بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

«من هدیه‌ای برات ندارم!» از این نازتر هم می‌شود؟ با چوب بیلیارد به پایش می‌زنم؛ ولی برای یک بار هم که شده شوخی نمی‌کنم. چیزی هست که واقعاً می‌خواهم. «چطوره به‌جاش یه قول بهم بدی؟ که تا تولد بعدی‌م باهام بمونی؟» تعجب می‌کند و سرش را تکان می‌دهد. «قول می‌دم.»

به‌لطف ویل، من زندگی طولانی‌تری پیشِ رو دارم. یک عالمه زمان اضافه‌تر، به‌جز عشقش، بزرگ‌ترین هدیه‌ای بود که دریافت کردم و الان باورم نمی‌شود که داشتم آن‌ها را رد می‌کردم.

نمی‌دانستم یک نفر می‌تواند کاری کند که همهٔ چیزهای قدیمی نو به‌نظر برسند.

می‌گوید: «رز قشنگیه.» اما چشمانش همچنان به پاهای من و گودی تاپ ابریشم دوخته شده. گونه‌هایم گل می‌اندازند و به رزی که پشت گوشم زده‌ام اشاره می‌کنم: «اوه، این رز؟ این؟ این بالا؟» چشمانش را می‌دزدد و نگاهی به من می‌اندازد که تابه‌حال هیچ پسری نینداخته. «آره همون رو می‌گم.» و سرش را هم‌زمان تکان می‌دهد.

قرمز رنگی است که در زندگی‌مان «به آن نیاز داریم»

«زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

«یه تئوری هست که من خیلی دوست دارم. می‌گه برای این‌که مرگ رو بفهمیم، باید به تولد نگاه کنیم.» همین‌طور که حرف می‌زند با روبان سرش بازی می‌کند. «یعنی وقتی تو رحم مادریم، داریم اون زندگی رو می‌کنیم، درسته؟ هیچ ایده‌ای نداریم که زندگی بعدی فقط یه اینچ اون‌وَرتره.» شانه‌ای بالا می‌اندازد و به من نگاه می‌کند. «شاید مرگ هم همین‌طوره. شاید فقط زندگی بعدیه. یه اینچ اون‌وَرتر.»

«می‌شه چشمات رو ببندی؟» با صدای لرزانش این‌را از من می‌خواهد. «تا وقتی نگام می‌کنی نمی‌تونم برم.»

برای این‌که مرگ رو بفهمیم، باید به تولد نگاه کنیم.

یادداشت نویسنده‌ها داروی سوافلومالین، که روی ویل تست آزمایشی می‌شد، صرفاً برای داستان ابداع شده. امیدواریم روزی چنین درمانی پیدا شود.

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

«تو یه دختر درحال مرگی با عذاب‌وجدان زنده‌موندن. این مخ آدم رو می‌ترکونه. چطور باهاش زندگی...» از جا می‌پرد و می‌ایستد و از بالا به من نگاه می‌کند: «زنده‌موندن تنها انتخابیه که دارم ویل.»

یا من می‌میرم یا آن‌ها و این چرخهٔ مرگ انسان‌ها و سوگواری باقی‌مانده‌ها همچنان ادامه خواهد داشت.

اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم. بعدش می‌میرم.

تنها چیزی که بدتر از این است که نتوانم با او یا در کنار او باشم، این است که در دنیایی زندگی کنم که او در آن وجود نداشته باشد، علی‌الخصوص اگر باعثش من باشم.

این چیزی است که من هستم. من برای استلا مرگ هستم.

«ترور و ایمی عاشق هم بودن. ما همهٔ قوانین رو می‌دونستیم. هیچ تماسی نباشه و شش قدم فاصله باشه. و من...» به خودش اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «اجازه دادم قوانین رو زیر پا بذارن؛ چون می‌خواستم خوشحال باشن.» قبل از این‌که داستان را تمام کند، خودم پایانش را می‌فهمم؛ به‌همین‌خاطر می‌پرسم: «بذار حدس بزنم، هردوشون مردن؟» «بله.» با نگاه سرد و بی‌روحی در چشمانم زل زده و همهٔ سعیَش را می‌کند که اشکش را کنترل کند. «ترور از ایمی سپاسیا بی گرفت. ایمی یه دههٔ دیگه زندگی کرد. اما ترور؟ از صدر لیست پیوند خط زده شد و فقط دو سال دیگه تا زمانی که باکتری کل عملکرد ریه‌ش رو از بین ببره، زنده موند.» لعنتی. آب دهانم را قورت می‌دهم و چشمانم از او به اتاق استلا می‌افتد، درست آن‌طرف ایستگاه پرستاری.

بچه‌داشتن وقتی فیبروز کیستیک دارید، مسئلهٔ بغرنجی است. شنیده‌ام دخترانی که فیبروز کیستیک دارند خیلی از این قضیه رنج می‌برند؛ اما تابه‌حال ندیده بودم کسی برود به نوزادانی خیره شود که هیچ‌وقت خودش صاحب آن‌ها نخواهد شد. این دیگر واقعاً ناراحت‌کننده است.

«استلا تو من رو می‌ترسونی.» دوباره نگاهش می‌کنم. اخم می‌کنم. «چی؟ چرا؟» به چشمانم نگاه می‌کند. صدایش جدی است: «تو من رو مجبور می‌کنی زندگی‌ای رو آرزو کنم که هیچ‌وقت نمی‌تونم داشته باشم.»

وقتی نتوانم پیوند بزنم، آن عدد بیش‌تر نخواهد شد. تا آن موقع، من تنها کسی هستم که می‌توانم خودم را زنده نگه دارم، و باید این کار را بکنم. باید زنده بمانم. چون مطمئنم زنده‌نگه‌داشتن خودم تنها چیزی است که می‌تواند والدینم را به ادامهٔ زندگی امیدوار کند.