بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

خود را با نقل قولِ زیر از ادوارد گیبن آغاز کرد: «گفت‌وگو درک و فهم را قوی می‌کند اما خلوتْ مکتبِ نبوغ است.»

«همهٔ مشکلات بشریت، از ناتوانیِ انسان در آرام‌نشستنِ‌به‌تنهایی در یک اتاق سرچشمه می‌گیرد.»

آدم‌ها به فیس‌بوک ملحق شدند تا با دوست‌هاشان در سراسر جهان در ارتباط باشند اما نتیجه این شد که دیگر نمی‌توانستند بدون چشم‌برداشتن از صفحهٔ گوشی‌شان، با دوستی که آن‌طرفِ میز ـ درست روبه‌روشان ـ نشسته بود، مکالمه‌ای چنددقیقه‌ای برقرار کنند.

از شبکه‌های اجتماعی به‌عنوان ابزاری برای حفظ ارتباطات کم‌کیفیت استفاده نکنید. ساده‌تر بگویم: کلیک نکنید و نظر ندهید! این سخت‌گیریِ حداقلی، شیوهٔ مدیریتِ زندگیِ اجتماعی‌تان را به‌شدت تغییر خواهد داد.

فکر نمی‌کنم ما طوری ساخته شده باشیم که نیازی باشد تماس‌مان را با همه‌نوع آدمی حفظ کنیم.

وقتی چندین ساعت را در روز صرف کلیک‌کردن و چرخیدنِ بیمارگونه در اینترنت می‌کنید، وقت آزاد کم‌تری برای معاشرت با سرعت کم‌تر باقی می‌مانَد. اصلاً برای همین است که این استفادهٔ بی‌اختیار و اجبارگونه در قابی از اجتماعی‌بودن قرار گرفته تا بتواند راحت‌تر فریب‌تان بدهد و باعث شود فکر کنید خیلی خوب به روابطی که در زندگی دارید رسیدگی می‌کنید، پس دیگر لازم نیست کاری بکنید.

حس مثبت کوچکی که از نظردهی در صفحهٔ پروفایل دوست‌تان یا با لایک‌کردنِ جدیدترین عکس اینستاگرام‌شان نصیب شما می‌شود، نمی‌تواند کمبودهایی را جبران کند که ناشی از نابودشدنِ رابطهٔ دنیای واقعی با همان دوست است.

همان‌طور که اختراع غذاهای به‌شدت فرآوری‌شده در اواسط قرن بیستم به بحران سلامت جهانی منجر شد. عوارض جانبی و ناخواستهٔ ابزارهای ارتباطیِ دیجیتال که نوعی فست‌فود اجتماعی هستند، کم‌کم نشان می‌دهد که موضوع به همان اندازه نگران‌کننده است.

همان‌طور که اختراع غذاهای به‌شدت فرآوری‌شده در اواسط قرن بیستم به بحران سلامت جهانی منجر شد. عوارض جانبی و ناخواستهٔ ابزارهای ارتباطیِ دیجیتال که نوعی فست‌فود اجتماعی هستند، کم‌کم نشان می‌دهد که موضوع به همان اندازه نگران‌کننده است.

همان‌طور که اختراع غذاهای به‌شدت فرآوری‌شده در اواسط قرن بیستم به بحران سلامت جهانی منجر شد. عوارض جانبی و ناخواستهٔ ابزارهای ارتباطیِ دیجیتال که نوعی فست‌فود اجتماعی هستند، کم‌کم نشان می‌دهد که موضوع به همان اندازه نگران‌کننده است.

مجموعه‌ای خاص از مناطق مختلفِ مغزی وجود دارد که وقتی مشغول فعالیت ذهنی نیستید، به‌طور مداوم فعال هستند و وقتی روی موضوع خاصی تمرکز کرده‌اید، به‌طور مداوم غیرفعال می‌شوند.

مجموعه‌ای خاص از مناطق مختلفِ مغزی وجود دارد که وقتی مشغول فعالیت ذهنی نیستید، به‌طور مداوم فعال هستند و وقتی روی موضوع خاصی ت

«فقط بهترین‌ها را از خودت قبول کن.»

«ما به آن‌هایی تعلق نداریم که تنها در میان کتاب‌ها و با الهام‌گرفتن از ایده‌های دیگران ایده‌پردازی می‌کنند.»

باور داشته باشید عدم همراه‌داشتنِ گوشی‌تان یک بحران نیست. همان‌طور که پیش‌تر استدلال کردم، این باورْ جدید است و تا حد زیادی من‌درآوردی.

توصیه می‌کنم سعی کنید بیش‌ترِ روزها، زمان‌هایی را دور از گوشی همراه‌تان سپری کنید. این زمان می‌تواند شکل‌های متفاوتی داشته باشد، از یک کارِ صبحگاهی و سریعِ بیرون از خانه گرفته تا یک شبِ کامل؛ بسته به این‌که چطور راحت‌ترید.

حس اضطراری که برای به‌همراه‌داشتنِ همیشهٔ گوشی حس می‌کنیم، اغراق‌شده است. ممکن است فقدانِ دائمیِ این وسایل در زندگی کاری بیهوده و آزاردهنده باشد، اما باید توانِ این‌را داشته باشید که به‌طور منظم چند ساعت از آن‌ها دور شوید.

ما برای این‌که به‌عنوان انسان رشد کنیم، به تنهایی نیاز داریم و در سال‌های اخیر ـ حتا بدون این‌که بدانیم ـ به‌صورت سیستماتیک مشغول پاک‌کردنِ این مؤلفهٔ حیاتی از زندگی‌مان بوده‌ایم.

وقتی یک گروه به‌طور غیرعمد تنهایی با افکار خود را از زندگی‌شان حذف کنند، سلامتِ ذهنی‌شان به‌شدت آسیب خواهد دید.

محرومیت از خلوت: حالتی‌ست که در آن تقریباً هیچ زمانی با افکارتان تنها، و هیچ زمانی از افکارِ دیگران رها نیستید.