بریده‌هایی از کتاب شغل مورد علاقه

فرزندان نیاز به والدینِ ایده‌آل ندارند. بلکه بیشتر نیازمندِ پدر و مادری خوب، نسبتاً نجیب، اغلب خیرخواه و عموماً ــ و نه همیشه ــ صمیمی و منطقی هستند

بینش مهم وینیکات این بود که اندوه والدین از یک جای خاص ناشی می شود: آنان بیش از حد تلاش می‌کنند

در حالی که برخلاف آنچه این تصور تأسف‌بار و سرکوب‌گرانهٔ رسالت به ما می‌گوید، کاملاً منطقی ــ و حتی نشانهٔ سلامت ــ است که استعدادهای خویش را نشناسیم و ندانیم آن‌ها را چگونه به کار بگیریم

شغلی رضایت‌بخش است که به‌نحوی ظریف و غیرمستقیم اما کلیدی تقریباً واجد پژواک‌هایی از لذاتی باشد که پیش از این در کودکی آن‌ها را تجربه کرده‌ایم.

چه بسا کسی توان عظیمی برای شغلی داشته باشد که هنوز ابداع نشده است.

ما هم‌اکنون چیزهای بسیاری می‌دانیم، اما نمی‌دانیم که آن‌ها را می‌دانیم؛ زیرا در فن گردآوری و تفسیر تجربیاتمان هیچ آموزشی ندیده‌ایم.

ما هم‌اکنون چیزهای بسیاری می‌دانیم، اما نمی‌دانیم که آن‌ها را می‌دانیم؛ زیرا در فن گردآوری و تفسیر تجربیاتمان هیچ آموزشی ندیده‌ایم.

در حالی که برخلاف آنچه این تصور تأسف‌بار و سرکوب‌گرانهٔ رسالت به ما می‌گوید، کاملاً منطقی ــ و حتی نشانهٔ سلامت ــ است که استعدادهای خویش را نشناسیم و ندانیم آن‌ها را چگونه به کار بگیریم. طبیعت انسان آن‌قدر پیچیده، توانایی‌های هر فرد آن‌قدر غامض و به‌سختی قابلِ تعریف دقیق و اقتضائات زمانه آن‌قدر بی‌ثبات است که کشف بهترین همخوانی بین یک فرد و یک شغل، با اینکه چالشی خطیر و البته بسیار مشروع است، مستلزم میزان بالایی از فکر، کاوش و کمک دانایان است و چه بسا سال‌ها ذهن ما را به خود مشغول کند. از این رو کاملاً منطقی و قابل‌درک است که ندانیم باید سراغ چه کاری برویم. و در واقع اینکه متوجه شویم جواب این پرسش را نمی‌دانیم یکی از نشانه‌های مهم بلوغ است، به‌جای اینکه با این فکر آزارنده بر خودمان رنج‌های بسیار تحمیل کنیم که قاعدتاً باید جواب این سؤال را بدانیم.

ما بخش مهمی از توکلمان را وقف چیزی به نام غریزهٔ درونی کردیم.

حسادت نوعی فراخوان به عمل است که باید به آن توجه نشان داد، زیرا دربردارندهٔ پیام‌های تحریف‌شده‌ای است که وجوه پراهمیت اما آشفته‌ای از شخصیت ما را برایمان روشن می‌کند که به ما می‌گویند با بقیهٔ زندگی‌مان باید چه کنیم. اگر هجوم‌های همیشگیِ حسادت در کار نبودند ما نمی‌توانستیم بدانیم که واقعاً چه می‌خواهیم. به جای اینکه سعی کنیم حسادتمان را سرکوب کنیم، باید تمام تلاشمان را بکنیم که آن را موشکافانه تحلیل کنیم. هر شخصی که به او حسادت می‌ورزیم، دارای قطعه‌ای از پازلی است که وقتی کامل شود آیندهٔ محتمل ما را به تصویر می‌کشد.

واکنش طبیعی نسبت به احساس حسادت، احساس شرم است. اما اگر هنگام حسادت ورزیدن دچار آشفتگی و شرمساری شویم، این کار باعث می‌شود آن‌ها را سرکوب کنیم؛ بدین ترتیب دیگر نمی‌توانیم برخی درس‌های بسیار مهم را بیاموزیم که در آن‌ها نهفته است.

دقیق‌تر بفهمیم که وقتی هر جور دلمان می‌خواست بازی می‌کردیم از چه چیزی لذت می‌بردیم. بدین طریق می‌توانیم تصویری بسازیم از چیزهایی که برایمان شادمانی به ارمغان می‌آورند و بر اساس آن‌ها ببینیم چه شغلی می‌تواند برایمان رضایت‌بخش باشد.

تأثیر چنین نمونه‌هایی باعث شده تصور کنیم که اگر در زندگی رسالتی داشته باشیم آن‌گاه شکی نخواهد بود بر اینکه مقدر شده‌ایم در زندگی کاری عظیم به انجام برسانیم. در نتیجه، فقدان رسالت در زندگی نه تنها نوعی بداقبالی محسوب می‌شود، بلکه همچنین نشانهٔ فرودستی دانسته می‌شود. از این رو هنگامی که در زندگی مسیر خاصی نداریم، نه تنها هراسان می‌شویم بلکه همچنین روحیه‌مان را می‌بازیم و فکر می‌کنیم که همین سرگشتگیِ ما نشانهٔ آن است که هر راهی هم در پیش بگیریم بی‌تردید مسیری بی‌اهمیت و پیش‌پاافتاده خواهد بود.

ما نیاز داریم هم روحمان را سیراب سازیم و هم مخارج وجوه مادی زندگی را نیز فراهم آوریم.

تن‌آسایی، به معنای فراغت از هرگونه کار دردسرساز، تنها اصل زندگیِ کامیابانه بود؛ مثل شکار رفتن یا برگزاری مهمانی‌های شبانه.

کاملاً منطقی و قابل‌درک است که ندانیم باید سراغ چه کاری برویم. و در واقع اینکه متوجه شویم جواب این پرسش را نمی‌دانیم یکی از نشانه‌های مهم بلوغ است، به‌جای اینکه با این فکر آزارنده بر خودمان رنج‌های بسیار تحمیل کنیم که قاعدتاً باید جواب این سؤال را بدانیم.

تصمیم‌گیری بر حسب وظیفه، درآمدی حداقلی را برایمان تضمین می‌کند اما تنها کار خالصانه و پرلذت است که به موفقیت‌های عظیم می‌انجامد.

باید نقش مشروع و لازمِ شکست را بپذیریم و به خودمان مجال دهیم که تا مدت‌ها کارها را ناکامل و سرشار از نقایص انجام دهیم؛ این بهایی است که باید بپردازیم تا روزی از روزها در چندین دههٔ آتی عمرمان فرصتی بیابیم و کاری را به سرانجام برسانیم که دیگران باز از منظر خودشان موفقیتی خودبه‌خودی حسابش کنند.

اما چنین اتفاقی همچنین به این معناست که لزوماً همیشه از جانب کسانی که انتظارش را داریم، تشویق و حمایت دریافت نمی‌کنیم؛ نه به این دلیل که بر خطا هستیم، بلکه اتفاقاً برحق بودنِ ما روی اعصاب دیگران است.

عشق همان‌قدر می‌تواند ما را کنترل کند که زور یا قانون در گذشته قادر به کنترل ما بوده است.