بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

شرکت‌های فناوری این حجم از سرمایه‌گذاری‌های عظیم برای ایجادِ امکانِ تگ‌کردنِ افراد به‌صورت خودکار را به‌دلیل کاربردی‌بودنِ آن در فضای مجازی ایجاد نکرده‌اند. هدف اصلیِ آن‌ها بیش‌ترکردنِ جنبه‌های کسبِ تأییدِ اجتماعیِ اعتیادآور برای کسانی‌ست که از نرم‌افزارهاشان استفاده می‌کنند.

صنعت فناوری در استثمار غریزهٔ نیاز به تأیید بشر، تبحر بسیاری پیدا کرده. به‌ویژه امروزه نرم‌افزارهای اجتماعی با دقتِ زیاد و به‌شیوه‌ای تنظیم شده‌اند که مدام و پیوسته به شما اطلاعاتی غنی دربارهٔ این‌که دوستان‌تان درحال‌حاضر چقدر به شما فکر می‌کنند، ارائه می‌دهد. هریس در تأیید این موضوع مثال‌هایی از تگ‌کردنِ افراد در عکس‌های فیس‌بوک، اسنپ‌چت و اینستاگرام عنوان می‌کند

همین میل به دریافتِ تأیید است که باعث می‌شود بلافاصله بعد از رسیدنِ یک پیام ـ حتا در خطرناک‌ترین یا نامناسب‌ترین وضعیت (مثلاً پشت فرمان) ـ به آن پاسخ دهیم. مغزِ عصرِ حجریِ ما بی‌توجهی به یک پیام جدید را به‌منزلهٔ اهمیت‌ندادن به یکی از اعضای قبیله می‌داند؛ کسی‌که دارد تلاش می‌کند کنارِ آتشِ وسطِ چادرها توجه شما را به خود جلب کند: یک اشتباه فاحش در برخورد اجتماعی.

در عصر حجر این‌که مواظب موقعیت اجتماعی‌تان بین دیگران باشید، مهم بود چون بقای انسان به آن بستگی داشت. اما در قرن بیست‌ویکم، فناوری‌های جدید مِیلی را که در عمق ذهن بشر قرار گرفته مورد هدف قرار داده‌اند تا با ایجاد این اعتیادِ رفتاری از آن سود ببرند.

آلتر در ادامه توضیح می‌دهد هر بار که شخصی مطلبی را در یکی از این صفحات منتشر می‌کند، درواقع مشغول قمارکردن است. آیا لایک (بازتوییت) خواهد گرفت یا بدون بازخورد رها خواهد شد؟ در حالت اول ـ چنان‌چه یکی از مهندسان فیس‌بوک از آن تعبیر می‌کند ـ شخص دچار حسِ شادی و سرخوشیِ کاذب می‌شود و در حالت دوم احساس ناخوشایندی به او دست می‌دهد. در هر دو حالت به‌سختی می‌توان نتیجه را پیش‌بینی کرد. این تأثیر براساس اصول روان‌شناسیِ اعتیاد، کلِ عملِ پُست‌گذاشتن و چک‌کردنِ گوشی را به فعالیتی به‌شدت خوشایند تبدیل می‌کند.

«مهندس‌های سیلیکان‌ولی دارن برنامه می‌نویسن یا ذهن مردم رو برنامه‌ریزی می‌کنن؟!» و هریس جواب می‌دهد: «ذهن مردم رو برنامه‌ریزی می‌کنن. لابد شنیدین که می‌گن "فناوری به‌خویِ‌خود بد نیست و خنثی‌ست. این ماییم که از اون استفادهٔ نادرست می‌کنیم" ولی این موضوع حقیقت نداره...» کوپر می‌پرد وسط حرفش و می‌پرسد: «فناوری خنثی نیست؟» «خنثی نیست، تازه برعکس طوری سازماندهی شده که با امکانات مختلفی که در اختیار شما قرار می‌ده، بیش‌ترین میزان وقت‌تون رو به خودش اختصاص بده و این همون چیزیه که ثروت رو به جیب سازنده‌هاش سرازیر می‌کنه.»

