بریده‌هایی از کتاب شغل مورد علاقه

چه بسا کسی توان عظیمی برای شغلی داشته باشد که هنوز ابداع نشده است.

فهم چیزهای موردعلاقه‌مان ــ که به ما لذت می‌دهند ــ یکی از راه‌های مهم برای خلاصی از دامِ کلید کردن است. وقتی تعلقمان را به ویژگی‌ها تقویت کنیم، آن‌گاه به افراد خاص یا مشاغل خاص تعلق کمتری خواهیم داشت.

شغلی رضایت‌بخش است که به‌نحوی ظریف و غیرمستقیم اما کلیدی تقریباً واجد پژواک‌هایی از لذاتی باشد که پیش از این در کودکی آن‌ها را تجربه کرده‌ایم.

ک کارآفرینِ خلاق کسی ست که از خواسته‌های دیگران تصوری دقیق دارد. شاید در وهلهٔ نخست به‌نظر برسد که قاعدتاً نباید چندان دشوار باشد که از خواسته‌های انسان‌ها سر دربیاوریم. تمام کاری که باید بکنیم این است که برویم و از خودشان بپرسیم. برای اینکه محصولات و خدماتِ آینده را تعیین کنیم باید نمونه‌ای تصادفی از افراد گرد آوریم و از آنان بپرسیم که دوست دارند روزی چه چیزهایی را بخرند. اما معضلی عجیب و نسبتاً سرکش درست همین‌جا سر و کله‌اش پیدا می‌شود: دیگران اغلب پیشاپیش از خواسته‌ها، نیازها و علائق خویش خبر ندارند

همین نکته که در مورد صنعت کشتی‌رانی یا عرصهٔ روزنامه‌نگاری گفتیم در مورد دیگر عرصه‌های شغلی نیز درست است. ورودی‌ها اغلب تفاوت بسیاری دارند با چیزهایی که در وهلهٔ نخست آن صنایع را برای ما تداعی می‌کنند. به جای اینکه بپرسیم آیا خروجیِ این شغل می‌تواند باعث لذت ما شود یا نه، باید از خودمان بپرسیم که آیا لذات ما می‌تواند در میان ورودی‌های یک صنعت جایی داشته باشد یا نه. این حرکتی کوچک اما بسیار رهایی‌بخش است، که باعث می‌شود درکمان از محل یافتنِ بهترین فرصت‌های شغلی، بسیار

گذر دادن محموله‌ها از کانال سوئز نیستند. بنابراین حتی اگر مشخصاً هیچ علاقه‌ای به کشتی‌رانی نداشته باشیم ــ یعنی خروجی این شغل ــ باز هم نمی‌تواند اصلاً نشانهٔ این باشد که این عرصهٔ شغلی محل مناسبی برای جستجوی شغل موردنظرمان نیست.

چه اندوهناک است که مرتب از کنار این واقعیت می‌گذریم که ما پیشاپیش در درونمان واجد این توانایی هستیم که به پردازش و تحلیل عظیم‌ترین امور هستی بپردازیم.

شغلتان به‌دلیل خودِ فرآیند کسب سود است که برایتان لذت‌بخش است، زیرا در این فرآیند، بینش‌های خود را در باب معضلات جهان به‌کار می‌گیرید.

ما نیاز داریم هم روحمان را سیراب سازیم و هم مخارج وجوه مادی زندگی را نیز فراهم آوریم.

گاهی اوقات افکارمان در مورد نوع شغلی که احتمالاً ترجیح می‌دهیم، افکاری بسیار کلی هستند. احتمال دارد چنین افکاری به ذهنمان خطور کند: دوست دارم کاری خلاقانه انجام دهم. بد نیست کارم کمی مسافرت هم داشته باشد. می‌خواهم قدری پول درآورم. خیلی خوب می‌شود اگر وارد مشاغل مشاوره‌ای شوم، اما نگرانم که نکند خسته‌کننده باشد. شاید مدتی کار کردن برای یک مجله، کار باحالی باشد.

