بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

من که از خدای مهربان می‌ترسم. بعداً که الله بگوید: «من کسی هستم که به این انسان زندگی بخشیده بودم و تو کسی هستی که زندگی‌اش را گرفتی. اصلاً تو که هستی که جانش را گرفتی؟»

«روش‌های تروریستی کم‌وبیش اهداف تمام جنبش‌های آزادی‌بخش مدرن را، از الجزایر گرفته تا ویتنام، مسموم کرده‌اند. راهکارهای هولناک، بهترین افکار را نابود می‌کنند.»

شما به سوریه و عراق لشکرکشی کرده‌اید که در مواردی، نتیجه‌اش آن قدر پیروزمندانه بوده که کسی تصورش را هم نمی‌کرده است. با این همه شما هم خواهید دید که بخت‌ و اقبال در جنگ ناپایدار است. البته روش‌هایی که تشکیلات شما در عملیات جنگی‌تان به کار می‌برند درمقایسه با احکام قرآن، غیراسلامی و زیان‌بار است. این اقدامات به تمام مسلمانان جهان لطمه می‌زند و بیش از هر چیز به اسلامی که شما ادعا می‌کنید برای آن مبارزه می‌کنید.

پیش از هرچیز از شما به‌خاطر عمل کردن به امان‌نامه‌تان در طول اقامت ما در دولت اسلامی سپاس‌گزارم. بهتر است به‌جای گردن زدن روزنامه‌نگاران، باز هم بیشتر از این از روزنامه‌نگاران مستقل دعوت به عمل آورید. طبق پژوهش‌های سه دانشگاه آمریکایی‌ و یک دانشگاه عراقی در جنگ ضدحقوق بشری جرج دبلیو بوش علیه عراق، دست‌کم نیم‌میلیون انسان بی‌گناه کشته شدند. من می‌توانم مخالفت عرب‌ها را در برابر مداخله‌ی نظامی غرب که چند قرن به طول انجامیده درک کنم. من در برابر بی‌عدالتی غرب چشمم را نبسته‌ام.

فصل نهم: نامه‌ی سرگشاده به خلیفه‌ی دولت اسلامی و به پیکارجویان خارجی‌اش چنین نامه‌ای تا چه اندازه باید مؤدبانه یا محتاطانه و با حفظ فاصله باشد؟ ماهاتما گاندی در سال ۱۹۳۹، یک ماه پیش از شروع جنگ نامه‌ای از طرف بشریت به آدولف هیتلر نوشت. نوشته با دوست عزیز شروع شد و با دوست صادق شما م. ک. گاندی پایان یافت. من نمی‌توانم این قدر مهربان باشم، اما مایل نیستم که ادب را رعایت نکنم. پس این‌گونه می‌نویسم: جناب خلیفه ابراهیم اوواد، ابوبکرالبغدادی!

ژان کوکتو نویسنده‌ی فرانسوی می‌گوید: «پاکی یک انقلاب، حداکثر تا دو هفته دوام دارد.»

در هر‌صورت همه‌ی این وسایل را به شما می‌دهیم تا مصون بمانید. تا من هم شهید بشوم!

سارتر، این یأس خود ویرانگرانه را در سال ۱۹۶۱، در زمان جنگ آزادی‌بخش الجزایر چنین شرح می‌دهد: خشم فروخورده در چرخشی دایره‌وار تغییر ماهیت می‌دهد، وارونه می‌شود و در میان خودِ زیردستان و تحت فشار قرارگرفتگان، به شکل خودْ ویران‌گرانه‌ای بروز پیدا می‌کند؛ به‌طوری که آنان برای خلاصی خود از دست آن، به کشتار بی‌رحمانه‌ی یکدیگر دست می‌زنند. قبیله‌ها با یکدیگر می‌جنگند، چون نمی‌توانند به دشمن اصلی حمله کنند و با اطمینان می‌توان ادعا کرد که سیاست‌های استعماری همواره به این رقابت‌ها دامن می‌زند. سیل بنیان‌کَن خشونت، تمام چارچوب‌ها و سلسله مراتب‌ها را در هم می‌شکند. این همان خاصیت بوم‌رنگی است. خشونت به ما باز می‌گردد و ما همچنان مثل گذشته، کمتر متوجه می‌شویم که این، درواقع، خشونتِ خودِ ماست که به ما برگشته است.

این گزاره که همه‌ی مسلمانان تروریست نیستند، ولی تمام تروریست‌ها مسلمانند، مهمل است؛

بنابر تازه‌ترین گزارش‌ها در گوانتانامو، کارمندان زن آمریکایی‌، از زندانی‌ها سوء‌استفاده‌ی جنسی می‌کنند، در مواردی حتی هم‌زمان دو نفر به جان یکی می‌افتند. وقتی این تجاوزهای جنسی در آمریکا فاش شد، فقط و فقط به کارمندان یک تذکر خشک‌وخالی دادند. تجاوز به زندانی‌های عرب از نظر غرب جرم محسوب نمی‌شود. اشپیگل گزارش مفصلی در این باره تهیه کرد، اما هیچکس گوش شنوایی برای شنیدن این رسوایی نداشت و به آن توجهی نکرد.

