بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

لذات ذهن حداقل به اندازهٔ لذات جسم مهم هستند. برتراند راسل؛ فیلسوف انسانگرای بریتانیایی (۱۹۷۰ ـ ۱۸۷۲)

لئوپاردی نوشته: «کسی که جسارت خندیدن را دارد ارباب جهان است چون آمادهٔ مُردن است.» و در جایی دیگر اشاره کرده: «اگر تمام چیزی که از امورات دنیا می‌خواهید کسب لذت است، هرگز آن را نخواهید یافت. تمام چیزی که در پی استمرار در لذات زودگذر کسب می‌کنید سرخوردگی و ملال است.»

طبیعت در سِیر زندگی انسان چونان مادری مهربان و دلسوز جهت یاری بشر، توهمات و خیال‌ها و رؤیاها را به او هدیه می‌دهد تا انسان غرق در آرزوها، تلخی و ظلم سرنوشت خویش را درک ننماید. جیاکومو لئوپاردی؛ فیلسوف و شاعر ایتالیایی (۱۸۳۷ ـ ۱۷۹۸)

ترجیح می‌دهم به جای ابرانسان شدن یک انسان باشم

راز کسب بیشترین ثمر و بیشترین لذت از زندگی، خطرناک زیستن است. فریدریش نیچه؛ فیلسوف آلمانی (۱۹۰۰ ـ ۱۸۴۴)

معنی زندگی، چیزی نیست که بتوانیم جست‌وجو و کشفش کنیم چیزی است که شخصاً بایستی خلقش کنیم.

وقتی کامو در رمان بیگانه نوشت: «اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید هرگز زندگی نخواهید کرد.»

از نقطه‌نظر روان‌کاوی، بدبینی حسی است که برخی، بعضی اوقات و برخی، اکثر اوقات دارند و در سایهٔ آن جهان را رنگ‌آمیزی و توصیف می‌کنند. این احساس می‌تواند سبب خلق فلسفه شود اما در نهایت نه درستی احساس قابل‌اثبات است و نه صحت فلسفه.

«فقدان و از دست دادن، ارزش چیزها را برای ما آشکار می‌کند.» «هر روز یک زندگی جدید است.» «هر برخاستن و بیدار شدنی یک تولد نوین است. هر صبح زیبایی یک جوانیِ کوچک است. هر استراحت و آرمیدنی یک مرگ کوچک است.»

گاهی اوقات گزارهٔ پیرس برای انسان کاملاً شاد در نظرم رویکرد جنون‌آمیزی به لذت‌گرایی می‌آید. شبیه تصویر و تصوری از لالالند ــ جایی که ما دیگر انسان نیستیم و فارغ از هرگونه دغدغهٔ بشری حیوان‌گونه کِیف می‌کنیم ــ ولی گاهی اوقات نیز این سؤال بنیادی ذهنم را سخت مشغول خود می‌کند: آیا لذت و خوشی تمام چیزی نیست که از این زندگی و این جهان می‌خواهیم؟

مهندسی ژنتیک و نانوتکنولوژی تمام رنج‌های زندگی احساسی را منسوخ خواهد کرد. این پروژه، بلندپروازانه اما از لحاظ تکنیکی عملی است. همچنین از لحاظ ابزاری منطقی و از لحاظ اخلاقی اجباری است. دیوید پیرس، فیلسوف بریتانیایی لذت‌گرا (ـ ۱۹۶۰)

هنر زندگی کام‌جویی در هر لحظه و هر مکان است و لذیذترین و ماندگارترین لذت‌ها نه ذهنی هستند و نه همیشه اخلاقی. آریستیپوس، فیلسوف یونانی لذت‌گرا (۳۵۶ ـ ۴۳۵ پیش از میلاد)

«ما همیشه در حال آماده کردن خودمان برای زندگی کردن هستیم اما هیچ‌وقت زندگی نمی‌کنیم.»

میل فریبنده و وسوسه‌کننده‌ای که سبب به تله افتادن ما در دام بلندپروازی می‌شود، میل ما به کمال‌گرایی است.

ایراد عمدهٔ زندگی بلندپروازانه و جاه‌طلبانه از دید اپیکور این است: بعد از این‌که فرد آن‌چه را که خواسته با سختی به دست می‌آورد به دنبال به دست آوردن چیزی می‌رود که سخت‌تر و خطرناک‌تر است. با پیشرفت در این مسیر خواسته‌های فرد بیشتر و دشوارتر و خطرناک‌تر می‌شود و آسایشش کمتر. و در نهایت برای هر بلندپرواز جاه‌طلبی لحظهٔ پایان فرا می‌رسد، لحظه‌ای که در رسیدن به آخرین هدف و خواستهٔ زندگی‌اش ــ که بزرگ‌ترین و مهم‌ترین هدف زندگی‌اش محسوب می‌شود ــ ناکام مانده و مثل یک بازنده باید از این زندگی و این دنیا خداحافظی کند.

«مراقب باش که آرزوی چه را داری چون ممکن است آرزوی تو محقق شود.»

اپیکور به دو نکتهٔ مهم و مرتبط اشاره می‌کند: اول این‌که اشتیاق برای تصاحب چیزی که درحال‌حاضر آن را در اختیار نداریم لذت بردن از چیزی را که داریم کمرنگ و رقیق می‌کند یا اساساً از بین می‌برد و دوم این‌که پس از این‌که با گذاشتن کلی وقت و انرژی موفق به تصاحب چیزی شدیم که آرزویش را داریم، متوجه می‌شویم که باز به خانهٔ اول بازگشتیم. اشتیاق تصاحب یا تملک چیزی دیگر. نتیجهٔ اخلاقی: از حال لذت ببر چون بهترین شکل ممکن است.

به عقیدهٔ دانشمندان، استامینوفن با همان سازوکاری که طی آن درد را کاهش می‌دهد، اضطراب‌های ناشی از عقاید هستی‌گرایانه را سرکوب می‌کند.

حقیقت این است که بخش اعظم شکوِه و گلایه‌ها، دلهره‌ها و دلواپسی‌های ما، مشکلات مربوط جهان اول و کشورهای پیشرفته هستند و در مقایسه با مشکلات جهان سومی‌ها، مسائلی پیش‌پاافتاده و بی‌اهمیت محسوب می‌شوند. امروزه روز من فکر می‌کنم نشستن توی پارک و فکر کردن به پوچی حیات یک‌جور کم‌طاقتی جهان‌اولی است.

مردی به‌تدریج علاقه‌اش را به هر چیزی که تا پیش از این برایش معناومفهوم و ارزشی داشته از دست می‌دهد. دچار حالت تهوع ذهنی می‌شود و می‌خواهد تمام این پوچی و بی‌معنایی بی‌پایان را بالا بیاورد. در اواخر داستان مرد به این مفهوم می‌رسد که او نباید انتظار کشف معنای زندگی در خارج از وجود خودش را داشته باشد و بایستی شخصاً این معنا را درون خود خلق کند.