بریده‌هایی از کتاب عطسه های نحس

زین پیرجِنده‌های تهی بار خسته‌ام

من یک قلندرم نه لات دربه‌در! من روح جنگلم نه ناجی بشر! دنبال من نگرد دنبال من نیا من رشد کرده‌ام از کوچه تا خدا

ببین! من از همهٔ ماجرا خبر دارم از آن خیانت بی‌ادعا خبر دارم بدون حرف برو، آن کلید را بگذار! بدون حرف، رجز، تسلیت به من کفتار بدون حرف برو، واژه‌ها خطرناکند تمام رخت و لباست درون آن ساکند ببین تمام تنم مثل بید می‌لرزد لبم که اسم تو را سر بُرید می‌لرزد

آن طپانچه/ یک گلوله/ این شقیقه/ حکم تیر یادتان می‌آید اصلا اسم من عالیجناب؟!

دنبال من نگرد قصّه تمام شد آن شب سکوت من ختم کلام شد دنبال من نیا من خانه نیستم با راز این سفر بیگانه نیستم دنبال من نگرد این یک ترانه نیست از تو بریده‌ام «رفتن» بهانه نیست دیگر تمام شد: عالیجناب من! طعم غلیظ عشق ماسید در دهن! سردابهٔ سکون از جنس من نبود تعبیر خواب من ساکن شدن نبود من یک قلندرم نه لات دربه‌در! من روح جنگلم نه ناجی بشر! دنبال من نگرد دنبال من نیا من رشد کرده‌ام از کوچه تا خدا روی حصیر آب بر سقف صد کتاب پرواز می‌کنم آزاد و بی‌نقاب دنبال من نگرد دیگر تمام شد آن شب سکوت من ختم کلام شد

نوک در قلم نبود/ حالا چرا اتود؟ عشق از فراق تو مقطوع‌النسل شد حس میان ما غیر مجاز بود مجرم به امتناع از شرط راز بود از توسن سکوت بیخود پیاده شد عشقی که ناگهان ممنوع زاده شد بیخود پیاده شد در کوچه‌های شهر در طعم آشنا در این سرنگ زهر سیگار پک زد و با رنگ و روی زرد از فرط خودخوری در خانه سکته کرد این که شعور عشق در همترازی است حرف مزخرف و صدتا یه غازی است امّا چه فایده؟ من باختم، قبول؟! بالا می‌آورم از عرف و از اصول این عرف لعنتی، طغیان تبصره تعیین فُرم عشق، فرهنگ مسخره من/ استکان چای/ تمدید خودخوری بی‌تو/ سکوت/ شب/ تیغ موکت‌بری اعصاب برفکی/ تصویرِ خاطرات عالیجناب/ عشق/ کافه/ ترانه/ کات

قرص‌های خواب/ برگه‌های زرد استکان چای/ قتل غیرعمد فندکم کجاست؟ روی میز نیست قتل؟ من؟ چرا؟ ایست پشت ایست نیمه‌های شب/ پشت میز کار رقص خودنویس بر طناب دار هیچ آدمی بی‌گناه نیست انتقام از او اشتباه نیست مرد شعر من بی‌گناه بود انتقام از او اشتباه بود خود معرّفی/ درد اعتراف انفرادی و نالهٔ گزاف می‌سپارمت دستِ ضجّه‌ها بغض می‌کنم عین بچّه‌ها

از آن خدای شاهد و بیعار خسته‌ام

این‌جا کتاب شعر مرا سگ نمی‌خرد دندان این شغال کسی را نمی‌درد

دنبال من نگرد قصّه تمام شد آن شب سکوت من ختم کلام شد دنبال من نیا من خانه نیستم با راز این سفر بیگانه نیستم دنبال من نگرد این یک ترانه نیست از تو بریده‌ام «رفتن» بهانه نیست

بدون حرف برو، بحث ما خودآزاری‌ست

بالا می‌آورم از عرف و از اصول این عرف لعنتی، طغیان تبصره تعیین فُرم عشق، فرهنگ مسخره

