بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

منافع واقعی زمانی آشکار می‌شوند که کشف کنید چطور می‌توانید از هر ابزاری به بهترین نحو استفاده کنید.

مینیمالیست‌های دیجیتال از فناوری‌های جدید به‌عنوان ابزاری برای پشتیبانی از ارزش‌های عمیقِ زندگی استفاده می‌کنند؛ نه این‌که خودِ آن‌ها را ارزش بدانند.

«چیزی‌که می‌خواهم به شما توصیه کنم، نه آموزهٔ آسودنِ ناشریف که آموزهٔ زندگیِ پر از سخت‌کوشی‌ست.»

یک مینیمالیست از فناوری در راستای چیزهایی که در زندگی‌اش بیش‌ترین اهمیت را دارند استفاده می‌کند و با رضایت همهٔ چیزهای کم‌اهمیتِ دیگر را رها می‌کند.

خلوت درواقع به اتفاقی مربوط است که در ذهن شما می‌افتد، نه در محیط اطراف‌تان.

برای این‌که یک فناوریِ اختیاری را در انتهای دورهٔ پاکسازیِ دیجیتال به زندگی‌تان بازگردانید، این فناوری باید: ۱. در خدمت چیزی باشد که برای شما عمیقاً ارزشمند است. (ارائهٔ بعضی از مزایا کافی نیست) ۲. بهترین راهِ استفاده از فناوری برای رسیدن به این ارزش باشد. (اگر این بهترین نیست، آن‌را با چیزِ بهتری جایگزین کنید) ۳. نقش آن در زندگیِ شما با روش عملیاتیِ استانداردی محدود شده باشد که مشخص می‌کند چه زمانی و چگونه از آن استفاده می‌کنید.

وقتی از فعالیت‌های دیجیتالِ بی‌فکرانه و غیرمفید دست بکشید و برای خودِ واقعی‌تان اولویت‌بندی در نظر بگیرید، دیگر اجازه نمی‌دهید چیزی وقت‌تان را حرام کند!

سطح بالای رضایتِ ناشی از راحت‌طلبی کوتاه و گذراست و نارضایتیِ ناشی از کنارگذاشتنِ چیزها، زودگذر. اما فروغ پرمعنایی که از اقدام آگاهانه برای انتخاب آن‌چه از شما توقع توجه دارد، چیزی‌ست که همواره باقی می‌مانَد.

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

همهٔ مینیمالیست‌های دیجیتال به‌طور کامل ابزارهای دیجیتالِ رایج را کنار نمی‌گذارند. اما همیشه این سؤال را از خودشان می‌پرسند که "آیا استفاده از این فناوری برای رساندنِ من به اهدافِ باارزشی که دارم بهترین راه است؟"

او اوایل به دلایل رایجی مثل کمک به پیشرفت در شغلش، ارتباط با دیگران، و سرگرم‌شدن، به نرم‌افزارهای اجتماعی پیوست. اما بعد از این‌که به کمینه‌گرایی روی آورد، متوجه شد که با وجود باارزش‌بودنِ تمامیِ آن سه هدف، استفادهٔ بیش‌ازحد و بیمارگونه‌اش از فضای دیجیتال او را بیش‌تر با چیزهای بی‌ارزش مشغول کرده و از هدف‌های اولیه‌اش باز داشته.

«گفت‌وگوی رودررو، انسانی‌ترین و انسان‌سازترین کاری‌ست که انجام می‌دهیم.

به سه مزیتِ حیاتیِ خلوت اشاره می‌کند: «ایده‌های جدید، درکِ خویشتن، نزدیکی به دیگران.»

باید در پایانِ این دوره، انواع فعالیت‌هایی را که باعث ایجاد رضایت واقعی‌تان می‌شوند، پیدا کرده باشید. آن‌هایی که کمک‌تان می‌کنند تا با اطمینان‌خاطر زندگیِ بهتری بسازید؛ زندگی‌ای که فناوری در آن فقط نقش پشتیبانی برای مقاصدِ پرمعنا و مفید را داشته باشد.

هدف اصلیِ پاکسازیِ دیجیتال صرفاً لذت‌بردن از دورهٔ دوری از فناوری‌هایی که در زندگی‌مان نفوذ کرده‌اند، نیست. طی روند این سی روزِ طولانی، شما باید فعالانه دنبال فعالیت‌های باکیفیت برای پرکردنِ زمانِ آزادِ ناشی از حذف فناوری‌های اختیاری بگردید. این دوره باید دورهٔ فعالیتِ شدید و آزمون‌وخطا باشد.

البته همهٔ مینیمالیست‌های دیجیتال به‌طور کامل ابزارهای دیجیتالِ رایج را کنار نمی‌گذارند. اما همیشه این سؤال را از خودشان می‌پرسند که "آیا استفاده از این فناوری برای رساندنِ من به اهدافِ باارزشی که دارم بهترین راه است؟" برای خیلی‌ها جواب این است که آن‌ها را به‌سمت تنظیم میزان استفاده از امکانات آنلاینی که بسیاری از مردم بی‌هدف وقت خود را با آن‌ها می‌گذرانند، هدایت می‌کند.

وقتی از فعالیت‌های دیجیتالِ بی‌فکرانه و غیرمفید دست بکشید و برای خودِ واقعی‌تان اولویت‌بندی در نظر بگیرید، دیگر اجازه نمی‌دهید چیزی وقت‌تان را حرام کند!

هیچ‌وقت نفهمیدم چرا تماشای دیگران که در تلویزیون مشغول بازی‌های ورزشی هستند باید لذت‌بخش باشد، تحمل دیدن جاذبه‌های توریستی را ندارم، نمی‌توانم بیخود در ساحل بنشینم، مگر این‌که قرار باشد یک قلعهٔ شنیِ بزرگ بسازم و کاری هم به این‌که آدم‌های معروف و سیاست‌مدارها چه کار می‌کنند ندارم.

وقتی در فرهنگی صفحه‌نمایش جایگزین ساختن می‌شود، مردم راه اثبات ارزش فردی از طریق مهارت‌های قابل‌مشاهده را از دست می‌دهند.