بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند، و این موضوع منفعت ناچیزی را به همراه دارد: ما در مدیریت نیازهایی که برایشان تحت فشاریم بهتر عمل می‌کنیم. اما نگاهی جامع‌تر نشان می‌دهد که این منفعت بی‌هزینه نیست: دغدغه‌های دیگر را نادیده می‌گیریم و کارایی‌مان در بقیهٔ امور زندگی کمتر خواهد شد.

نتایج حاصل از مطالعات ما نشان می‌دهد که هر نوع کمیابی به کمبود پهنای باند نیز منجر می‌شود. و ازآنجاکه پهنای باند همهٔ جنبه‌های رفتار را تحت تأثیر قرار می‌دهد، این کمبود پیامدهایی در پی دارد. این مسئله را در مثال سندهیل و شان دیدیم. چالش‌هایی مانند دنبال‌کردن یک برنامه، ناتوانی در برابر خرید یک کت چرم جدید یا پذیرفتن یک پروژهٔ تازه، فراموشی (بیمهٔ ماشین، گرفتن یک تماس، پرداخت یک قبض) و اشتباهات سهوی شناختی (تخمین اشتباه پولی که در حساب بانکی است) همگی به‌خاطر کمبود پهنای باند اتفاق می‌افتد. در این میان یک پیامد است که از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است: کمبود پهنای باند کمیابی را تداوم می‌بخشد. اینکه سندهیل و شان در دام افتادند و نتوانستند از آن خارج شوند اتفاقی نبود. کمیابی دامِ مخصوص به خود را ایجاد می‌کند.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

«انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است»

کمیابی نه‌فقط به معنای جای کمتر برای اشتباه که به معنای فرصت بیشتر برای اشتباه نیز هست.

وقتی پهنای باندمان اشغال باشد، احتمالاً راحت‌تر تسلیم انگیزه‌های ناگهانی می‌شویم، راحت‌تر خود را در مقابل وسوسه‌ها می‌بازیم. وقتی جای خالی‌مان کم باشد، فضای کمتری برای اشتباه داریم. وقتی پهنای باندمان اشغال شده باشد، احتمال اشتباهمان بیشتر است.

دریافتند. (۱۹) آن‌ها، که به‌دنبال استخوان‌های دایناسورها بودند، به روستاییان برای هر تکه استخوانی که پیدا می‌کردند پول می‌دادند. نتیجه چه شد؟ عرضه تحت تأثیر قرار گرفت. افراد به‌دنبال تعداد بیشتری استخوان بودند. وقتی کشاورزان تکه‌های استخوان را پیدا می‌کردند، آن‌ها را خرد می‌کردند تا تعداد بیشتری استخوان داشته باشند و پول بیشتری دریافت کنند. طبیعتاً این چیزی نبود که دیرین‌شناسان به دنبالش بودند.

) آن‌ها، که به‌دنبال استخوان‌های دایناسورها بودند، به روستاییان برای هر تکه استخوانی که پیدا می‌کردند پول می‌دادند. نتیجه چه شد؟ عرضه تحت تأثیر قرار گرفت. افراد به‌دنبال تعداد بیشتری استخوان بودند. وقتی کشاورزان تکه‌های استخوان را پیدا می‌کردند، آن‌ها را خرد می‌کردند تا تعداد بیشتری استخوان داشته باشند و پول بیشتری دریافت کنند. طبیعتاً این چیزی نبود که دیرین‌شناسان به دنبالش بودند.

دانش‌آموز تنگدستی که سؤال‌های ساده را جا می‌اندازد نالایق یا تنبل پنداشته می‌شود. اما این افراد نه بی‌مهارت یا بی‌توجه، که فقط شدیداً در تنگنا هستند. مشکلْ آن فرد نیست، مشکل چارچوب کمیابی است.

یک کشاورزِ مشخص در زمان فقر (پیش از برداشت)، هم از نظر هوش سیّال و هم کنترل اجرایی، عملکرد بدتری نسبت به زمان بهره‌مندی (پس از برداشت) داشت. در اینجا نیز، درست مانند افراد حاضر در بازار، زمانی‌که فرد فقیر است کمتر هوشمندانه و بیشتر هیجانی عمل می‌کند.

وقتی کمیابی برجسته نشده بود، پاسخ فقرا درست همانند ثروتمندان بود. به‌این‌ترتیب ناگفته پیداست که مسئله ظرفیت شناختیِ ذاتی نیست. فرد فقیر بدتر ظاهر شده زیرا، درست مانند پردازنده‌ای که برنامه‌های متعدد از سرعتش کاسته، بخشی از پهنای باندش جای دیگری درگیر است.

حواس‌پرتی و مشغولیت ذهن لزوماً از جایی خارج از وجودمان ناشی نمی‌شود. معمولاً خودمانیم که این حواس‌پرتی‌ها را ایجاد می‌کنیم

کمیابی ما را تسخیر می‌کند، زیرا مهم است و ارزش توجهمان را دارد.

علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است، شیوهٔ مدیریت کمیابی فیزیکی از سوی افراد و جوامع.

«علم کمیابی قبل از اینم وجود داشته. شاید اسمشو شنیده باشین. بهش می‌گن علم اقتصاد».

کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

برنامه‌ریزی دو ملاقات در یک ساعت مشخص (تعهدکردن زمانی که نداری) بسیار شبیه کشیدن چک بی‌محل است (خرج‌کردن پولی که نداری).

کمبود مهارت، نبود انگیزه، یا آموزش ناکافی. و پهنای باندی که کاهش یافته می‌تواند مانند هر کدام از این‌ها به نظر برسد. مدیر فروشی که در مضیقه قرار گرفته، زمانی‌که سر دخترش داد می‌زند، درست شکل و شمایل یک پدر بد را به خود گرفته است. همین‌طور دانش‌آموز تنگدستی که سؤال‌های ساده را جا می‌اندازد نالایق یا تنبل پنداشته می‌شود. اما این افراد نه بی‌مهارت یا بی‌توجه، که فقط شدیداً در تنگنا هستند.

وقتی پهنای باند در تنگنا قرار گیرد، بی‌توجهی پدید می‌آید.

کمبود مهارت، نبود انگیزه، یا آموزش ناکافی. و پهنای باندی که کاهش یافته می‌تواند مانند هر کدام از این‌ها به نظر برسد. مدیر فروشی که در مضیقه قرار گرفته، زمانی‌که سر دخترش داد می‌زند، درست شکل و شمایل یک پدر بد را به خود گرفته است. همین‌طور دانش‌آموز تنگدستی که سؤال‌های ساده را جا می‌اندازد نالایق یا تنبل پنداشته می‌شود. اما این افراد نه بی‌مهارت یا بی‌توجه، که فقط شدیداً در تنگنا هستند.