بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

دکمهٔ لایک به‌عنوان یک راه ساده‌تر برای نشان‌دادن تأییدِ کلیِ یک پست معرفی شد که هم باعث صرفه‌جویی در وقت می‌شد و هم اجازه می‌داد قسمت نظرات برای متن‌های جالب‌تر باقی بماند.

آدم‌ها به‌طور طبیعی به انجام فعالیت‌هایی تمایل دارند که در کوتاه‌مدت به انرژی کم‌تری نیاز داشته باشند، حتا اگر در درازمدت مضر باشند. پس به جای زنگ‌زدن به خواهربرادرمان، برای‌شان پیغام می‌فرستیم یا لایک‌کردنِ عکسِ بچهٔ تازه‌متولدشدهٔ دوست‌مان را به دیدار حضوری ترجیح می‌دهیم.

هرچه کسی بیش‌تر از شبکه‌های اجتماعی استفاده کند، احتمال این‌که احساس تنهایی کند، بیش‌تر است.

وقتی کاربران اطلاعاتِ "هدفمند" و "اختصاصی"ای دریافت می‌کنند که توسط کسی نوشته شده که آن‌ها به‌خوبی او را می‌شناسند،‌ احساس بهتری پیدا می‌کنند (مثلاً کامنتِ یکی از اعضای خانواده). از طرف دیگر، دریافت اطلاعات هدفمند و اختصاصی از طرف کسی‌که او را خوب نمی‌شناسند، یا دریافت "لایک" از طرف آن شخص، یا خواندنِ یک پستِ انتشاریافته که برای خیلی‌ها به اشتراک گذاشته شده، تأثیری روی خوب‌بودنِ حالِ آن‌ها ندارد.

شبکه‌های اجتماعی یا عاملِ تنهاییِ ما هستند یا عاملِ شادی‌بخش.

توصیه می‌کنم سعی کنید بیش‌ترِ روزها، زمان‌هایی را دور از گوشی همراه‌تان سپری کنید.

«حرف‌زدن یا استفاده از گوشی موقع پخش فیلم به‌هیچ‌وجه مجاز نیست. درغیراین‌صورت با اردنگی بیرون‌تون می‌کنیم. شک نکنید! نیروی پشتیبان هم داریم.»

تحقیقی که در سال ۲۰۱۵ توسط کامن سنس مدیا انجام شد، نشان داد نوجوان‌ها به‌طور متوسط نُه ساعت در روز درگیر رسانه‌ها هستند

محرومیت از خلوت: حالتی‌ست که در آن تقریباً هیچ زمانی با افکارتان تنها، و هیچ زمانی از افکارِ دیگران رها نیستید.

"خلوت" یک سرگرمیِ خوشایند نیست، بلکه نوعی رهایی از سرکوبِ شناختیِ ناشی از عدمِ وجودِ آن است.

«همهٔ مشکلات بشریت، از ناتوانیِ انسان در آرام‌نشستنِ‌به‌تنهایی در یک اتاق سرچشمه می‌گیرد.»

خلوت درواقع به اتفاقی مربوط است که در ذهن شما می‌افتد، نه در محیط اطراف‌تان

منافع واقعی زمانی آشکار می‌شوند که کشف کنید چطور می‌توانید از هر ابزاری به بهترین نحو استفاده کنید.

درست است که پیاده‌به‌شهررفتن از سوارِ‌گاری‌شدن زمان بیش‌تری می‌بَرَد اما این زمان هرگز از ساعت‌های طولانی‌ای که صرف کار برای خرید آن گاری می‌شود، بیش‌تر نخواهد بود.

هزینهٔ هر چیز، میزانِ زمانی‌ست که من اسمش را "عمر" می‌گذارم؛ چیزی‌که باید آن‌را فوراً یا در طولانی‌مدت با چیزی‌که می‌خواهید معاوضه کنید.»

آموزشِ زندگیِ بدونِ صفحه‌نمایش به فرزندانش از سریع‌تایپ‌کردن خیلی مهم‌تر است.

اگر برنامه یا ابزار جدیدی کوچک‌ترین مزاحمتی ایجاد کند یا تمرکز را به‌هم بزند، مینیمالیست به‌سرعت بی‌خیالِ استفاده از آن می‌شود. حتا اگر برنامهٔ جدید قرار باشد در راستای چیزی‌که برای مینیمالیست ارزش دارد عمل کند، باز هم باید از یک امتحان سخت عبور کند: آیا استفاده از آن فناوری بهترین روش برای پشتیبانی از آن ارزش است یا نه؟ اگر جواب منفی باشد، فردِ مینیمالیست تلاش می‌کند آن‌را بهینه‌سازی کند یا دنبال گزینهٔ بهتری بگردد.

فلسفهٔ استفاده از فناوری این است که با آن زمان‌تان در فضای مجازی را روی تعداد کمی فعالیتِ به‌دقت‌انتخاب‌شده و محدود متمرکز کنید؛ فعالیت‌هایی که کاملاً از چیزهایی که برای شما ارزشمندند پشتیبانی می‌کنند و باعث می‌شوند با رضایتِ تمام بقیهٔ چیزها را کنار بگذارید.

همین میل به دریافتِ تأیید است که باعث می‌شود بلافاصله بعد از رسیدنِ یک پیام ـ حتا در خطرناک‌ترین یا نامناسب‌ترین وضعیت (مثلاً پشت فرمان) ـ به آن پاسخ دهیم. مغزِ عصرِ حجریِ ما بی‌توجهی به یک پیام جدید را به‌منزلهٔ اهمیت‌ندادن به یکی از اعضای قبیله می‌داند؛ کسی‌که دارد تلاش می‌کند کنارِ آتشِ وسطِ چادرها توجه شما را به خود جلب کند: یک اشتباه فاحش در برخورد اجتماعی.

مدیر فضای مجازی استخدام کرده تا حساب کاربریِ فیس‌بوک‌اش را مدیریت کند و به‌این‌ترتیب خودش را در معرض خطرات شبکهٔ اجتماعی‌ای که از "میل به کسب تأیید انسان" سوءاستفاده می‌کند، قرار ندهد.