بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

حتی رفتارهایی مانند صبر، بردباری، توجه، و ازخودگذشتگی نیز که معمولاً زیر چتر «شخصیت» یا «استعداد» قرار می‌گیرند. بخش عظیمی از آنچه ما به استعداد یا شخصیت نسبت می‌دهیم بر ظرفیت شناختی و کنترل اجرایی مبتنی است.

«زمانی‌که بدانید اراده تنها به یادگیریِ شیوهٔ کنترل توجه و تفکرتان مربوط است، می‌توانید اقدام به افزایشش کنید».

دیرین‌شناسان اروپایی در چینِ قرن نوزدهم این موضوع را با تجربه‌ای ناخوشایند دریافتند. (۱۹) آن‌ها، که به‌دنبال استخوان‌های دایناسورها بودند، به روستاییان برای هر تکه استخوانی که پیدا می‌کردند پول می‌دادند. نتیجه چه شد؟ عرضه تحت تأثیر قرار گرفت. افراد به‌دنبال تعداد بیشتری استخوان بودند. وقتی کشاورزان تکه‌های استخوان را پیدا می‌کردند، آن‌ها را خرد می‌کردند تا تعداد بیشتری استخوان داشته باشند و پول بیشتری دریافت کنند. طبیعتاً این چیزی نبود که دیرین‌شناسان به دنبالش بودند.

همان‌طور که ما نمی‌توانیم با قلقلک‌دادنِ خودمان بخندیم، بعید است بتوانیم خودمان را گول بزنیم و، با تظاهر به وجود یک ضرب‌الأجل، بیشتر کار کنیم. (۱۳) یک ضرب‌الأجل فرضی در عمل کارا نخواهد بود و هیچ‌گاه نمی‌تواند مثل یک ضرب‌الأجل واقعی ذهن ما را تسخیر کند.

همان‌طور که ما نمی‌توانیم با قلقلک‌دادنِ خودمان بخندیم، بعید است بتوانیم خودمان را گول بزنیم و، با تظاهر به وجود یک ضرب‌الأجل، بیشتر کار کنیم. (۱۳) یک ضرب‌الأجل فرضی در عمل کارا نخواهد بود و هیچ‌گاه نمی‌تواند مثل یک ضرب‌الأجل واقعی ذهن ما را تسخیر کند.

وقتی زمان کوتاه باشد، استفادهٔ بیشتری از آن خواهید کرد، چه این استفاده مربوط به کار باشد چه مربوط به لذت. ما نام این پدیده را پاداش تمرکز می‌گذاریم: نتیجهٔ مثبت تسخیر ذهن توسط کمیابی.

ضرب‌الأجل‌ها دقیقاً به این خاطر مؤثر هستند که کمیابی ایجاد کرده و ذهن را متمرکز می‌کنند.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند، و این موضوع منفعت ناچیزی را به همراه دارد: ما در مدیریت نیازهایی که برایشان تحت فشاریم بهتر عمل می‌کنیم. اما نگاهی جامع‌تر نشان می‌دهد که این منفعت بی‌هزینه نیست: دغدغه‌های دیگر را نادیده می‌گیریم و کارایی‌مان در بقیهٔ امور زندگی کمتر خواهد شد.

کمیابی ما را تسخیر می‌کند، زیرا مهم است و ارزش توجهمان را دارد.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود.

وقتی از نظر پول یا زمان در تنگنا نباشیم، آن‌چنان متمرکز نبوده و بده‌بستان نیز جلب توجه چندانی نخواهد کرد. بر این اساس، تفکر بده‌بستان پیامد ذاتی کمیابی است.

کمیابی تفکر بده‌بستان را ناگزیر می‌کند. همهٔ آن نیازهای برآورده‌نشده توجه ما را تسخیر کرده و در صدر ذهن جای می‌گیرند. وقتی پول کافی نداشته باشیم، به‌شدت متوجه قبض‌هایی می‌شویم که باید پرداخت شوند. به‌این‌ترتیب وقتی می‌خواهیم چیزی بخریم، همهٔ آن قبض‌ها هم در ذهنمان حاضرند، و بده‌بستان را ناگزیر می‌کنند. وقتی ضرب‌الأجلی فوری پیش رویمان باشد، کارهایی که باید انجام دهیم بر بلندترین نقطهٔ ذهنمان جای می‌گیرند.

رژیم ما را به حسابداران کالری تبدیل می‌کند. حساب‌ها باید صاف شوند. در این شرایط به‌خوبی متوجهیم که داشتن یک چیز برابر است با نداشتن چیز دیگر.

کمیابی، درست مطابق انتظار، باری اضافی است روی همهٔ دیگر دغدغه‌ها. و به شکلی پیش‌بینی‌پذیر و مداوم پهنای باند را در تنگنا قرار می‌دهد.

مشخص است که کمیابی تنها چیزی نیست که پهنای باند را در تنگنا قرار می‌دهد. تصور کنید که یک روز صبح با همسرتان حرفتان شده. احتمالاً سر کارتان بازدهی زیادی نخواهید داشت. ممکن است آن روز کارهایتان «ابلهانه‌تر» به نظر برسد. شاید نتوانید آن موقع که باید جلوی زبانتان را بگیرید. بخشی از پهنای باندتان درگیر بگومگو، ناراحتی و شاید داد و قال‌های ناشی از دعوا با همسرتان است. در این شرایط مغزِ کمتری برای چیزهای دیگر در اختیار خواهید داشت. بر پایهٔ این نگاه، همهٔ دغدغه‌ها و نیازها می‌تواند ذهن را در تنگنا قرار دهد.

زمانی‌که بدانید اراده تنها به یادگیریِ شیوهٔ کنترل توجه و تفکرتان مربوط است، می‌توانید اقدام به افزایشش کنید

خودمهاری همچنان یکی از بخش‌های دشوار مطالعهٔ روان‌شناسی است. اجزای زیادی را می‌شناسیم که در شکل‌گیری خودمهاری دخیل هستند. خودمهاری به مقدار وزنی بستگی دارد که به آینده می‌دهیم. و به نظر می‌رسد که ما این کار را به شکلی ناسازگار انجام می‌دهیم.

مطالعهٔ ما نشان می‌دهد که صرفِ مطرح‌شدن دغدغه‌های مالی برای افراد فقیر باعث کاهش عملکرد شناختی آن‌ها می‌شود، حتی بیش از کسانی که با بی‌خوابی شدید روبه‌رو بوده‌اند.

یک ضرب‌الأجل فرضی در عمل کارا نخواهد بود و هیچ‌گاه نمی‌تواند مثل یک ضرب‌الأجل واقعی ذهن ما را تسخیر کند.