بریده‌هایی از کتاب شغل مورد علاقه

یکی از علائمِ سرسپردگیِ ما به غریزه این است که برای ایجاد یک رابطه یا یافتن یک شغل، خود را چندان نیازمند تمرین و آموزش نمی‌دانیم. در حالی که فرض همیشگی‌مان این است که مثلاً کودکان نیازمند صدها ساعت تدریسِ مدبرانه هستند تا مثلاً در ریاضیات مهارت یابند یا یک زبان خارجی را بیاموزند. ما خوب می‌دانیم که غریزه و شانس نمی‌تواند در شیمی به نتایج خوبی بینجامد و هر تصوری غیر از این، فکری آسیب‌زاست.

جهان مدرن بر اساس چشم‌اندازهایی امیدوارانه بنا شده است. مبنی بر اینکه اموری که تا پیش از آن جدا به‌نظر می‌رسیدند (درآمد همراه با رضایت از خلاقیت؛ عشق همراه با ازدواج) می‌توانند یکی شوند. این چشم‌اندازها ایده‌هایی بلندنظرانه بودند با حال‌وهوایی دراماتیک و سرشار از خوش‌بینی به آنچه می‌توانیم در زندگی به آن دست یابیم و به‌درستی، نابردبار نسبت به صوَرِ کهنِ رنج. اما هنگامی که کوشیدیم بر اساس آن‌ها عمل کنیم، فجایعی نیز به‌بار آمد. این ایده‌ها مدام ما را زمین زدند. بی‌طاقتی به‌بار آوردند و در ما احساس تردید و دودلی شدید برانگیختند. اشکال نیرومند جدیدی از نومیدی خلق کردند. بدین ترتیب ما زندگی خود را بر حسب معیارهای نوین و بلندپروازانه‌ای قضاوت می‌کنیم که مدام باعث می‌شوند احساس کنیم کم آورده‌ایم.

احساس لذت بی‌واسطه و شدید به ما دست می‌دهد. بعد از کودکی وارد بیابانِ دورهٔ بلوغ می‌شویم، به‌تدریج بازیگوشی کنار می‌رود و به دنبال موقعیت اجتماعی می‌افتیم و در نهایت جذب نظام اقتصادی می‌شویم. وقتی به بزرگسالی می‌رسیم اینکه چه چیزی می‌تواند واقعاً به ما لذت بدهد در پایین‌ترین درجهٔ اولویت‌هایمان قرار می‌گیرد.

اعتقادِ عصرِ رومانتیک به احساسات شهودی پیروی کنیم، باید فرایند تصمیم‌گیری برای کاری که باید انجام بدهیم (یا کاری که باید در گام بعدی انجام دهیم) را همان چیزی ببینیم که واقعاً هست: یعنی یکی از سخت‌ترین و پیچیده‌ترین و خسته‌کننده‌ترین مسائلی که در زندگی بر عهده‌مان است.

ازدواج کنی، پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی، باز پشیمان می‌شوی؛ ازدواج بکنی یا نکنی، در هر صورت پشیمان می‌شوی. بر بلاهت جهان بخندی، پشیمان می‌شوی؛ بر بلاهت جهان بگریی، باز پشیمان می‌شوی؛ بر بلاهت‌های جهان بخندی یا بگریی، از هر دو پشیمان می‌شوی. به زنی اعتماد کنی، پشیمان می‌شوی؛ به او اعتماد نکنی، باز پشیمان می‌شوی... خود را به دار آویزی، پشیمان می‌شوی؛ به دار نیاویزی، باز پشیمان می‌شوی؛ خود را به دار بیاویزی یا نیاویزی، در هر صورت پشیمان می‌شوی؛ چه خود را به دار آویزی چه خود را به دار نیاویزی، از هر دو پشیمان می‌شوی. آقایان، این است جوهرهٔ همهٔ فلسفه‌ها.

که تحت سیطرهٔ این تصور طبیعی (اما خطا) هستیم که اگر اصلاً قرار است تغییری رخ دهد، باید به‌شکلی هیجان‌انگیز و یک‌باره رخ دهد.

خویشتنِ مشاهده‌گر ما باید به بازجویی از خویشتنِ احساس‌گرِ روزمره‌مان بپردازد: «پس این به‌نظرت خوب آمد. آیا واقعاً خودِ تجربهٔ این کار بود که به تو لذت می‌بخشید؟ همهٔ جوانبش که نمی‌توانست باشد؛ حتماً جنبهٔ خاص‌تری از آن کار بوده که برایت لذت‌بخش بوده. می‌توانی با جزئیات بیشتری شرح دهی؟» و خویشتنِ احساس‌گر چه بسا جواب دهد: «نمی‌دانم، مطمئن نیستم. فقط اینکه واقعاً برایم دلپذیر بود». و خویشتنِ مشاهده‌گر می‌تواند دوباره بگوید: «باز هم سعی کن. عیب ندارد که دودل باشی؛ می‌گردیم تا از جنبهٔ دیگری به مسئله نگاه کنیم. موقعیت دیگری را به یاد بیاور که احساس مشابهی داشتی اما کمی هم فرق داشت. چطور است با هم مقایسه‌شان کنیم؟» و به‌تدریج از بطنِ سرنخ‌های اولیه، پاره‌اطلاعاتی حاصل می‌شود که نشان می‌دهند واقعاً چه چیزی باعث شادمانی یا عصبانیت ما می‌شود؛ بدین ترتیب اندک‌اندک بیشتر به پاسخ این سؤال نزدیک می‌شویم که مشاغل ممکن و نیز ایده‌آل برای ما کدام‌ها هستند.

