بریده‌هایی از کتاب نمی توانی به من آسیب بزنی

زمانی‌که افسردگیْ شما را احاطه می‌کند تمام نورها را محو می‌کند و هیچ‌چیز برای شما باقی نمی‌گذارد تا به آن چنگ بزنید و امیدوار باقی بمانید. فقط چیزهای منفی را می‌بینید. تنها راهی که باعث شد بتوانم به مسیرم ادامه دهم این بود که از افسردگی‌ام تغذیه کنم.

نمی‌توانید جلوی ظهور این افکار در مغز خود را بگیرید؛ اما می‌توانید با پرسیدن این‌که «اگر بشود چه؟» آن افکار و تمام صداهای بیرونی را خنثی کنید.

اما صدای بیرونی نیست که شما را از پا درمی‌آورد. آن‌چه به خود می‌گویید اهمیت دارد. مهم‌ترین گفت‌وگوهایی که در زندگی تجربه می‌کنید گفت‌وگوهایی هستند که با خودتان دارید. شما با آن‌ها بیدار می‌شوید، با آن‌ها راه می‌روید، با آن‌ها به خواب می‌روید، و درنهایت براساس آن‌ها عمل می‌کنید؛ فارغ از این‌که بد باشند یا خوب.

ما عمری را درون حصارهایی زندگی می‌کنیم که خودمان تجسم کرده‌ایم و خواسته‌ایم؛ چراکه زندگی در آن چهارچوب بسیار راحت است. نه‌تنها برای خودمان، برای دوستان و بستگان نزدیک نیز چنین می‌کنیم.

اکنون زمان لطیف و سخاوتمندبودن نیست. بی‌رحمانه صادق باشید. تمام‌شان را بنویسید. مطالعه‌شان کنید. بعد به تقویم‌تان نگاه کنید و برای تلاشی دیگر در اولین فرصت ممکن زمان‌بندی کنید.

تنها چیزی که همیشه از زندگی خواسته‌ام این بوده که ازنظر خودم موفق باشم. این به‌معنی ثروت و شهرت یا گاراژی پر از ماشین‌های تندوتیز یا حرم‌سرایی پر از زنان زیبا که پشت من به‌صف می‌شوند نیست. به‌معنی تبدیل‌شدن به سخت‌ترین کله‌شَقی است که تابه‌حال وجود داشته.

در اکثر نبردها، برنده و بازنده در ذهن خودمان تعیین می‌شود.

اگر واقعاً می‌خواهید درمیان خاص‌ها خاص باشید، باید به‌دنبال حفظ بزرگی در درازمدت باشید. این هدف طلب می‌کند که همیشه در جست‌وجو و تلاشِ بی‌انتها باشید.

بزرگی چیزی نیست که اگر یک بار به آن رسیدید تا ابد با شما بماند.

تا زمانی‌که فارغ‌التحصیل شدم می‌دانستم که اعتمادبه‌نفسی که برای به‌دست‌آوردنش نقشه کشیده بودم از خانواده‌ای عالی یا استعدادی خدادادی به دست نیامده بود؛ بلکه از مسئولیت‌پذیریِ شخصی ناشی شده بود و این چیزی بود که برای من احترام به خود به همراه داشت و احترام‌گذاشتن به خود، همواره راه پیشِ‌رو را روشن می‌کند.

بله، ما باید پیروزی‌های‌مان را جشن بگیریم. پیروزی قدرتی دگرگون‌کننده دارد؛ ولی بعداز جشن باید آن‌را کنترل کنیم، به برنامه‌ها و اهداف جدید فکر کنیم، و روز بعد، از صفر شروع کنیم.

فرار نکن، آن‌قدر در مبارزه بمان تا جای پایی پیدا کنی.

زندگی نوعی بازی ذهنی بزرگ است و شما تنها رقیب خودتان هستید. اگر از این روند پیروی کنید، خیلی زود خواهید دید کارهایی که فکر می‌کردید غیرممکن هستند همان کارهایی خواهند بود که در تک‌تک روزهای زندگی خود انجام می‌دهید.

اکثر ما انگیزه‌ای قوی داریم تا در جهت دنبال‌کردن رؤیاهای‌مان دست به هر کاری بزنیم تا این‌که اطرافیان‌مان خطرات، نکات منفی، محدودیت‌های خودمان، و تمام افرادی را که پیش‌از ما موفق به انجام آن کار نشده‌اند به رخ ما می‌کشند.

که همهٔ ما، بدون این‌که متوجه باشیم، بخش بزرگی از ظرفیت‌مان را نادیده می‌گیریم. ما طبق عادت به چیزی کم‌تر از حد عالیِ خودمان قانع می‌شویم: درحین کار، در مدرسه، در رابطه‌های‌مان، و در زمین بازی یا مسیر مسابقه. هریک از ما به کم قانع می‌شویم و به فرزندان خود نیز می‌آموزیم تا به کم‌تر از حد عالیِ خودشان قانع شوند و تمام این‌ها درون گروه‌های‌مان و جامعه، همچون امواجی گسترش می‌یابند، با یکدیگر ترکیب می‌شوند، و تکثیر می‌یابند.

اجازه ندهیم یک ناکامی تمرکزمان را به‌هم بریزد یا پیچِ غیرمنتظره در مسیرمان، ذهنیت‌مان را تغییر دهد. همیشه آمادهٔ اصلاح خودتان باشید و تلاش کنید به‌گونه‌ای بهتر شوید.

فرار نکن، آن‌قدر در مبارزه بمان تا جای پایی پیدا کنی.

پس به‌دنبال درد رفتم و عاشق رنج شدم و درنهایت، خودم را از ضعیف‌ترین آشغال روی زمین به قوی‌ترین انسانی تبدیل کردم که خدا خلق کرده است! البته این چیزی است که خودم به خودم می‌گویم.

اگر می‌خواهید مسئولیت‌های بعداز زمین خوردن‌تان را به‌خوبی به‌جا بیاورید، شما هم باید آن ارزیابی را انجام دهید.

شانسْ دیوانه‌ای دمدمی‌مزاج است و همیشه به‌دلخواه شما پیش نمی‌رود