بریده‌هایی از کتاب نمی توانی به من آسیب بزنی

وقتی خسته شدید، دست از کار نکشید. هروقت کارتان تمام شد، دست از کار بکشید

بدترین دشمنم خودم بودم!

«همهٔ این‌ها تقصیر خودته. می‌دونم همه‌چی به‌هم ریخته. می‌دونم چه سختیایی رو تحمل کردی. من همراهت بودم احمق! کریسمس لعنتی مبارک. هیچکی برای نجاتت نمی‌آد. نه مادرت و نه حتی ویلموث. هیچکی! همه‌چی به خودت بستگی داره.»

آن احساس منفی همان انگیزهٔ درونی برای تغییر است

انگیزه تقریباً هیچ‌کس را تغییر نمی‌دهد. جبران قرعهٔ بدِ تقدیرِ من فقط و فقط بر دوش خودم بود.

«اگر بشود چه؟» یک «برو گم شو» ی عالی به تمام کسانی است که به عظمت شما شک کرده یا سر راه‌تان ایستاده‌اند.

که تنها مانعی که سر راه شما وجود دارد خودتان هستید!

بدانید چرا می‌جنگید تا بتوانید در نبرد بمانید!

اعتمادبه‌نفسی که برای به‌دست‌آوردنش نقشه کشیده بودم از خانواده‌ای عالی یا استعدادی خدادادی به دست نیامده بود؛ بلکه از مسئولیت‌پذیریِ شخصی ناشی شده بود و این چیزی بود که برای من احترام به خود به همراه داشت و احترام‌گذاشتن به خود، همواره راه پیشِ‌رو را روشن می‌کند.

من از زیبایی بی‌رحمانهٔ تماشای روح یک مرد که تخریب می‌شد اما دوباره برمی‌خاست تا بر تمام موانع راهش غلبه کند نیرو می‌گرفتم.

باید وقتی بدترین احساس را دارید بهترین چهره‌تان را به نمایش بگذارید

از گذشته‌ای فرار می‌کردم که دیگر من را تعریف نمی‌کرد و به‌سمت آینده‌ای می‌رفتم که هنوز چیز زیادی از آن نمی‌دانستم. تنها چیزی که می‌دانستم این بود که قرار بود سختی بکشم و البته هدف داشتم. و این‌که من آماده بودم.

«درد رو تحمل کن، وگرنه فقط خودت نیستی که شکست‌خورده می‌شی؛ کل خونواده‌ت هم شکست‌خورده می‌شن.»

به‌جای مطالعهٔ زندگی، باید آن‌را تجربه کرد.

اما صدای بیرونی نیست که شما را از پا درمی‌آورد. آن‌چه به خود می‌گویید اهمیت دارد. مهم‌ترین گفت‌وگوهایی که در زندگی تجربه می‌کنید گفت‌وگوهایی هستند که با خودتان دارید. شما با آن‌ها بیدار می‌شوید، با آن‌ها راه می‌روید، با آن‌ها به خواب می‌روید، و درنهایت براساس آن‌ها عمل می‌کنید؛ فارغ از این‌که بد باشند یا خوب.

کریسمس لعنتی مبارک. هیچکی برای نجاتت نمی‌آد

من هرگز به لبخندی اعتماد و اخمی را قضاوت نمی‌کنم

«مامان، زندگیِ من از زمانی‌که متولد شدم تا الان شبیه یه کابوس بوده. کابوسی که بدتر می‌شه. هرچی بیش‌تر سعی می‌کنم سخت‌تر می‌شه.»

فرقی نمی‌کند چه کسی باشید، زندگی به شما هم‌چنین فرصت‌هایی می‌دهد تا ثابت کنید خاص هستید. ازمیانِ همهٔ اقشار کسی پیدا می‌شود که از این لحظات لذت می‌برد و وقتی چنین کسی را می‌بینم فوراً تشخیصش می‌دهم؛ چراکه اغلبْ آن عوضی‌ای است که تک‌وتنها پیش می‌رود؛ کارمندی است که نیمه‌شب‌ها هنوز در دفتر است، درحالی‌که بقیه در بار هستند؛ کله‌خرابی است که بعداز عملیاتی ۴۸ ساعته هم مستقیم به باشگاه می‌رود و تمرین می‌کند؛ آتش‌نشانی جنگلی است که به‌جای خوابیدن بعداز ۲۴ ساعت نبرد با آتش، بازهم اره‌برقیِ خود را تیز می‌کند.

پس به‌دنبال درد رفتم و عاشق رنج شدم