ما هم‌اکنون چیزهای بسیاری می‌دانیم، اما نمی‌دانیم که آن‌ها را می‌دانیم؛ زیرا در فن گردآوری و تفسیر تجربیاتمان هیچ آموزشی ندیده‌ایم. یک شهر زیبا چگونه است؟ یک تعطیلات ایده‌آل به چه معناست؟ یک گفت و شنود خوب چگونه جریان می‌یابد؟ این سؤال‌ها شاید به‌نظر هراس‌آور برسند، اما ما پیشاپیش برای آن‌ها جواب‌هایی داریم؛ زیرا همهٔ ما در بخشی از حافظه‌مان خاطراتی به یادگار داریم

احتمالاً این نویسنده‌ها بوده‌اند که چیره‌دستانه در اجرای روشی دقیق برای جمع‌آوری داده پیشگام بوده‌اند. تقریباً همهٔ این نوع افراد همیشه دفترچه‌هایی همراهشان داشته‌اند و این دفترچه‌ها مخصوص احساس‌هایشان نبوده است (زیرا احساس‌های همیشگی، اموری مشترک و کلی‌اند)، بلکه به این دلیل بوده که می‌دانستند افکار ظاهرا پیش‌پاافتاده‌شان ممکن است چقدر ارزشمند باشد؛ و همچنین از تأثیراتِ گرایش‌های فراموش‌کارانهٔ مغز ما به‌خوبی آگاه بوده‌اند.

احتمالاً این نویسنده‌ها بوده‌اند که چیره‌دستانه در اجرای روشی دقیق برای جمع‌آوری داده پیشگام بوده‌اند. تقریباً همهٔ این نوع افراد همیشه دفترچه‌هایی همراهشان داشته‌اند و این دفترچه‌ها مخصوص احساس‌هایشان نبوده است (زیرا احساس‌های همیشگی، اموری مشترک و کلی‌اند)، بلکه به این دلیل بوده که می‌دانستند افکار ظاهرا پیش‌پاافتاده‌شان ممکن است چقدر ارزشمند باشد؛ و همچنین از تأثیراتِ گرایش‌های فراموش‌کارانهٔ مغز ما به‌خوبی آگاه بوده‌اند.

چه اندوهناک است که مرتب از کنار این واقعیت می‌گذریم که ما پیشاپیش در درونمان واجد این توانایی هستیم که به پردازش و تحلیل عظیم‌ترین امور هستی بپردازیم.

(کسانی که نویسنده‌هایی بزرگ می‌دانیم در نهایت صرفاً افرادی هستند که خوب می‌دانند چگونه تورهای پروانه‌گیریِ خویش را به‌دست گیرند تا فرّارترین، سربه‌هواترین و گریزپاترین افکار را به دام اندازند).

آزمون‌هایی مثل آزمون میر ــ بریگز که مشاغل ایده‌آل را بر حسب مقولات و مشاغلِ موجود پیشنهاد می‌دهند، ناعامدانه ما را از مسیری دور می‌کنند که امکان دارد واقعاً برایمان جذاب‌ترین مسیر باشد.

ما زندگی خود را بر حسب معیارهای نوین و بلندپروازانه‌ای قضاوت می‌کنیم که مدام باعث می‌شوند احساس کنیم کم آورده‌ایم.

ما نیاز داریم هم روحمان را سیراب سازیم و هم مخارج وجوه مادی زندگی را نیز فراهم آوریم.

ازدواج کنی، پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی، باز پشیمان می‌شوی؛ ازدواج بکنی یا نکنی، در هر صورت پشیمان می‌شوی. بر بلاهت جهان بخندی، پشیمان می‌شوی؛ بر بلاهت جهان بگریی، باز پشیمان می‌شوی؛ بر بلاهت‌های جهان بخندی یا بگریی، از هر دو پشیمان می‌شوی. به زنی اعتماد کنی، پشیمان می‌شوی؛ به او اعتماد نکنی، باز پشیمان می‌شوی... خود را به دار آویزی، پشیمان می‌شوی؛ به دار نیاویزی، باز پشیمان می‌شوی؛ خود را به دار بیاویزی یا نیاویزی، در هر صورت پشیمان می‌شوی؛ چه خود را به دار آویزی چه خود را به دار نیاویزی، از هر دو پشیمان می‌شوی. آقایان، این است جوهرهٔ همهٔ فلسفه‌ها.

یک راه بسیار مرسوم برای اینکه تشخیص دهیم چه شغلی می‌تواند موردعلاقه‌مان باشد، این است که به بازدید حضوریِ صنایعی برویم که از مصرف محصولات تولیدی‌شان لذت می‌بریم. ما خروجیِ این صنایع را دوست داریم، از همین رو می‌خواهیم به‌شکل تخصصی در ورودیِ این صنایع نیز سهیم باشیم.