بریده‌هایی از کتاب سیگار شکلاتی

خر ما از بچگی هیچی نداشت!

«خدایا، چه ساختن هایی که منو سوخت و چه سوختن هایی که منو ساخت! خدایا! به من فهمی بده که از سوختنم ساختنی آباد بجا بمونه.»

با دیدن رنگهای روی سقف رفت توی حس و حال بچگی. وقتی که بادکنکش می‌ترکید و اینقدر جیغ می‌کشید تا مجبور می‌شدند برایش یک بادکنک رنگی دیگر بخرند. آن موقع‌ها نمی‌فهمید بادکنک ترکیدن هیچی نیست! خدا روزی را نیاورد که دلش بترکد. حالا هر روز و هر شب دلش می‌ترکید، دردش هزار بار بدتر از ترکیدن بادکنک بود. آرزو می‌کرد که‌ای کاش بغض لعنتیش هم می‌ترکید.

شهراد می‌دانست، فقط می‌خواست سر به سر اردلانی بگذراد که این روزها عجیب کم حرف و عصبی شده بود. درست مثل روزهای اولش، در حقیقت اردلان فقط یک مدت کوتاه در جلد کسی فرو رفت که خودش نبود. حالا باز خودش شده بود با همان اخلاق محمدی اش

سیگار شکلاتی روایت گر داستان یک دختر است! دختری که مثل خیلی از دخترهای این مرز و بوم لای پر قو بزرگ شده،

تو خوابت برده اما من پر از تکرار آوارم تو رو باید به این کابوس بی تعبیر بسپارم نمی بوسم تو رو حتی برای آخرین بدرود که از تشویش لبریزم، که از تردید سرشارم

گفتم احساست رو نشون نده. از درون می‌تونی پر از احساس باشی، ولی برای خودت باش! هر وقت تونستی اینقدر صورتت رو بی احساس نگه داری که حتی من هم نتونم بفهمم درونت چی می‌گذره اونوقته که بهت می‌گم این کاره ای!

این غزل ادامه داره ولی حال من بده بعضی وقتا دلای ما الکی می‌ترکه ...

سوی بزمت نگذرم از بس که خوارم کرده ای تا نداند کس که چون بی اعتبارم کرده ای نا امیدم بیش از این مگذار خون من بریز چون به لطف خویشتن امیدوارم کر

تلخی کام دنیا هر لحظه رو لبامه آغوش سرد کوچه لبریز رد پامه

از برای خاطر اغیـار خوارم می‌کنـی من چه کردم که اینچنین بی اعتبـارم می‌کنی؟ روزگاری آنچـه با من کرد استغنای تو گر بگویم گریه‌ها بر روزگارم می‌کنی

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم، خطا سوختم خود را برای او غلط کردم، غلط اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد جان که دادم در هوای او غلط کردم، غلط

در لابلای هر متن این صحنه تا ابد هست مردی به حال اقرار سیگار پشت سیگار

تو خوابت برده اما من پر از تکرار آوارم تو رو باید به این کابوس بی تعبیر بسپارم نمی بوسم تو رو حتی برای آخرین بدرود که از تشویش لبریزم، که از تردید سرشارم

لالا لالا بخواب‌ای گل، که دیگه وقت بدروده برای موندنم دیره، برای رفتنم زوده اسیر لعنتم اما، کسی از من نمی‌پرسه چرا تقدیر پروازم فقط کنج قفس بوده

کسی غلط می‌کنه خاطر خواه من بشه، بشه هم به جهنم! یکی رو دارم که برای این دنیا و اون دنیام بسه. نه حوری‌های اینوری رو می‌خوام و نه اونوری.

خدا از ته دلت بشنوه!

چرا آدما اکثرشون عادت دارن دنیا رو از دید خودشون نگاه کنن؟ چرا خیلی وقتا یادشون می‌ره هستن کسای دیگه‌ای که دنیای زیبای اونا رو با زجر تماشا کنن؟ آدمایی که شاید هیچ چیز زیبایی وجود نداره براشون!

راسته می‌گن حلزون خودش رو قاطی شاخدارها می‌کنه ها!

هم از توبره می‌خوری هم از آخور؟