بریده‌هایی از کتاب مصلوب

اگر کسی بخواهد از شر احساس خفقانی تاب‌نیاوردنی رها شود، باید حشیش مصرف کند.

همواره به کتاب‌های همیشگی پناه می‌برم: تعدادشان در کل زیاد نیست، کتاب‌هایی است که با مزاجم سازگار است.

اگر کسی بخواهد از شر احساس خفقانی تاب‌نیاوردنی رها شود، باید حشیش مصرف کند.

این تردید نیست، قطعیت است که مرا به جنون می‌کشاند… اما برای احساس کردن آن، باید ژرف بود، باید در مغاک بود، فیلسوف بود… ما همه از راستی‌ودرستی هراس داریم…

«تنها بهانهٔ خدا این است که نیست.»… خود در جایی گفته‌ام ـ بزرگ‌ترین مخالفت با زندگی تاکنون چه بوده است؟ ـ خداوند…

کسی تاکنون به راستی توجه کرده که در زمان تنش ژرفی که حالت بارداری نه تنها ذهن، که در نهایت کل ارگانیسم را محکوم به آن می‌کند، هر پیش‌آمد و هر گونه انگیزش بیرونی به شدت تیز و بُرنده می‌شود و تا ژرفنای وجود فرو می‌رود؟ تا آنجا که شدنی باشد باید از پیش‌آمد و انگیزش‌های بیرونی دوری کرد: گونه‌ای دیوارکشیدن در گرداگرد خویش یکی از نخستین احتیاط‌های غریزهٔ بارداری معنوی است.

خداوند راه‌حلی بس خام‌دستانه است، که نمایانگر کمبود ظرافت نسبت به ما اندیشمندان است ـ در نهایت به راستی چیزی جز ممنوعیتی ناپخته و گستاخانهٔ ما نیست: نباید بیندیشی!...

«پروردگار»، «نامیرایی روح»، «رستگاری» و «فراسو» ـ به هیچ‌کدام از این برداشت‌ها هیچ‌گاه حتی در کودکی هیچ توجه‌ای نداشتم، عمرم را هم بابت‌شان تلف نکردم، شاید هرگز به اندازهٔ کافی برای آن ساده‌انگار نبودم؟ برای همین خدانشناسی، و از آن کمتر به عنوان یک رویداد در زندگیم برایم آشنا نیست: در من درون‌زادی و غریزی است.

به راستی برای ناپاکان هیچ مأوایی ما در اینجا آماده نمی‌کنیم! خوشبختی ما برای تن‌هایشان غاری یخی است، و برای جان‌هایشان هم!

مردمیت من روند همیشگی خویشتن‌داری است. ـ اما به تنهایی نیاز دارم ـ منظورم این است که به خودیابی، به بازگشت به خویش، تنفس هوای سبک و آزاد و فرح‌بخش...

همان‌طور که مدتهاست رسم‌وآیینم شده ـ عادات پاک و راست‌گویی با خود از نخستین شرط‌های هستی من است

پذیرفتن خویش به صورت یک سرنوشت، خود را «متفاوت» نه خواستن ـ در چنین شرایطی این همان نفس فرزانگی است.

«دشمنی از راه دشمنی پا به فرار نمی‌گذرد، دشمنی با دوستی پایان می‌یابد»

می‌بینید که من دوست ندارم به بی‌ادبی کم‌بها داده شود؛ به مراتب مردمی‌ترین شکل مخالفت است، و در گرماگرم زن‌خویی مدرن، یکی از بهترین فضیلت‌هایمان است. اگر کسی به اندازهٔ کافی برای آن پرمایه باشد، اشتباه کردن، حتی شادی‌بخش است. اگر قرار باشد خدایی به این زمین آید، ناگزیر کاری جز اشتباه نمی‌کند: بر دوش گرفتن گناه، و نه مجازات نخستین گواه الوهیت است.

تنها در میان تباه شدگان است که دلسوزی فضیلت نامیده می‌شود.

بالاترین چیزی را که مدیون او هستم این است که نیاز به همتی خاص ندارم، بلکه اندکی شکیبایی لازم است تا وارد دنیایی از چیزهای والا و ظریف شوم، آنجا احساس اسایش خانه‌وار دارم، تنها آنجا درونی‌ترین شوریدگی‌ام رها می‌شود.

«اینک از شما می‌خواهم مرا از دست بدهید و خود را بیابید؛ تنها زمانی که مرا انکار کرده باشید به سوی شما باز خواهم گشت...

«آن‌کس که اهل دانش و شناخت است نه تنها باید دشمنانش را دوست بدارد، بلکه باید بتواند به دوستانش هم نفرت بورزد.

«خاموش‌ترین واژه‌ها، جارچی‌های طوفان‌اند، اندیشه‌هایی که بر گام کبوتران از راه می‌رسند، جهان را راهنمایی می‌کند...»

اشتباه (باور به آرمان)، کوری نیست، اشتباه، بُزدلی است... هر فراگیری، هر گام پیش‌رونده‌ای در مسیر دانش و شناخت (معرفت) نتیجهٔ دلیری و سخت‌گیری نسبت به خویش و پاکیزگی در ارتباط با خویشتن است... من آرمان‌ها را رد نمی‌کنم، در حضورشان خیلی ساده دستکش به دست می‌کنم