بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

یافته‌های یک مطالعه دربارهٔ پروژه‌های ساختمانی نشان داده که «وقتی برنامهٔ کاری ۶۰ ساعت یا بیشتر در هفته بیش از دو ماه ادامه یابد، کارایی کاهش می‌یابد و اثر تراکمی آن باعث می‌شود میزان تأخیر در تکمیل کار بیشتر از حالتی شود که همان گروه کاری با هفته‌ای ۴۰ ساعت کار به آن می‌رسیدند».

معمولاً وقتی برای زمانمان برنامه‌ریزی می‌کنیم از پهنای باند غافل می‌شویم. چیزی که معمولاً در نظر می‌گیریم زمان مورد نیاز برای کامل‌کردن فهرست کارهای باقی‌مانده است، نه پهنای باندی که آن کارها نیاز دارند.

کار کسی واقعاً نتیجه‌بخش خواهد بود که تمام روزش را با کار پر نکند، بلکه سلانه‌سلانه و با آرامش به‌سمت کارش برود.

دلیل ناتوانی ما در ایجاد جای خالی این است که روی کار الان متمرکز می‌شویم و به آنچه ممکن است در آینده پیش آید فکر نمی‌کنیم. شرایط امروز کاملاً مشخص است، اما اقتضائات آینده کمتر برجسته بوده و تصورش دشوارتر است. زمانی‌که آیندهٔ ناملموس با حال ملموس رودررو می‌شود، جای خالی حکم یک امکان لوکس را خواهد داشت.

برداشت استاندارد در زمان کار زیاد این است که همه چیز را چسبیده به هم قرار دهید؛ آن‌قدر که همه چیز جا شود. و اگر این کار را انجام ندهید چنین احساس خواهید کرد که به اندازهٔ کافی کار نکرده‌اید. درواقع زمانی‌که متخصصان کارایی با کارگرانی مواجه می‌شوند که زمان «بلااستفاده» دارند، معمولاً آن کارگرها را به استفادهٔ «کارآمدتر» از زمانشان وامی‌دارند. (۴) اما نتیجه این است که جای خالی از بین خواهد رفت.

همیشه جریان ثابتی از موارد «غیرمترقبه» وجود دارد.

اولین شرط برای موفقیت یک مشوق این است که جلوی چشم افراد باشد. و اکثر مشوق‌ها اگر به‌خوبی طراحی نشوند، خطر قرارگرفتن بیرون از تونل و در نتیجه نامرئی و ناکاراشدن را دارند.

اگر می‌خواهید فقرا را درک کنید، خود را در شرایطی تصور کنید که ذهنتان جای دیگری مشغول است. شب قبل به اندازهٔ کافی نخوابیده‌اید و تفکر برایتان دشوار شده است. خودمهاری مثل یک چالش دشوار به نظر می‌رسد. حواستان پرت می‌شود و خیلی راحت آشفته می‌شوید. و این اتفاق هر روز تکرار می‌شود. فقر، در کنار همهٔ چالش‌های مادی، یک چالش ذهنی نیز به همراه دارد.

درگیری مدام با فقر (و به‌طور کلی با کمیابی) خودمهاری را بیش‌ازپیش تهی می‌کند. زمانی‌که منابعتان محدود باشد، باید در برابر چیزهای زیادی مقاومت کنید و این باعث خواهد شد که درنهایت خودمهاری‌تان بیشتر و بیشتر تقلیل یابد.

آنچه حس می‌کنیم نیاز داریم به چیزهایی بستگی دارد که دیگران دارند و همین‌طور چیزهایی که به آن‌ها عادت کرده‌ایم.

یونیسف برآورد می‌کند که هر روز ۲۲ هزار کودک به‌خاطر فقر جان خود را از دست می‌دهند. (۲) تقریباً یک میلیارد نفر آن‌قدر بی‌سوادند که نمی‌توانند نامشان را بنویسند. (۳) نیمی از کودکان جهان زیر خط فقر جهانی زندگی می‌کنند. (۴) تقریباً ۱.۶ میلیارد نفر در جهان به برق دسترسی ندارند. حتی در کشوری مانند ایالات‌متحده فقر شدید و جان‌کاه است. تقریباً ۵۰ درصد از همهٔ کودکان در ایالات‌متحده، بالاخره زمانی مشمول کوپن‌های غذا می‌شوند. (۵) حدود ۱۵ درصد خانوارهای آمریکایی اوقاتی در سال با مشکل تأمین غذا برای خانواده روبه‌رو می‌شوند.

