بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

من درباره‌ی خشونت و بی‌رحمی داعش صحبت می‌کنم و در حالی که فردریک نگاهم می‌کند یک به یک نام می‌برم. می‌پرسم آیا این اعمال هیچ نسبتی با قرآن دارد که سوره‌هایش به‌طور معمول با این کلمات شروع می‌شود: «به نام خداوند بخشنده و مهربان» . پس بخشندگی داعش کجاست؟ داعش با این همه بی‌رحمی چطور می‌تواند ادعا کند که به کتاب خدا عمل می‌کند؟ این پرسش بگویی نگویی عبور از خط قرمز محسوب می‌شود. بن‌لادن جوان یک پاسخ ساده می‌دهد: «کسی که مقتدر است می‌تواند بخشنده باشد. کسی که ضعیف است باید گرگ باشد.»

شیعیان مسلمان نیستند. آن‌ها یکتاپرست (موحد) نیستند چون به امامان‌شان توسل می‌جویند و علی (ع) و دیگر امامان خود را مقدس می‌دانند، اما اولین قانون در قرآن این است: نباید غیر از خداوند کسی را بپرستی. بت‌پرستی جرم سنگینی است که مجازات‌ آن مرگ است.

تا جایی که به ایران مربوط می‌شود، درخصوص برنامه‌ی اتمی و مواردی از این قبیل نمی‌توانم چیزی بگویم، اما آنچه به جنایت علیه مسلمانان، علیه سنی‌ها ارتباط پیدا می‌کند، قطعاً ساختگی نیست. متأسفانه هزاران و میلیون‌ها شاهد وجود دارد که این‌طور است. نظرتان درباره‌ی حزب الله، (حسن) نصرالله چیست؟ هیچ. (می‌خندد) خب او هم شیعه است. درمورد حماس چه نظری دارید؟ باز هم هیچ. حماس تفاوتی با حزب‌الله ندارد؛ یک حزب دموکرات زیر ردای اسلام. اگر ۲۰ تا ۳۰ سال به عقب برگردیم، شاید حماس را طور دیگری ببینیم، اما امروزه دیگر هیچ انتظاری از آن‌ها نمی‌رود. دقیق‌تر بگویم: برادران ما از نوار غزه این‌طور گزارش کرده‌اند: «حماس برای ما دشمنی بدتر از اسرائیل محسوب می‌شود.»

اگر اکنون یک علوی در کنار شما از خیابان عبور کند، چه اتفاقی برایش می‌افتد؟ او دین خودش را دارد، من دین خودم را. تا وقتی او آسیبی به من نمی‌زند، من هم آسیبی به او نمی‌زنم. پس می‌تواند از خیابان عبور کند. اگر داعش بود حتماً او را می‌کشت، اما ما این‌طور نیستیم. اینجا پاکت سیگار پیدا می‌شود. خودم سیگار نمی‌کشم، اما بعضی‌ها می‌کشند. اینجا افرادی هستند که ریش ندارند، موزیک هم گوش می‌دهند. هر کس تا زمانی که ضرری برای دیگران نداشته باشد می‌تواند هر کاری که می‌خواهد انجام بدهد. هر کسی به‌تنهایی در پیشگاه الله حساب پس می‌دهد.

آن طور که خودش می‌گوید در آلمان تا بخواهید خراب‌کاری کرده. قصد دارد در سوریه با دفاع از مسلمانان در برابر رژیم اسد، این خراب‌کاری‌های خودش را جبران کند. می‌خواهد آدم خوبی بشود

عربستان سعودی وجود ندارد، بلکه فقط آمریکای سعودی موجودیت دارد. وانگهی ما فقط زمانی دست به جهاد می‌زنیم که مسلمانان مورد یورش قرار بگیرند. در عربستان سعودی چنین نشده. البته احکام واقعی اسلام در آنجا دیده نمی‌شود. اگر آنجا احکام اسلام حاکم بود، خبری از فاحشه‌خانه و الکل نبود. یعنی احکام اسلام در عربستان سعودی فقط متعلق به مردم عادی است؟ دقیقاً. این نشان می‌دهد که در واقع پادشاه عربستان سعودی هیچ سرو کاری با اسلام ندارد. با وجود این، مسلمانان آنجا به آنچه پیش می‌آید، راضی هستند. خیلی از مردم هم با وجود اینکه در مکه و مدینه زندگی می‌کنند، اصلاً اسلام را نمی‌شناسند.