دفن گشتم در شما بی‌گورکن عالیجناب من که از جغرافی بد اخم‌ها می‌آمدم بی‌هوا عاشق شدم از روح و تن عالیجناب خب شما جذاب بودید و سخندان و بلد لحنتان ذاتآ پر از مشک ختن عالیجناب

بدون حرف برو واژه‌ها خطرناکند پر از عفونت منطق/ علیل و غمناکند

این‌جا کتاب شعر مرا سگ نمی‌خرد دندان این شغال کسی را نمی‌درد بی‌خود کنار آینه‌ها منفجر شدم شرط جناغ سینهٔ ما را که می‌برد؟ مهر ۸۲

راجع به انفجار راجع به این دو بند پرتاب فاتحه/ دورم افکت پول هر تکه‌ام یه وَر بی‌حجم و عرض و طول عادی گذشت؟ نه؟ چه مرگ بیخودی! ساعت درست نُه، تیتر خبر شدی

این جمجمهٔ ابری یک‌مرتبه باران شد این صورت غضروفی تعبیر به انسان شد یک عقرب سرخ و پیر در مایع چشم من جای همه را پر کرد یک طرح پریشان شد چنگال هزاران فکر بر گردن من آویخت از بیخ، گلو را کند تن، بی‌سر و سامان شد درد جریان خون در شاهرگ تقدیر یک‌مرتبه بند آمد یک‌مرتبه درمان شد آن‌قدر هوا دَم داشت کین حادثهٔ مرطوب نه شعر مرا تر کرد نه قافیه ویران شد اسطورهٔ من پوسید در تشت کنار حوض در حاشیهٔ بازار یک قصّه ارزان شد تبخیر، در آئینه از سقف زمین بارید آن جیوهٔ سرخ آمد در آینه لرزان شد آن دختر بی‌تردید، آن شاعرهٔ گستاخ بی‌تو به هوای تو ولگرد خیابان شد نه باکرهٔ مصلوب نه فاحشهٔ تنها نه ناجی روح خود نه این شد و نه آن شد

سنگینی دو پلک چشمان نیمه‌باز تعمیر این سکوت کار ترانه نیست! تسکین درد من ورد شبانه نیست! زیر فشار فکر شعرم چروک شد نت، روی سیم برق، بی پرده کوک شد در همنوازی گیتار و عود و جاز سیگار و بزم شعر، خواننده مجاز! دیگر نمی‌شود هِی پک به پک نوشت از شایعاتِ چرت، از سنگ و تیر و خشت دلقک در آن قمار برگ برنده شد شب لخته‌های خون در سفره رنده شد اعصاب من پر از امراض تازه است پای «فرار» من مُهر «اجازه هست» باریکه‌ای ز خون در یک شیار خام شلّاق خورد و ریخت در شعر ناتمام شهریور ۸۱

یک چراغ روشن روی کتف دیوار گردن شب من زیر تیغ انکار خط خطی صورت/ ردّ اصل مضمون جمله‌های بی‌ربط/ واژه‌های کم‌خون یک ترانه از دور/ یک صدای مهلک سیم برق شهری سمت روح سالک دکمه‌های کنده/ اعتصاب خنده یک شکنجه در کنج ضربهٔ کشنده پلّه‌های تاریک/ منطق عفونی روی میز تحریر استکان خونی بوی گند الکل/ خواب مرد کف‌بین عطسه‌های نحس و سرفه‌های چرکین یک قیاس بی‌ربط بین اشک و غضروف نشئه علف بود فیلسوف معروف قطعه‌های صورت روی کاغذ خیس عشق روی خط‌کش/ آینه کفن لیس شک تازه در رگ/ بسته‌های دارو دود شرم سیگار سمت نعش بدبو بهار ۸۱

کولاژ اوّل بزرگراه/ روبه‌روی ایستگاه بچه گربهٔ عبوس ایستاده بی‌پناه دنده دنده‌های مرگ/ مادران عاریه سقط کودکان شهر در حواشی گناه خرداد ۷۹