قبل از اینکه کسی را نقد کنی باید کفشش را بپوشی و یک مایل راه بروی. این‌طوری وقتی او را نقد می‌کنی، هم یک مایل آن‌طرف‌تری و هم کفش‌هایش را برده‌ای.

کمیابی ذهنیتی به وجود می‌آورد که خود باعث تشدید کمیابی است.

یافته‌های روان‌شناسان در انواع و اقسام کارهای مختلف حاکی از آن است که عملکرد و انگیختگی، یا همان توجه، با یک منحنی U معکوس مرتبط‌اند. (۱۶) انگیختگی کم باعث تضعیف عملکرد خواهد شد و از آن سو توجه بیش‌ازحد و انگیختگی بیش‌ازاندازه نیز عملکرد را تضعیف می‌کند.

برای یک فرد تازه‌کار به یادآوردن حرکت بازو در پرتاب آزاد (یا در یک ضربهٔ در تنیس) باعث بهبود عملکرد می‌شود. توجه خودآگاه در این موارد کمک‌کننده است. اما بازیکنان حرفه‌ای این کارها را به‌شکل خودکار انجام می‌دهند. در این سطح از مهارت، تمرکز بیش‌ازاندازه باعث می‌شود هماهنگی عضلات به بهترین و طبیعی‌ترین شکل رقم نخورد. ورزش‌کاران به این دلیل سوتی می‌دهند که تمرکز می‌کنند.

در امان ماندن از دام کمیابی نیازمند چیزی بیش از فراوانی است. برای در امان ماندن فراوانی‌ای لازم است که، حتی بعد از هزینهٔ بیش‌ازاندازه یا اهمال‌کاری، همچنان جای خالی مورد نیاز برای کنترل شوک‌ها را فراهم کند. آن‌قدری فراوانی که حتی پس از اهمال‌کاری شدید نیز همچنان زمان کافی برای برآمدن از پس یک ضرب‌الأجل غیرمنتظره را داشته باشیم. خارج‌ماندن از دام کمیابی نیازمند جایی خالی است تا بتوانیم با شوک‌هایی که جهان اطراف برایمان پیش می‌آورد و مشکلاتی که خودمان موجبش می‌شویم کنار بیاییم.

. کارهایی که باید انجام شود را به بعد موکول می‌کنیم. پولی را بر باد می‌دهیم که می‌بایست پس‌انداز شود. به شکلی نامناسب از فراوانی‌مان استفاده می‌کنیم، و بسیار کمتر از آنچه لازم است به پیشبرد کار یا پس‌اندازی می‌پردازیم که بتواند در شرایط احتمالی کمیابی کمک‌حالمان باشد. البته که هم ثروتمندان و هم فقرا این کار را می‌کنند. اما ثروتمندان، ازآنجاکه از جای خالی بهره‌مندند، به سلامت از این شرایط عبور می‌کنند، درحالی‌که فقرا و افراد گرفتار، به‌خاطر جای خالی بسیار کمی که در اختیار دارند، فقط یک شوک تا افتادن در دام کمیابی فاصله دارند.

نیمی از همهٔ آمریکایی‌ها در صورت روبه‌روشدن با شرایط اضطراری قادر نخواهند بود، در مدت سی روز، ۲ هزار دلار جور کنند.

دام‌های کمیابی بیش از همه به این خاطر عذاب‌آورند که فردی که در آن گیر افتاده حس می‌کند تنها با یک بار تأمین منابع مورد نیاز، تنها با یک بار خلاص‌شدن از شر همهٔ بدهی‌ها، می‌تواند این چرخه را بشکند.

پژوهشگرانِ این حوزه اراده را به عضله‌ای تشبیه کرده‌اند که با استفادهٔ بیشتر خسته‌تر می‌شود. بر این اساس نیاز مداوم به مقاومت در برابر وسوسه باعث خالی‌شدن توان مقاومت فرد می‌شود و فرار از دام کمیابی را بیش‌ازپیش دشوار می‌سازد.