بریده‌هایی از کتاب عشق رمانتیک

عشق رمانتیک است: نه با آن می‌توانیم زندگی کنیم و نه بی‌آن ـنه قادریم ببلعیم‌اش و نه بالا بیاوریم‌اش! این «تکه زغال گُرگرفته» در حلقوم‌مان به ما هشدار می‌دهد که یک پتانسیل خارق‌العاده تکاملی در حال آزاد شدن است.

مرگ، در یک اسطوره یا رؤیا، بدین معناست که چیزی ضمیر خودآگاه ما را ترک گفته است، اما هنوز در ذهن ناخودآگاه‌مان سکنا دارد و چشم‌به‌راه لحظه‌ای است که از نو در خودآگاه زاده شود. ما، امروزه، مردمی را می‌بینیم که تلاش می‌کنند بلانش‌فلور را از ناخودآگاه بازگردانند. مردم تلاش می‌کنند ابراز کردن عواطف، نشان دادن محبت و هشیار شدن نسبت به بخش‌های شهودی زندگی را بیاموزند. برخی از این تلاش‌ها، به جایی ره نمی‌برند، جامه هوسی زودگذر می‌پوشند و یا مبدل به پذیرش‌های عمدی و خودانگیختگی‌های تحمیلی می‌شوند، اما دست‌کم مردم تلاش می‌کنند تا بلانش‌فلور را بازیابند.

هنگامی که یک مرد توانایی‌های مؤنثِ درونش را تقویت می‌کند، در حقیقت مردانگی خود را مستحکم‌تر ساخته است. او، به همان ترتیب مردانگی خود را تثبیت می‌کند که انسانیتش را. مردترین مرد کسی است که به همان نسبت که قادر است در زندگی حرفه‌ای‌اش پیکار کند، قادر باشد احساسات عاطفی‌اش را به فرزندانش نشان دهد؛ نیروی مردانگی او با توانایی او در همدلی و ابراز محبت و علاقه فزونی می‌یابد. در هریک از ما گرایش و پتانسیلی در جهت تمامیت یافتن وجود دارد، فرایندی که ابعاد متعارض وجودمان را به یکدیگر الحاق می‌کند. مابر این شخصیتِ تمامیت‌یافته نام ساده‌ای می‌نهیم: یونگ آن را «خویشتن» نامیده است.

هنگامی که یک مرد توانایی‌های مؤنثِ درونش را تقویت می‌کند، در حقیقت مردانگی خود را مستحکم‌تر ساخته است. او، به همان ترتیب مردانگی خود را تثبیت می‌کند که انسانیتش را. مردترین مرد کسی است که به همان نسبت که قادر است در زندگی حرفه‌ای‌اش پیکار کند، قادر باشد احساسات عاطفی‌اش را به فرزندانش نشان دهد؛ نیروی مردانگی او با توانایی او در همدلی و ابراز محبت و علاقه فزونی می‌یابد. در هریک از ما گرایش و پتانسیلی در جهت تمامیت یافتن وجود دارد، فرایندی که ابعاد متعارض وجودمان را به یکدیگر الحاق می‌کند.

از لحظه‌ای که مرد دلباخته می‌گردد، به قلمرویی فراسوی خودِ عشق قدم می‌گذارد و سرگرم پرستشمِ روحِ خود که در زنی نمود یافته، می‌شود. از سویی، انیما فورآ دست به‌کار می‌شود و رابطه انسانی او را از محدوده‌ها و مرزهای انسانی، فراتر می‌برد. عشق دیگر عشق نیست، بلکه گونه‌ای وجد و جذبه آسمانی است. هر نگاه معشوق، نه شادیی ساده و آرام، که موهبتی آسمانی به‌شمار می‌آید