پیشگامان حقوق بشر غربی پس از ۲۰۰۳ در عراق خشونت‌های مشابهی را مرتکب شدند. مانال زن جوان عراقی را، مجبور کردند در زندان فرودگاه بغداد، شاهد تجاوز یکی از نیروهای سازمان ملل به یک جوان مبارز عراقی باشد. او صدها بار این تحقیری را که بر آن‌ها روا ‌شد را به گوش دنیا رساند و در دادگاه حاضر شد، اما احدی به اظهاراتش توجه نکرد؛ به هرحال، او یک دختر آمریکایی‌ نبود که درهم شکست و از درون فروریخت.

البغدادی در پایان سال ۲۰۱۱ تحت رهبری ابومحمد الجولانی سوری تبار، سازمان تروریستی جبهةالنصره را پایه‌گذاری کرد. این سازمان در ماه‌های پس از آن، موفقیت‌های فزاینده‌ای در نبرد علیه حکومت سوریه به دست آورد. در آغاز کار، در مورد نزدیکی آن‌ها به القاعده و دولت اسلامی عراق، به این دلیل درست و منطقی که القاعده و شعبه‌ی عراقی دولت اسلامی، در میان سوری‌ها محبوبیت چندانی نداشتند سکوت اختیار کردند.

اتخاذ مواضع شرافتمندانه درباره‌ی مقاومت و تروریسم، وقتی آدم خودش در رفاه و صلح زندگی می‌کند، کار ساده‌ای است

«داعش در عراق از طرف مردم بیشتر پذیرفته شده، ولی گویا در رقّه این‌طور نبود. اسد همچنان در مقایسه با داعش از حمایت بیشتری برخوردار است. به‌نظرم اگر همین حالا انتخابات برگزار شود، اسد در رقّه پیروز خواهد شد

رهبر ارتش آزاد سوریه که غرب آن را میانه‌رو می‌داند به من گزارش داد که جنگجویانش دسته‌دسته به افراط‌گرایان ملحق می‌شوند. چون جبهةالنصره و داعش خوش حساب‌تر‌ند؛ پول خوبی به آن‌ها می‌دهند و بی‌باکانه‌تر و بی‌رحم‌تر می‌جنگند

اگر سیاست غرب صادق باشد، باید اعتراف کند که سیاست‌مدارانی مانند جرج بوش، دیک چنی، رامسفلد و تونی بلر دست‌کم به‌خاطر تعداد قربانیانی که از خود به‌جا گذاشته‌اند، تروریست‌های به مراتب بدتری هستند.

این ادعا که تروریسم بیشتر یک مسئله‌ی مذهبی است، اغلب یک جور افسانه‌ی ملحدانه است. توده‌کُشی و قتل عامی که ناسیونال سوسیالیست‌های آلمانی، کمونیست‌های روسی و چینی مرتکب شدند، گواه غم‌انگیزی است بر اینکه انسان می‌تواند سنگدل‌ترین مخلوقات باشد؛ با دین یا بی‌دین فرقی نمی‌کند.

تروریسم به هیچ‌وجه ربطی به دین ندارد. در حقیقت چیزی به نام "تروریسم اسلامی" وجود ندارد. هرگز تروریسم ایرلند شمالییا ترورهایی که آندرس بریویک نروژی مرتکب شد، ترور مسیحی نیستند. ما به ترورهایی که مسلمانان انجام می‌دهند، ترور اسلامی می‌گوییم، اما هیچ‌وقت به ترورهایی که غربی‌ها انجام می‌دهند، ترور مسیحی نمی‌گوییم.

القاعده در سراسر دنیا، در آمریکا و اروپا در ۱۴ سال اخیر، بیش از ۳۳۰۰ نفر را کشته است، اما جرج بوش فقط در جنگ عراق و افغانستان دست‌کم ۶۰۰ هزار نفر را از میان برده است! همین جنگ عراق که در اصل برخلاف حقوق بین‌الملل و بیشتر بر اساس مستندات بی‌اساس صورت گرفت. آیا این تروریسم نیست؟

تروریسم آن‌قدر که برای قربانیانش در شرق ‌و غرب وحشتناک بود، به هیچ‌وجه برای استراتژیست‌های امنیت جهانی آمریکا آزاردهنده نبود. برعکس، این شیوه از تروریسم، بهانه‌های مهمی پیش کشید تا با گرفتن موافقت رأی‌دهندگان آمریکایی‌، همچنان در محور نفت و گاز و در محور شرارت کذایی، مداخله کند. بنا به گفته‌ی وزیر امور خارجه‌ی اسبق آمریکا، هنری کسینجر، نفت در حال حاضر بسیار با ارزش‌تر از آن است که آن را به عرب‌ها واگذاریم.