بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

تنها چیزی که بدتر از این است که نتوانم با او یا در کنار او باشم، این است که در دنیایی زندگی کنم که او در آن وجود نداشته باشد، علی‌الخصوص اگر باعثش من باشم.

«تو من رو مجبور می‌کنی زندگی‌ای رو آرزو کنم که هیچ‌وقت نمی‌تونم داشته باشم.»

می‌خواهم دستم را دراز کنم و پوست نرم بازویش را لمس کنم، جای زخم‌هایی که مطمئنم روی بدنش هست. اما هیچ‌وقت نخواهم توانست. فاصلهٔ بین ما هیچ‌وقت از بین نخواهد رفت یا تغییر نخواهد کرد.

اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم. بعدش می‌میرم.

«تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.»

. از این‌که آرزوی چیزی را داشته باشم خسته شده‌ام.

من از زندگی‌کردن بدون این‌که واقعاً زندگی کنم خسته شده‌ام.

برای این‌که مرگ رو بفهمیم، باید به تولد نگاه کنیم.»

«نمی‌خوام هیچ‌کس من رو ببینه. جای زخمام، لوله. هیچ‌چیز جذابی برای دیدن وجود نداره... .»

مرگ همیشه آن مسئلهٔ ناگزیری بود که همهٔ عمرم با آن زندگی کرده‌ام

«می‌شه چشمات رو ببندی؟» با صدای لرزانش این‌را از من می‌خواهد. «تا وقتی نگام می‌کنی نمی‌تونم برم.»

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

تنها چیزی که بدتر از این است که نتوانم با او یا در کنار او باشم، این است که در دنیایی زندگی کنم که او در آن وجود نداشته باشد، علی‌الخصوص اگر باعثش من باشم.

به چیزهایی که از دست دادی فکر نکن. به چیزهایی که به‌دست می‌آری فکر کن. زندگی کن استلا.

«اگه این تموم چیزیه که می‌تونیم باهم داشته باشیم، پس بهتره ازش نهایت استفاده رو بکنیم. می‌خوام نترس و آزاد باشم.»

«ولی همه‌مون تنها می‌میریم، مگه نه؟ آدم‌هایی که عاشق‌شونیم، نمی‌تونن باهامون بیان.»

بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم دارم داستان زندگی یکی دیگه رو می‌گم؛ زندگی یکی دیگه که من حفظش کردم.

چیزی که می‌خواهم آن بیرون نیست. همین‌جاست، آن‌قدر نزدیک که می‌توانم لمسش کنم؛ ولی نمی‌توانم. نمی‌دانستم می‌شود چیزی را آن‌قدر بخواهی که آن‌را بین دست‌ها و پاها و تک‌تک نفس‌هایت حس کنی.

تو تک‌تک فرصت‌های عاشق‌شدن رو که سر راهت قرار گرفت خراب کردی.

هنوز غصه‌ام از بین نرفته؛ اما احساس می‌کنم وزنهٔ سنگینی از روی شانه‌هایم درحال برداشته‌شدن است. نفس می‌کشم، مدت‌هاست به این راحتی نفس نکشیده‌ام.