بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

نیاز مداوم به مقاومت در برابر وسوسه باعث خالی‌شدن توان مقاومت فرد می‌شود و فرار از دام کمیابی را بیش‌ازپیش دشوار می‌سازد.

فقرا نه‌فقط با کمبود پول که با کمبود پهنای باند نیز روبه‌رو هستند. این دقیقاً همان چیزی است که ما در مطالعات مرکز خرید و مطالعات برداشت محصولات مشاهده کردیم. افراد زمانی‌که فقر را تجربه می‌کردند (یا بر آن داشته می‌شدند که دربارهٔ مشکلات مالی فکر کنند) عملکرد به‌مراتب بدتری در آزمون‌های مختلف داشتند. آن‌ها هوش انعطاف‌پذیر کمتری از خود نشان می‌دادند و کنترل اجرایی ناچیزتری از خود بروز می‌دادند. زمانی‌که کمیابی در ذهن جای می‌گرفت، جای کمتری برای همهٔ چیزهای دیگر باقی می‌گذاشت.

زمانی‌که ذهنتان در تنگنا باشد، حتی لبخندزدن و خوش‌برخورد بودن نیز دشوار می‌شود.

مشغلهٔ پول و زمان به زنجیری می‌ماند که دورِ پای افراد فقیر و گرفتار می‌پیچد و به‌سختی رهایشان می‌کند. فقرا باید مدام با دغدغه‌های مالی دست‌وپنجه نرم کنند. گرفتاران باید مدام با دغدغه‌های زمانی دست‌وپنجه نرم کنند. کمیابی، درست مطابق انتظار، باری اضافی است روی همهٔ دیگر دغدغه‌ها. و به شکلی پیش‌بینی‌پذیر و مداوم پهنای باند را در تنگنا قرار می‌دهد.

«انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است».

تفکر تک‌بعدی باعث می‌شود از چیزهایی که برایمان واقعاً ارزشمندند غافل شویم.

واقعیت این است که دوران بحران دقیقاً زمانی است که کسب‌وکار کوچک شما بیش از همیشه نیاز به بازاریابی دارد

تسخیر توجه می‌تواند یک تجربه را نسبت به واقعیتش دچار تغییر کند. در اتفاقات کوتاهی که تمرکز زیادی به خود جلب می‌کند، مثل تصادف ماشین یا دزدی، افزایش مشغولیت توجه باعث ایجاد چیزی می‌شود که پژوهشگران نامش را «بسط ذهنی زمان»(۱۴) می‌گذارند. در این شرایط این‌طور احساس می‌شود که این اتفاقات بیشتر طول کشیده‌اند و دلیلش هم اطلاعات بیشتری است که پردازش شده است. به همین ترتیب، تسخیر توجه به‌وسیلهٔ کمیابی نه‌تنها آنچه را که می‌بینیم و سرعت دیدنش را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه شیوهٔ تفسیر ما از جهان را نیز دگرگون می‌کند.

کمیابی توجه را تسخیر می‌کند، چه صاحب ذهن بخواهد چه نخواهد.

فشار زمانی ذهن را متمرکز کرده و ما را بر آن می‌دارد که تلاش‌های گذشته را تجمیع کرده و یک خروجی فوری ارائه دهیم. تصور کنید دارید روی ارائه‌ای کار می‌کنید که باید آن را به یک جلسه برسانید. در روزهای منتهی به آن جلسه سخت کار می‌کنید ولی همچنان دودل هستید. ایده‌های خوبی دارید ولی برای کنار هم قراردادنشان باید تصمیماتی دشوار بگیرید. بااین‌حال زمانی‌که ضرب‌الأجل سر برسد، دیگر وقتی برای این‌پاوآن‌پا کردن وجود نخواهد داشت

هر چه بدهکارتر باشی، نیازت به نخریدن بیشتر است.

«زمانی‌که بدانید اراده تنها به یادگیریِ شیوهٔ کنترل توجه و تفکرتان مربوط است، می‌توانید اقدام به افزایشش کنید».

همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم.

هر چه سرت شلوغ‌تر باشد، نیازت به نه گفتن بیشتر است. هر چه بدهکارتر باشی، نیازت به نخریدن بیشتر است. برنامه‌هایی که برای فرار از این شرایط طرح می‌شود به‌نظر منطقی می‌رسند، اما اجرایشان دشوار است. برطبق این برنامه‌ها باید نسبت به آنچه می‌خری یا آنچه برای انجامش توافق می‌کنی هشیارتر باشی. وقتی هشیاری تعطیل شود (با کوچک‌ترین وسوسه‌ای در زمان یا پول) بیشتر در گرداب مشکلات فرو می‌روی.