هریس در مصاحبه‌اش، درحالی‌که گوشی همراهش را بلند کرده، این جمله را می‌گوید: «این یه دستگاه اسلات هستش.» کوپر از او می‌پرسد: «آخه موبایل چه ربطی به دستگاه اسلات داره؟» و او در جواب می‌گوید: «هر بار که گوشی‌م رو چک می‌کنم، انگار دارم دستگیرهٔ دستگاه اسلات رو می‌کشم پایین تا ببینم چی نصیبم می‌شه. کلی تکنیک‌های مختلف توی این گوشی به کار رفته که شما رو تا جای ممکن وادار می‌کنه ازش استفاده کنید.»

«در این جهانِ به‌شدت درهم‌پیچیدهٔ آنلاین، هر لحظهٔ تنها، به‌خودیِ‌خود عاری از زندگی‌ست.»

درسِ دومِ تفریح: از مهارت‌ها برای تولید چیزهای ارزشمند در دنیای فیزیکی استفاده کنید.

درسِ اولِ تفریح: دراولویت‌قراردادنِ فعالیت‌های فعالانه نسبت‌به مصرف‌گراییِ منفعلانه.

افراط حقیقی مدت‌زمان طولانی‌ای‌ست که آدم‌ها صرف خیره‌شدن به صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌کنند.

«در این جهانِ به‌شدت درهم‌پیچیدهٔ آنلاین، هر لحظهٔ تنها، به‌خودیِ‌خود عاری از زندگی‌ست.»

محبوبیتِ ناگهانیِ شبکه‌های اجتماعی در سال‌های اخیر، این است که آن‌ها یک منبع جایگزین برای بزرگ‌نشان‌دادنِ خود ارائه می‌کنند.

اینترنت بستری دموکراتیک است که هر کسی می‌تواند در آن افکار خودش را به اشتراک بگذارد.

برای متخصص شبکه‌های اجتماعی، بی‌هدف گشت‌زدن در صفحهٔ اصلیِ توییتر در جست‌وجوی مطالبِ مفید یک تلهٔ واقعی‌ست (این سیستم‌ها طوری طراحی شده‌اند که توجه شما را بیش‌تر و بیش‌تر به خودشان اختصاص دهند). با این روش به این سرویس‌ها اجازه می‌دهید که از شما استفاده کنند، نه این‌که شما از آن‌ها استفاده کنید.

مثل حرفه‌ای‌ها از شبکه‌های اجتماعی استفاده کنید.

اگر برای کار به شبکه‌های اجتماعی نیازی ندارید، برنامه‌ای را تنظیم کنید که این سایت‌ها و برنامه‌ها را به‌طور کامل مسدود کند و فقط عصرها ـ آن‌هم چند ساعتی ـ ورود به این سایت‌ها را ممکن کند. اگر برای کارتان به یک ابزار اجتماعی خاص ـ مثل توییتر ـ نیاز دارید، می‌توانید در طول روز چند ساعتی را به چک‌کردنِ آن اختصاص دهید و در سایر موارد مسدودکنندهٔ آن‌را فعال کنید.

خیلی‌ها می‌گفتند وقتی برنامه را از گوشی‌شان حذف کرده‌اند، میزان استفاده‌شان از فیس‌بوک به یک یا دو بار در هفته کاهش پیدا کرده و شبکه‌های اجتماعی برای‌شان به یک ابزار کاربردی مثل خیلی ابزارهای دیگر تبدیل شده بود؛ ابزاری که گاهی از آن استفاده می‌کردید و دیگر چاه تخلیهٔ انرژی و توجه‌تان نبود.

درصد قابل‌توجهی از افرادی که برنامه‌های کاربردی را از گوشی‌هاشان حذف کردند، متوجه شدند که درنهایت به‌طورکلی بی‌خیالِ استفاده از شبکه‌های اجتماعی شده‌اند.

با حذف قابلیت دسترسیِ لحظه‌به‌لحظه به شبکه‌های اجتماعی می‌توانید جلوی تبدیل‌شدنِ آن به عاملِ حواس‌پرتی برای پرکردنِ حفره‌ای که در زندگی‌تان هست را بگیرید.