بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

مائیم و نوای بی‌نوائی بسم‌الله اگر حریف مائی

مجنون چو حدیث عشق بشنید اول بگریست پس بخندید

عاجز شدم از گرانی بار طاقت نه چگونه باشد این کار

من کین شکرم در آستین است ریزم که حریف نازنین است

آرام گهی درون ندیدم دانم که هر آنچه ساز کردند بر تعبیه‌ایش باز کردند هرچ آن نظری در او توان بست پوشیده خزینه‌ای در آن هست آن کن که کلید آن خزینه

گر مرگ رسد چرا هراسم کان راه بتست می‌شناسم

چون زلزله ریزد آب ساید درزی زخریطه واگشاید وان درز به صدمه‌های ایام وادی کده‌ای شود سرانجام

من کار ترا به سایه دیده تو سایه ز کار من بریده

یا شربت لطف دار پیشم یا قهر مکن به قهر خویشم گر قهر سزای ماست آخر هم لطف برای ماست آخر

به نام ایزد بخشاینده ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز ای یاد تو مونس روانم جز نام تو نیست بر زبانم ای کار گشای هر چه هستند نام تو کلید هر چه بستند ای هیچ خطی نگشته ز اول بی‌حجت نام تو مسجل ای هست کن اساس هستی