بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

«هزینهٔ هر چیز، میزانِ زمانی‌ست که من اسمش را "عمر" می‌گذارم؛ چیزی‌که باید آن‌را فوراً یا در طولانی‌مدت با چیزی‌که می‌خواهید معاوضه کنید.»

اصل دوم: بهینه‌سازی بسیار مهم است مینیمالیست‌های دیجیتال می‌دانند تشخیص این‌که یک فناوریِ خاص به آن‌ها در جهت رسیدن به اهداف و ارزش‌هاشان کمک می‌کند یا نه، گام اول است. و این‌که برای استخراج تمامیِ فواید نهفته در یک ابزار، اول باید با دقت روش استفاده از آن‌را بررسی کرد.

اصل اول: درهم‌ریختگی هزینه دارد مینیمالیست‌های دیجیتال به‌درستی تشخیص داده‌اند که به‌هم‌ریختنِ توجه و زمان‌شان با تعداد زیادی ابزار، برنامه و خدمات فضای مجازی باعث ایجاد هزینه‌های اضافی‌ای می‌شود که ضرر آن‌ها روی‌هم‌رفته از فایده‌ای که هر کدام‌شان دارد خیلی بیش‌تر است.

فلسفهٔ استفاده از فناوری این است که با آن زمان‌تان در فضای مجازی را روی تعداد کمی فعالیتِ به‌دقت‌انتخاب‌شده و محدود متمرکز کنید؛ فعالیت‌هایی که کاملاً از چیزهایی که برای شما ارزشمندند پشتیبانی می‌کنند و باعث می‌شوند با رضایتِ تمام بقیهٔ چیزها را کنار بگذارید.

تقریباً هم‌زمان با کارکردنِ من روی این فصل از کتاب، یکی از مقاله‌نویس‌های روزنامهٔ نیویورک‌پست مقاله‌ای با عنوان "چگونه اعتیادم به گوشیِ هوشمند را ترک کردم؛ شما هم می‌توانید" منتشر کرد. راز موفقیت او این بود که قسمت اعلانِ صدودوازده برنامه‌ای را که روی آیفون‌اش نصب کرده بود خاموش کند و در پایان مقاله با خوش‌بینی نتیجه‌گیری کرد که «به‌کنترل‌درآوردنِ مجددِ اوضاع کار نسبتاً آسانی‌ست.»

هر بار که شخصی مطلبی را در یکی از این صفحات منتشر می‌کند، درواقع مشغول قمارکردن است. آیا لایک (بازتوییت) خواهد گرفت یا بدون بازخورد رها خواهد شد؟

ویژگی‌های اعتیادآورِ فناوری‌های جدید، اصلاً تصادفی نیستند، بلکه به‌دست مهندسان باهوش طراحی شده‌اند.

اقتصاد مبتنی بر توجه کاربران در شرکت‌هایی مثل گوگل به سمتی می‌رفتند که در "مسابقهٔ رسیدن به عمقِ ذهنِ کاربر" شرکت کنند.

«سرمایه‌دارهای بانفوذِ سازندهٔ ابزارهای ارتباط‌جمعی دیگه نباید تظاهر کنن خدایانِ خنگ و بی‌آزارِ فناوری هستن که واسه ساختنِ دنیای بهتر تلاش می‌کنن. باید اعتراف کنن که درست مثل تنباکوکارهای تی‌شرت‌پوشی‌ان که دارن یه محصول اعتیادآور رو به بچه‌ها می‌فروشن. اگه بخوایم با خودمون صادق باشیم، باید بگم چک‌کردن تعداد "لایک"ها شده شکلِ امروزیِ سیگارکشیدن.»

فناوری‌ها تلاش کرده‌اند نقش خودشان را در زندگیِ ما گسترش دهند و فضایی بیش از آن‌چه در ابتدا از آن‌ها خواسته بودیم اشغال کنند. و به‌طور فزاینده‌ای به ما دیکته می‌کنند چگونه رفتار و احساس کنیم و به‌نوعی ما را به استفادهٔ بیش‌ازحد از این ابزارها وادار می‌کنند. این موضوع گاهی به قیمت بازماندن از سایر فعالیت‌های مفید و موردعلاقه‌مان تمام می‌شود. درواقع آن‌چه ما را خسته و کلافه کرده، احساسِ ازدست‌دادنِ کنترل بر فعالیت‌های روزانه‌مان است. حسی که خودش را به شیوه‌های مختلفی در طول روز نشان می‌دهد؛ مثل وقتی‌که داریم بچه‌مان را حمام می‌دهیم اما حواس‌مان بیش‌تر جای دیگری‌ست یا زمانی‌که نمی‌توانیم از یک تجربهٔ جالب به‌خوبی لذت ببریم چون نیرویی قدرتمند وادارمان می‌کند آن‌را ثبت کنیم تا با مخاطبان مجازی به اشتراک بگذاریم. در واقع موضوعِ مهم کاراییِ این ابزارها نیست، بلکه خودمختاری‌ست.