دستیابی به موفقیت تا حد زیادی منوط به اعتمادبه‌نفس است: باور به این که هیچ دلیلی وجود ندارد که موفقیت از آنِ ما نباشد.

نوابغ کسانی اند که می‌دانند چگونه درون‌نگری کنند و به احساسات و ایده‌های خود اعتماد داشته باشند: امرسون می‌گوید «باور داشتن به افکار خویشتن، باور داشتن به آنچه در ژرفای دلتان برایتان حقیقت است حق همهٔ انسان‌هاست و این است نبوغ».

وقتی با ذهنمان دمساز شویم می‌بینیم که ذهن و بدن‌مان تجهیزاتی بی‌نهایت حساس هستند که دقیقه به دقیقه سرنخ‌های خارق‌العاده‌ای در مورد نیازها و خرسندی‌های ما ارائه می‌دهند و از آنجا که طبیعت انسان بین همهٔ افراد بشر تا حد زیادی مشترک است، اگر همین سرنخ‌ها را تعمیم دهیم به نیازها و خرسندی‌های دیگران نیز پی می‌بریم. اگر به‌درستی به درون‌نگری بپردازیم، بتوانیم بادقت، با تخیل بالا و وضوح کافی، و بدون دخالت دادن احساسات یا پیش‌داوری‌ها، ذهنمان را بخوانیم، آن‌گاه می‌توانیم تقریباً هرچیزی را در مورد نیازهای مهم اطرافیانمان بفهمیم و بر مبنای همین نیازهاست که یک کسب‌وکار خوب را می‌توان اجرا کرد.

ز منظر ابتکار و خلاقیت، شناخت خود و درک دیگران اساساً بیشتر اوقات یک چیز هستند.

بینش و بلوغ بسیاری می‌طلبد که این حقیقت را از یاد نبریم که هنگامی بیشترین خدمت را به دیگران می‌کنیم و بیشترین سهم را در جامعه خواهیم داشت که پرتخیل‌ترین و اصیل‌ترین جنبه‌های شخصیِ وجودمان را وارد شغلمان کنیم.

فکر مرگ می‌تواند به شکلی مؤثر ما را از ترس‌های فراگیرِ نظرات دیگران در مورد خودمان رهایی بخشد.

وقتی ببینیم در برابر جنبه‌های لذت‌بخشِ گوناگون چه پاسخ عاطفی‌ای از ما صادر می‌شود، آن‌گاه به مواد خامی می‌رسیم که با آن‌ها می‌توانیم الگوی شخصیِ خودمان را ترسیم کنیم؛ بر اساس این الگوی شخصی است که می‌فهمیم باید کجا به دنبال شغلی باشیم که چه بسا روزی به آن علاقه‌مند شویم.

یکی از علائمِ سرسپردگیِ ما به غریزه این است که برای ایجاد یک رابطه یا یافتن یک شغل، خود را چندان نیازمند تمرین و آموزش نمی‌دانیم.

برای اینکه شخصیتی متعادل، استوار و صبور در خود پرورش دهیم (که در واقعیت بسیار کار دشوار و والایی است)، نیاز داریم با نقص و کاستی کنار بیاییم و سعی نکنیم خودمان را زجر دهیم تا چیزی باشیم که هیچ انسان معمولی‌ای قادر به آن نیست. مفهوم «به‌قدر کافی خوب» برای این ابداع شد که دیگر شرمسار نباشیم که چرا نتوانستیم در حد ایده‌آلی ظاهر شویم که ما را دچار عذاب کرده و حتی نتیجه‌بخش هم نیست

کاری که معلوم شود صرفاً از سر وظیفه و تکلیف بوده، در آخر همان اندازه لنگ و ناقص خواهد بود که عشق از سر وظیفه و تکلیف چنین است.

چارچوب شغلیِ خانواده نتیجهٔ دو چیز کلی است: چیزهایی که والدینمان ارزشمند می‌دانند و نسبت به آن‌ها اشتیاق دارند؛ و از سوی دیگر، چیزهایی که از آن‌ها هراس دارند و گریزان هستند.

بنابراین فهم چیزهای موردعلاقه‌مان ــ که به ما لذت می‌دهند ــ یکی از راه‌های مهم برای خلاصی از دامِ کلید کردن است. وقتی تعلقمان را به ویژگی‌ها تقویت کنیم، آن‌گاه به افراد خاص یا مشاغل خاص تعلق کمتری خواهیم داشت. وقتی به‌درستی دریابیم که چه چیزی ما را به سمت یک شغل می‌کشد، ویژگی‌هایی را تشخیص می‌دهیم که در دیگر انواع کارها و پیشه‌ها نیز وجود دارند. آنچه واقعاً عاشقش هستیم این شغل خاص نیست، بلکه گسترهٔ ویژگی‌هایی است که اولین بار در این شغل با آن‌ها روبه‌رو شده‌ایم

تمرکز بیش از حد بر یک شغل، امری مشکل‌زا ست؛ زیرا تصوری بسیار قوی در ذهنمان نقش بسته که آینده‌مان در این شغل و فقط در این شغل نهفته است؛ در حالی که برای تحقق این ایده با موانع بسیار عظیمی روبه‌رو هستیم.