بریده‌هایی از کتاب هنر نه گفتن

ترس از دست دادن بسیاری از ما را تحریک می‌کند تا حتی هنگامی که زمان، نیرو یا پول کافی در اختیار نداریم با رضایت هرچه تمام‌تر پاسخ مثبت بدهیم.

بهترین راه این است که بی‌پرده، صادقانه و محترمانه پاسخ دهید.

سپاسگزاری و تشکری که دریافت می‌کنیم به ما اجازه می‌دهد نقصان‌های شخصیتی‌مان از یاد ببریم.

کار را با شرایطی که دارای ریسک پایین‌تری هستند آغاز کنید؛ مثلاً به پیشخدمت رستوران بگویید: «نه. من دسر نمی‌خوام. ممنون.» سپس این راهکارها را در شرایطی که دارای ریسک بالاتری هستند به کار گیرید. با گذشت زمان و ممارست، متوجه خواهید شد که جسورتر شده‌اید. هنگامی که یاد می‌گیرید به اعتقادات خود تکیه کنید، نه گفتن برای‌تان آسان‌تر می‌شود. و به عنوان پاداش، متوجه خواهید شد که دوستان، اعضای خانواده، همکاران و همسایگان به زمان و تصمیمات شما احترام بیش‌تری می‌گذارند.

در واقع، بهترین راه برای کمک به دیگران در بلندمدت این است که مطمئن شوید ابتدا نیازهای خودتان برآورده می‌شوند. به عبارتی دیگر، مطمئن شوید توجه به خود در اولویت توجه به دیگران قرار دارد.

آیا اگر نه بگویید، بعضی‌ها شما را خودخواه می‌دانند؟ البته! شما نمی‌توانید هیچ کنترلی روی این موضوع داشته باشید. و ارزشی ندارد چون شما مسئول این احساس آن‌ها نیستید.

بزرگ‌ترین نبردهای روح ما سر و صدایی ندارند و فقط در گوشه‌ای از دل اتفاق می‌افتند.

من خوشحالم که ماجراهای شرم‌آورم را با شما در میان می‌گذارم چون نمونه‌هایی از رشد فردی را نشان می‌دهند. به همین دلیل، اگر من توانستم به عادت مردم شادکنی‌ام غلبه کنم، شما نیز می‌توانید!

اگر قصد داریم یکی از رفتارهای‌مان را تغییر دهیم، آگاهی از این که اصلاً چرا به چنین رفتار ناراحت کننده‌ای پای‌بندیم بسیار اهمیت دارد

دوران کودکی‌تان را به یاد آورید. آیا به خاطر دارید که چقدر "نه" گفتن برای‌تان آسان بود؟ شما نگران احساسات دیگران نبودید. در ضمن نگران آداب و معاشرت‌تان هم نبودید. اگر نمی خواستید کاری انجام دهید، "نه" می‌گفتید. و طفره نمی‌رفتید یا خودتان را به در و دیوار نمی‌زدید تا عذر و بهانه بیاورید. فقط با یک "نهٔ ساده، پاسخ می‌دادید.

یکی از شرایط اولیه برای داشتن رابطه‌ای سالم، خواه این رابطه با دوستان باشد یا همکاران و اقوام، این است که مرزهای مشخص شدهٔ درستی وجود داشته باشند.

هنگامی که کسی کمک‌تان را می‌خواهد و شما می‌دانید که باید درخواستش را رد کنید، بهانه نیاورید. صریح و شفاف باشید. ممکن است انجام این کار برای‌تان سخت باشد. حتی ممکن است درخواست‌کننده زودتر عصبانیتش را بروز دهد. اما شما ضامن کنترل واکنش و احساسات او نیستید.

فامیل‌ها می‌توانند بحث‌کنندگان سرسختی باشند. هنگامی که چیزی از شما می‌خواهند (وقت، کار، پول و غیره)، غالباً تلاش زیادی به خرج می‌دهند تا تسلیم شوید. شرط می‌بندم حتماً فامیلی دارید که بسیار سمج است و برای رسیدن به اهدافش از هر گونه حربهٔ احساسی استفاده می‌کند. نه گفتن به فامیل می‌تواند بسیار دشوار و ناراحت کننده باشد. آن‌ها در مقایسه با همکاران، دوستان و همسایگان، انتظارات بیش‌تری از شما دارند. آن‌ها انتظار دارند هر کاری دست‌تان دارید زمین بگذارید و به آن‌ها کمک کنید. این انتظارات ناشی از سال‌ها آموزش است.

هنگامی که کسی کمک‌تان را می‌خواهد و شما می‌دانید که باید درخواستش را رد کنید، بهانه نیاورید. صریح و شفاف باشید. ممکن است انجام این کار برای‌تان سخت باشد. حتی ممکن است درخواست‌کننده زودتر عصبانیتش را بروز دهد. اما شما ضامن کنترل واکنش و احساسات او نیستید.

به چند دلیل بهانه آوردن کار خوبی نیست. نخست این که درخواست‌کننده بلاتکلیف می‌شود. حتی اگر شانس کمی باشد تا بتوانید به آن فرد کمک کنید، موجب می‌شود امیدش را برای کمک و مساعدت شما از دست ندهد. هنگامی که درخواست‌کننده متوجه می‌شود شما نمی‌توانید به او کمک کنید و می‌بیند که وقت و زمانش به هدر رفته است، احتمالاً از دست‌تان عصبانی خواهد شد. دوم این‌که بهانه آوردن باعث می‌شود دو دل جلوه کنید.

بهتر است هنگام رد هر تقاضایی واضح و شفاف باشید. طفره نروید. به این امید که درخواست‌کننده را رام کنید، دو پهلو حرف نزنید (به هدف‌تان نمی‌رسید). برعکس، در مورد عدم تمایل‌تان برای کمک به او رک و صریح باشید. رک‌گویی برای رد یک درخواست به این معنی نیست که آدم بی‌نزاکتی هستید. در حقیقت، احتمالاً صداقت‌تان مورد تقدیر درخواست‌کننده قرار می‌گیرد چون می‌فهمد سعی در قانع کردن شما اتلاف وقت است. این فرد می‌تواند برای دریافت کمک، وقتش را در جای دیگری صرف کند.

هنگامی که اعتماد به نفس پایینی داریم، به اشتباه فکر می‌کنیم که وقت و زمان‌مان کم‌تر از وقت و زمان دیگران ارزش دارد. به اشتباه باور داریم که اهداف و علایق‌مان نسبت به اهداف و علایق دیگران در درجهٔ دوم اهمیت قرار دارند.

نه گفتن به فرزندان یعنی مشخص کردن انتظارات‌تان. هنگامی که فرزندتان متوجه می‌شود که "نهٔ شما واقعاً "نه" است، کم‌تر با رفتارهای ماهرانهٔ او برای تحت تأثیر قرار گرفتن‌تان مواجه خواهید شد.

اگر شخصی پس از این که درخواستش را رد کردید، باز هم اصرار کرد، به خود یادآور شوید که اصرار این فرد ربطی به حق انتخاب‌های شما ندارد. خصلت بعضی از آدم‌ها این است که حرف‌شان را تحمیل کنند.

توجه به خود، خودخواهی نیست. این کار ضروری است. مشکل اینجاست که اگر مدام به دیگران پاسخ مثبت دهید و اولویت‌های آن‌ها را به اولویت‌های خودتان ترجیح بدهید، زمان یا انرژی لازم را برای توجه به خود نخواهید داشت و به تدریج تندخو، بدبین و بیچاره خواهید شد. باز هم می‌گویم که این شیوهٔ زندگی بسیار وحشتناک است.