چون به نظر می‌رسد که "خلوت" برای اولین‌بار در تاریخ بشر، در حال نابودشدن است.

خلوت درواقع به اتفاقی مربوط است که در ذهن شما می‌افتد، نه در محیط اطراف‌تان. بر این اساس، آن‌ها توضیح می‌دهند که این حالتی‌ست که ذهن شما را از گرفتنِ داده‌های ورودی از ذهنِ دیگران آزاد و رها می‌کند.

اگر از لایک‌کردن یا نظردادن دربارهٔ پست‌های شبکه‌های اجتماعی دست بردارید و به‌راحتی از طریق پیام متنی در دسترس نباشید، روابط شما قوی‌تر خواهند شد

شما از یک حداکثرطلبِ فرسوده و افراطیِ فضای مجازی به یک مینیمالیستِ بااراده تبدیل می‌شوید.

تعداد کمی از فعالیت‌های آنلاینی را که به‌دقت انتخاب شده‌اند و معتقدید منفعتِ زیادی برای چیزهای ارزشمند در زندگیِ شما به همراه دارند، به برنامه‌تان برمی‌گردانید. همچنان که پیش می‌روید، بیش‌ترین تلاش‌تان را می‌کنید تا این فعالیت‌های آگاهانه را به هستهٔ زندگیِ آنلاین‌تان تبدیل کرده و سایر رفتارهایی که پیوستگیِ زمانِ شما را می‌گیرند و توجه و تمرکز ذهنی‌تان را می‌دزدند، کنار بگذارید

روند پاکسازی به این صورت است که باید به مدت سی روز از تمامیِ فعالیت‌های اختیاریِ آنلاین اجتناب کنید. در طول این مدت همهٔ چرخه‌های اعتیادی را که ابزارهای دیجیتال می‌توانند ایجاد کنند ترک می‌کنید و شروع می‌کنید به کشف دوبارهٔ فعالیت‌های غیردیجیتالی‌ای که در شما حس رضایت‌مندیِ عمیقی ایجاد می‌کنند

یک روز در هفته دنیای دیجیتال را تعطیل کنید، گوشی‌تان را در دورترین نقطه از محل خواب‌تان بگذارید یا حالت زنگ اعلان‌های جدید را غیرفعال کنید و تصمیم جدی بگیرید که بیش‌تر متمرکز باشید. در این صورت می‌توانید امیدوار باشید به آن اهداف مناسبی که اوایل شما را مجذوب این ابزارها کرد نزدیک شوید و درعین‌حال از تأثیرات مخرب آن‌ها بکاهید.

نمایشِ دائمیِ تصویرِ به‌دقت برنامه‌ریزی‌شده‌ای از زندگیِ شخصی باعث ایجاد حس نارضایتی‌شان می‌شد؛ به‌خصوص وقتی حال روحیِ خوبی نداشتند. و برای نوجوان‌ها راهی تأثیرگذار و بی‌رحمانه برای تجربهٔ حسِ طردشدن از جمع را فراهم می‌کرد.

تمایل به چک‌کردنِ توییتر یا رفرش‌کردنِ ردیت یک تیک عصبی‌ست که پیوستگیِ زمان را از بین می‌بَرَد و آن‌را تکه‌تکه می‌کند تا امکانِ به‌وجودآوردنِ حضور دائمی در زندگیِ موردنظرش را به وجود بیاورد.

ما درواقع وارد مسابقهٔ تسلیحاتیِ نابرابری شده‌ایم که در آن فناوری‌های جدید به استقلال فردی‌مان تجاوز می‌کنند و با دقتِ هرچه بیش‌تر به شکار نقاط ضعف دیرینهٔ مغزِ ما می‌پردازند و ما همچنان به‌طرز ساده‌انگارانه‌ای خیال می‌کنیم فقط مشغول وررفتن با موهبت‌های رسیده از جانب خدایانِ خنگ و بی‌آزارِ فناوری هستیم.