بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

در عشق شکیب کی کند سود خورشید به گل نشاید اندود

تا کی به نیاز هر نوالم بر شاه و شبان کنی حوالم از خوان تو با نعیم‌تر چیست وز حضرت تو کریمتر کیست از خرمن خویش ده زکاتم منویس به این و آن براتم

ر لطف کنی و گر کنی قهر پیش تو یکی است نوش یا زهر شک نیست در اینکه من اسیرم کز لطف زیم ز قهر میرم

یاراست و عجب عزیز یاراست

یاراست و عجب عزیز یاراست

چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند بر خاک من آن غریب خاکی نالد به دریغ و دردناکی یاراست و عجب عزیز یاراست از من به بر تو یادگار است

چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند بر خاک من آن غریب خاکی نالد به دریغ و دردناکی یاراست و عجب عزیز یاراست از من به بر تو یادگار است

چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند بر خاک من آن غریب خاکی نالد به دریغ و دردناکی یاراست و عجب عزیز یاراست از من به بر تو یادگار است

چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند بر خاک من آن غریب خاکی نالد به دریغ و دردناکی یاراست و عجب عزیز یاراست از من به بر تو یادگار است

چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند بر خاک من آن غریب خاکی نالد به دریغ و دردناکی یاراست و عجب عزیز یاراست از من به بر تو یادگار است

لیلی ز سریر سر بلندی افتاد به چاه دردمندی شد چشم زده بهار باغش زد باد تپانچه بر چراغش

روزم چو شب سیاه کردی هم زخم زدی هم آه کردی

ای زخمگه ملامت من هم قافله قیامت من

دایم به تو بر جهان نماند آنرا مپرست کان نماند

بر تارک قدر خویش نه پای تا بر سر آسمان کنی جای

یارب چه خوش اتفاق باشد گر با منت اشتیاق باشد

زین پس تو و من و من تو زین پس یک دل به میان ما دو تن بس وان دل دل تو چنین صوابست یعنی دل من دلی خرابست

شب خوش مکنم که نیست دلکش

چون ماه به نیمه تمامیم

گوئی که بمیر در غمم زار هستم ز غم تو اندرین کار