اقتصاددانان این پدیده را مطلوبیت نهایی کاهنده می‌نامند: هر چه بیشتر داشته باشید، مقدار اضافی ارزش کمتری برایتان خواهد داشت. برای همهٔ این‌ها می‌توان منطقی تقریباً اقتصادی مطرح کرد: فقرا جای خالی کمتری دارند زیرا از پس مقدار کمتری از آن بر می‌آیند. مواد لازم چیدمان (فضای داخل چمدان) برای ثروتمندان ارزان است: درست مثل گِل، اما برای فقرا گران است: درست مثل موم. پس چیدمان ثروتمندان مانند زنبورهای وحشی است: سردستی، ناکارآمد، و با جای خالی. و چیدمان فقرا مانند زنبورهای عسل است: با دقت و بدون هیچ‌گونه جای خالی.

چیزی سخن می‌گوییم (زمان، پول، کالری)، روی تلویحات فیزیکی کمیابی متمرکز می‌شویم: زمان کمتری برای تفریح، پول کمتر برای خرج‌کردن. تنگنای پهنای باند نشانگر آن است که شاید یک نقیصهٔ دیگر و از قضا مهم‌تر نیز وجود داشته باشد: در این شرایط منابع ذهنی کمتری در دسترس خواهیم داشت. کمیابی تنها به بدهی بیش‌ازاندازه یا عدم موفقیت در سرمایه‌گذاری ختم نمی‌شود. کمیابی ما را در دیگر جنبه‌های زندگی ناتوان می‌کند. ما را احمق‌تر می‌کند. باعث می‌شود هیجانی‌تر عمل کنیم. در این شرایط نیروی تفکر کمتری خواهیم داشت، از هوش سیّال کمتری برخوردار خواهیم بود، و کنترل اجرایی‌مان نیز کاهش خواهد یافت. و این‌ها زندگی را به‌مراتب دشوارتر خواهد کرد.

تشبیه کامپیوتری را به خاطر آورید که به‌واسطهٔ برنامه‌های متعددی که در پس‌زمینه باز است با کاهش سرعت مواجه می‌شود. فرض کنید بدون آنکه از وجودِ این برنامه‌های باز اطلاع داشته باشید پشت این کامپیوتر بنشینید. درحالی‌که مرورگر اینترنت جان می‌کند تا از صفحه‌ای به صفحهٔ بعد برود، احتمالاً شما نتیجه‌گیریِ اشتباهی خواهید داشت. با خود خواهید گفت که چه کامپیوتر کندی؛ درواقع پردازنده‌ای که درگیر برنامه‌های باز در پس‌زمینه است به نظر شما ذاتاً کند آمده. به همین ترتیب ممکن است ذهنی که بار سنگین کمیابی را بر دوش دارد به نظرتان ذهنی بیاید که فی‌نفسه قابلیت ناچیزی دارد. این همان برداشتی است که مدیر رستوران از کارکنانش داشت. ما، برخلاف این مدیر، اعتقاد نداریم که آدم‌های فقیر پهنای باند کمتری دارند. کاملاً برعکس. به نظر ما هر انسانی که در شرایط فقر قرار گیرد پهنای باند مؤثر کمتری در اختیار خواهد داشت.

بخش عظیمی از آنچه ما به استعداد یا شخصیت نسبت می‌دهیم بر ظرفیت شناختی و کنترل اجرایی مبتنی است

هابز: بالاخره ایده‌ای برای داستانت پیدا کردی؟ کلوین: خلاقیت مثل شیر آب نیست که هر وقت خواستی بازش کنی. باید موقعش بشه. هابز: موقعش کِیه؟ کلوین: وقتی اون هول و ولای لحظهٔ آخری سراغت می‌آد. (۱) کلوین و هابز نوشتهٔ بیل واترسون

تقریباً آن موقع بود که دریافتم تنها با بخشی از مغزم درگیر زندگی در این کرهٔ خاکی هستم. یک‌دهمش به مدرسه اختصاص داشت، یک‌دهمِ دیگرش به دخترم، و شاید یک‌دهم دیگر هم به بحران‌های خانوادگی، هفتاد درصد دیگر ذهنم مدام روی غذا متمرکز بود: مقدار کالری یک دانه انگور، فضایی که ذرت بوداده می‌گیرد، استفادهٔ هوشمندانه از آب به عنوان دارونما. با خودم گفتم «اگر از آن هفتاد درصد عاقلانه‌تر استفاده کنم چه کارهایی که می‌توانم در این دنیا انجام دهم». ناتالی کوس، «بانوی چاق آواز می‌خواند»(۲۸)