بریده‌هایی از کتاب نمی توانی به من آسیب بزنی

ما به سطح توقعات خود صعود نمی‌کنیم، بلکه به سطح تمرینات خود نزول می‌کنیم.

چه‌کسی تابه‌حال رؤیایی برای خودش متصور شده است و به‌خاطرش موردِ نکوهش دوستان و همکاران و خانواده قرار نگرفته است؟

اگر بیست ساعت در روز کار کرده بودم، یک ساعت ورزش می‌کردم و سه ساعت می‌خوابیدم؛ اما مطمئن می‌شدم که حتماً ورزش می‌کنم. ذهنم طوری برنامه‌ریزی نشده بود تا قدردان باشد؛ برنامه‌ریزی شده بود تا کار کند، افق را برانداز کند، بپرسد که مرحلهٔ بعدی چیست، و آن‌را انجام دهد.

بدانید چرا می‌جنگید تا بتوانید در نبرد بمانید!

اگر با حداکثر توان کارتان را انجام دهید، درد خواهید کشید. این مأموریت برای این نیست که احساس بهتری داشته باشید، برای این است که انسان بهتری باشید و تأثیر بیش‌تری بر جهان بگذارید.

وقتی خسته شدید، دست از کار نکشید. هروقت کارتان تمام شد، دست از کار بکشید.

بین بی‌حسی و بی‌خبری یک دنیا فرق است

از آن زمان به‌بعد، خود را طوری شست‌وشوی مغزی دادم که مدام به‌دنبال سختی‌ها باشم.

ورزش، بسکتبال، و مطالعه.

اگر بیش‌تر بر رشد فکری تمرکز دارید، تمرین کنید تا سخت‌تر و طولانی‌تر از گذشته مطالعه کنید یا در یک ماه بیش‌از ماه‌های گذشته کتاب بخوانید.

فریاد می‌زدم: «درد رو تحمل کن، وگرنه فقط خودت نیستی که شکست‌خورده می‌شی؛ کل خونواده‌ت هم شکست‌خورده می‌شن.

فرمانده گفت: «در جامعه‌ای که اغلب، حدِ وسطْ استاندارد تلقی می‌شود و اغلب، مورد تشویق واقع می‌شود، مردانی که از این حد وسط بی‌زارند و مردانی که از تعریف خود طبق شرایط متعارف امتناع می‌ورزند و مردانی که در جست‌وجوی آن‌اند که از حدود معمولِ توانایی‌های بشری فراتر بروند شایان تقدیرند. اینان دقیقاً همان افرادی هستند که بی‌یودی/اس قصد شناسایی آن‌ها را دارد. مردانی که برای تحقق تک‌تک وظایف خود به بهترین شکل ممکن راهی پیدا می‌کنند. مردانی که با هرگونه ناسازگاری خود را وفق می‌دهند و از تمام موانع عبور می‌کنند.»

گفتم: «همهٔ این‌ها تقصیر خودته. می‌دونم همه‌چی به‌هم ریخته. می‌دونم چه سختیایی رو تحمل کردی. من همراهت بودم احمق! کریسمس لعنتی مبارک. هیچکی برای نجاتت نمی‌آد. نه مادرت و نه حتی ویلموث. هیچکی! همه‌چی به خودت بستگی داره.»

«از هر صد سرباز، ده نفر حتی نباید در میدان جنگ حضور داشته باشند. هشتاد نفر چیزی بیش‌تر از یک هدف نیستند. نُه نفر مبارز واقعی‌اند که باید از داشتن‌شان خدا را شکر کنیم؛ چراکه آن‌ها هستند که نبرد را می‌سازند. ولی فقط یک نفر جنگجوست... .»

اما به‌قول تائوئیست‌ها، کسانی که می‌دانند چیزی نمی‌گویند و کسانی که حرف می‌زنند هیچ نمی‌دانند

تنها مانعی که سر راه شما وجود دارد خودتان هستید!

موتور سفینهٔ فضایی بدون جرقهٔ اولیه روشن نمی‌شود. ما همه در زندگی به جرقه‌ها و پیروزی‌های کوچک نیاز داریم تا راه را برای پیروزی‌های بزرگ‌تر باز کنند. پیروزی‌های کوچکِ خود را مانند آتش‌زنه درنظر بگیرید. اگر به آتشی بزرگ نیاز داشته باشید، با آتش‌زدنِ کُنده‌ای بزرگ شروع نمی‌کنید. ابتدا کمی موی ساحره (پُشتهٔ کوچکی یونجه یا علف خشک و مرده) پیدا می‌کنید، آن‌را آتش می‌زنید، بعد شاخه‌های کوچک و شاخه‌های بزرگ‌تر را اضافه می‌کنید، تا درنهایت کندهٔ درخت‌تان را در آتش بیندازید؛ چراکه جرقه‌های کوچکْ آتش‌هایی کوچک می‌سازند و این آتش‌ها درنهایت آن‌قدر گرما تولید می‌کنند که می‌تواند کل جنگل را به آتش بکشد. اگر هنوز به موفقیت بزرگی دست نیافته‌اید که به آن تکیه کنید اشکالی ندارد. پیروزی‌های کوچک‌تان شیرینی‌هایی هستند که باید مزه کنید

. هرکس می‌تواند به انسان کاملاً متفاوتی تبدیل شود و به آن چیزی برسد که به ادعای به‌اصطلاح کارشناسانی مانند او «ناممکن» است؛ ولی به عشق زیاد، اراده، و ذهنی پولادین نیاز دارد.

ولی فرقی نمی‌کند شما که هستید، والدین‌تان چه‌کسی هستند یا بوده‌اند، کجا زندگی می‌کنید، شغل‌تان چیست، یا درآمدتان چقدر است. درهرصورت احتمالاً فقط از ۴۰ درصدِ ظرفیت حقیقی‌تان استفاده می‌کنید.

هر زمانی‌که در بازی‌های زندگی گیر بیفتیم، چه کوچک و چه بزرگ، فراموش می‌کنیم که درد هرقدر هم شدید باشد و شکنجه هرقدر هم آزار دهنده باشد و خلاصه هرچیزِ بدی بالاخره تمام می‌شود.