بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

وقتی زمان کوتاه باشد، استفادهٔ بیشتری از آن خواهید کرد، چه این استفاده مربوط به کار باشد چه مربوط به لذت. ما نام این پدیده را پاداش تمرکز می‌گذاریم: نتیجهٔ مثبت تسخیر ذهن توسط کمیابی.

زمانی‌که کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند، توجه ما را روی استفادهٔ هر چه مؤثرتر از چیزهایی که داریم متمرکز می‌کند.

کمیابی افراد را مجبور به انتخاب می‌کند. اندیشه‌های انتزاعی ملموس می‌شوند. برای رسیدن به محصول نهایی، هرچند هم که خلاق باشید، بدون آن هُلِ آخر به نتیجه‌ای نخواهید رسید.

هابز: بالاخره ایده‌ای برای داستانت پیدا کردی؟ ‫کلوین: خلاقیت مثل شیر آب نیست که هر وقت خواستی بازش کنی. باید موقعش بشه. ‫هابز: موقعش کِیه؟ ‫کلوین: وقتی اون هول و ولای لحظهٔ آخری سراغت می‌آد.

درنهایت قدرت استدلال ما طبیعتاً به شواهدی که ارائه می‌کنیم بستگی دارد.

کمبود پهنای باند کمیابی را تداوم می‌بخشد. اینکه سندهیل و شان در دام افتادند و نتوانستند از آن خارج شوند اتفاقی نبود. کمیابی دامِ مخصوص به خود را ایجاد می‌کند.

مثلاً فقیربودن بیش از یک شب بی‌خوابی ظرفیت شناختی فرد را کاهش می‌دهد. این‌طور نیست که فقرا نسبت به دیگران پهنای باند کمتری داشته باشند. مسئله این است که تجربهٔ فقر پهنای باند هر کسی را کاهش می‌دهد.

یافته‌های ما نشان می‌دهد که کمیابی باعث می‌شود همهٔ مؤلفه‌های پهنای باند دچار افت شوند؛ کمیابی تیزبینی‌مان را کاهش می‌دهد، افکار نوآورانه‌مان را کمتر می‌کند، و باعث می‌شود کنترل کمتری روی خود داشته باشیم.

تسخیر توجه می‌تواند یک تجربه را نسبت به واقعیتش دچار تغییر کند.

کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است.

همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

موکول‌کردن فعالیتی مهم اما غیرفوری به بعد درست مانند قرض‌گرفتن است. امروز با انجام‌ندادن آن فعالیت زمان می‌خرید. اما به‌این‌ترتیب هزینه‌ای را به آینده تحمیل می‌کنید: باید در آینده زمانی (شاید زمان بیشتری) برای انجام آن اختصاص دهید.

کمیابی تیزبینی‌مان را کاهش می‌دهد، افکار نوآورانه‌مان را کمتر می‌کند، و باعث می‌شود کنترل کمتری روی خود داشته باشیم.

کمیابی تیزبینی‌مان را کاهش می‌دهد، افکار نوآورانه‌مان را کمتر می‌کند، و باعث می‌شود کنترل کمتری روی خود داشته باشیم.

کمیابی تیزبینی‌مان را کاهش می‌دهد، افکار نوآورانه‌مان را کمتر می‌کند، و باعث می‌شود کنترل کمتری روی خود داشته باشیم.

سوزان سونتاگ دربارهٔ عکاسی جملهٔ مشهوری دارد: «عکاسی یعنی قاب‌بندی، و قاب‌بندی یعنی بیرون‌گذاشتن»

برنامه‌ریزی دو ملاقات در یک ساعت مشخص (تعهدکردن زمانی که نداری) بسیار شبیه کشیدن چک بی‌محل است (خرج‌کردن پولی که نداری).

علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است

کمیابی ما را در دیگر جنبه‌های زندگی ناتوان می‌کند. ما را احمق‌تر می‌کند. باعث می‌شود هیجانی‌تر عمل کنیم. در این شرایط نیروی تفکر کمتری خواهیم داشت، از هوش سیّال کمتری برخوردار خواهیم بود، و کنترل اجرایی‌مان نیز کاهش خواهد یافت. و این‌ها زندگی را به‌مراتب دشوارتر خواهد کرد.