بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

زندگی در دام کمیابی یعنی کمتر داشتن از مقداری که می‌توانستی داشته باشی. یعنی تلاش برای جبران عقب‌ماندگی، پرداختن به هر توپ درست در لحظهٔ پایین آمدنش، شرایطی که نتیجه‌اش ملغمه‌ای آشفته است.

دام کمیابی به‌طور کلی چیزی بیش از کمبود منابع فیزیکی است. این دام بر پایهٔ استفادهٔ نادرست از دارایی‌ها شکل گرفته و به‌این‌ترتیب می‌توان گفت فردی که در این دام می‌افتد دچار کمبود مؤثر است. این دام به معنای یک گام عقب‌بودن و مدام در حال تسویهٔ هزینه‌های ماه پیش بودن است.

کارکردن روی چیزهایی که هم مهم‌اند و هم موعد اتمامشان نزدیک است باعث می‌شود شاهد جهش قابل‌توجهی در کارایی‌مان باشیم.

کمیابی ما را به قرض‌گرفتن رهسپار کرده و در کمیابیِ عمیق‌تری فرومی‌برد.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم

است. ما برای صرفه‌جویی ۵۰ دلاری روی یک جفت کفش ۱۵۰ دلاری چند ساعت در اینترنت می‌گردیم. بااین‌حال حاضر نیستیم برای صرفه‌جویی چند صددلاری روی ماشینی ۲۰ هزاردلاری وقت صرف کنیم.

برای کالاهای کوچک از چند پنی هم نمی‌گذریم، و برای کالاهای بزرگ مثل آب خوردن از کنار مقادیر زیادی دلار می‌گذریم. در نتیجه صرفه‌جویی ما تا اندازهٔ زیادی دچار اتلاف است

کلاس او بسیار کوتاه‌تر و یادگیری در آن بسیار آسان بود.

افراد گرفتار به‌شدت نیازمند زمانی هستند که به خانواده و دوستان اختصاص دهند. جادادن چنین زمانی، در یک برنامهٔ کاری شلوغ، کاری دشوار است و این زمان همان‌طور که انتظار می‌رود قربانی غفلت خواهد شد. حتی اگر بتوانیم این زمان را در برنامه جا بدهیم، معمولاً لذتی از آن نخواهیم برد، چرا که ذهنمان جای دیگری سیر کرده و درگیر این است که در این مدت چه کار دیگری می‌شد انجام داد.

«در مباحث امروزیِ مدیریتِ تحقیق و توسعه، رایج‌ترین نمونه تیم‌های مهندسی با وظایف بیش‌ازاندازه هستند که ساعات طولانی را به کامل‌کردن یک پروژه قبل از شروعش اختصاص می‌دهند».

سازمان‌هایی که درگیر آتش‌نشانی هستند چند ویژگی مشترک دارند. اول اینکه، آن‌ها «مشکلات متعدد و زمان ناکافی» دارند. دوم اینکه، آن‌ها مشکلات فوری را حل می‌کنند اما موارد غیرفوری را، هر قدر هم که مهم، به بعد موکول می‌کنند. سوم اینکه، این شرایط به تلنبار کارهای انجام‌نشده و افزایش روزافزون آن‌ها می‌انجامد. به بیان ساده، زمان صرف مهار آتش مشکلات فوری و عینی می‌شود و در عین حال آتش‌های جدید دیگری مدام سر بر می‌آورند، چرا که کاری برای جلوگیری از آن‌ها انجام نگرفته است.

کمیابی باعث می‌شود روی چیزی تمرکز کنیم که در حال حاضر از همه چیز مهم‌تر به نظر می‌رسد. تونل‌زنی این‌طور نیست: کمیابی باعث می‌شود تونل بزنیم و از دیگر چیزهای احتمالاً مهم‌تر غافل شویم.

فقر، با قراردادن حافظهٔ فعال در تنگنا، باعث تضعیف عملکردمان می‌شود. فقر به این دلیل باعث کاهش کارایی‌مان می‌شود که پردازندهٔ ذهنی‌مان را به موضوعات دیگر مشغول می‌کند.

برنمی‌آمد. تظاهر به کمیابی کار بسیار دشواری است. پاداش کمیابی از آن جهت ایجاد می‌شود که کمیابی خود را به ما تحمیل می‌کند و توجه ما را در مقابل همهٔ چیزهای دیگر تسخیر می‌کند. قبلاً دیدیم که این اتفاق به صورتی می‌افتد که خارج از کنترل آگاهانهٔ ماست

میراث انتخاب‌های گذشته باعث می‌شود که هر انتخاب جدید بیش‌ازپیش چالش‌آفرین باشد.

ضرب‌الأجل، چه چند دقیقهٔ باقی‌مانده تا پایان یک جلسه باشد چه چند روزی که تا پایان دوران پیش‌دانشگاهی باقی مانده، بزرگ جلوه می‌کند. ما زمان بیشتری را به آن موضوع اختصاص خواهیم داد. موضوعات غیرمرتبط کمتر توجهمان را به خود جلب خواهند کرد. زمانی‌که باید نوشتن یک فصل را به پایان برسانید نهارتان را طول نخواهید داد، زمانی‌که یک جلسه رو به اتمام است به موضوعات حاشیه‌ای نخواهید پرداخت، و زمانی‌که فارغ‌التحصیلی نزدیک جلوه کند سعی می‌کنید بیشترین استفاده را از زمان باقی‌مانده ببرید. وقتی زمان کوتاه باشد، استفادهٔ بیشتری از آن خواهید کرد، چه این استفاده مربوط به کار باشد چه مربوط به لذت. ما نام این پدیده را پاداش تمرکز می‌گذاریم: نتیجهٔ مثبت تسخیر ذهن توسط کمیابی.

کمیابی توجه را تسخیر می‌کند، چه صاحب ذهن بخواهد چه نخواهد.

کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند.

بهای ارزش‌گذاریِ بیش‌ازاندازهٔ منافع آنی ازدست‌دادن منافع آتی است