به جایی نداشت.

به یاد داشته باش که عشقی که صداقت نداشته باشد، اسمش عشق نیست.»

یکی از سخت‌ترین چیزها این است که در بیش‌تر موارد وقتی نیاز به دوست داشته شدن داریم، این اتفاق نمی‌افتد. احساس وحشتناکی است. درد ناشی از دوست نداشته شدن.»

«لطفاً این را بدان که آدم‌ها غیرقابل پیش‌بینی هستند و بی‌احساس، سر به هوا و نامهربان می‌شوند. آن‌ها سعی می‌کنند خودشان را مهربان نشان دهند تا در عشق پیروز باشند. این یک داستان قدیمی است

اما عشق واقعی خیلی آرام و بی‌حرکت است. و اگر آن را زیاد از جنبهٔ هیجان‌انگیز نبینی، خسته‌کننده است. عشق، عمیق و خونسرد است. و البته پایدار.