وقتی اروپا سلاح به ما هدیه می‌کند، چرا باید آن را بخریم. ممکن است عجیب به‌نظر برسد اما داعش برای ما موهبتی آسمانی است. ما کردها هیچ‌وقت تا این حد به اهداف سیاسی خود نزدیک نبوده‌ایم.» آیا می‌توان از کردها ایراد گرفت که از موقعیت ایجاد شده به نفع خودشان استفاده می‌کنند؟

وقتی آمادگی اسد برای تبادل متقابل اطلاعات در مورد سازمان‌های تروریستی حاضر در سوریه را به دولت آمریکا ابلاغ کردم، ایالات متحده از انجام این کار سر باز زد. گرچه اصلاً نیازی به گفت‌وگو با دولت نبود، اما پاسخ کودکانه‌ی آن‌ها از این قرار بود: «ما با این مردک گفت‌وگو نمی‌کنیم.» یک اشتباه دراماتیک! مسیحیان، شیعیان، ایزدیان و تمام جهان مجبور به پرداخت بهای سنگین و خونینی بابت آن شدند. رژه‌ی پیروزی داعش، ایالات متحده‌ی آمریکا را که نمی‌خواست چیزی درباره‌ی تروریسم در سوریه بداند، کاملاً غافلگیر کرد.

رهبر ارتش آزاد سوریه که غرب آن را میانه‌رو می‌داند به من گزارش داد که جنگجویانش دسته‌دسته به افراط‌گرایان ملحق می‌شوند. چون جبهةالنصره و داعش خوش حساب‌تر‌ند؛ پول خوبی به آن‌ها می‌دهند و بی‌باکانه‌تر و بی‌رحم‌تر می‌جنگند.

آیا حق با پیتر اوستینوفبریتانیایی نبود که جنگ‌های تهاجمی را "تروریسم ثروتمندان" نامید؟ برای یک کودک عراقی تفاوتی ندارد که یک ضارب انتحاری مسلمان تکه‌تکه‌اش کند یا یک بمب مسیحی. جنگ، ترورِ ثروتمندان و ترور، جنگِ فقراست. تا امروز کسی نتوانسته تفاوت کیفی بین این دو را نشان بدهد.

القاعده در سراسر دنیا، در آمریکا و اروپا در ۱۴ سال اخیر، بیش از ۳۳۰۰ نفر را کشته است، اما جرج بوش فقط در جنگ عراق و افغانستان دست‌کم ۶۰۰ هزار نفر را از میان برده است! همین جنگ عراق که در اصل برخلاف حقوق بین‌الملل و بیشتر بر اساس مستندات بی‌اساس صورت گرفت. آیا این تروریسم نیست؟

تروریست‌ها حمله‌های‌شان را پاسخی به حق به سیاست خشن استثمارگرانه‌ی آمریکا می‌دانند که به کشور‌های‌شان به‌عنوان پمپ بنزین آمریکایی‌‌ها می‌نگرد و برای رسیدن به این هدف از خشن‌ترین روش‌ها استفاده می‌کند. مسلمانان جوان در آلمان و عراق می‌بینند که هر روز و هر سال چگونه در افغانستان، پاکستان، عراق، یمن، سومالی یا فلسطین، سلاح‌های غرب، هم‌پیمانان غرب و سربازان غربی، زنان، کودکان و مردان مسلمان را به‌سختی زخمی می‌کنند یا می‌کشند تا اینکه بعضی از آن‌ها یک زمانی و در یک جایی واکنش نشان می‌دهند. هیچ‌کس تروریست به دنیا نمی‌آید.

دولت آمریکا آشکارا خاطر نشان می‌کند که اگر امنیت راه‌های دسترسی نامحدود به بازارهای کلیدی، به ذخایر انرژی و منابع استراتژیک به هر نحوی به خطر بیفتد، آمریکا خود را موظف به مداخله‌ی نظامی می‌داند. فقط احمق‌ها نمی‌توانند سر درآورند که در سیاست امروز دنیا پای چه چیزی در میان است: «نفت، طلای سیاهی که رفاه آمریکایی‌ به آن وابسته است؛ نفت، این خبیث‌ترین هدیه‌ی شیطان.»

بنا به گفته‌ی وزیر امور خارجه‌ی اسبق آمریکا، هنری کسینجر، نفت در حال حاضر بسیار با ارزش‌تر از آن است که آن را به عرب‌ها واگذاریم. تروریست‌ها آدم‌های رذل و نخاله‌هایی هستند که سیاست آمریکا همواره به آن‌ها نیاز دارد تا مداخله‌های نظامی‌اش، ظاهری مشروع به خود بگیرد.

وسلی کلارک فرمانده‌ی کل پیشین نیروهای ناتو می‌گوید: «کمی پس از واقعه‌ی یازده‌ی سپتامبر، در پنتاگون لیستی به او نشان دادند که شامل هفت دولت ناباب بود که قرار بود طی پنج سال آتی، به آن‌ها حمله شود. نام عراق، لیبی، سوریه و ایران در این فهرست بود. جنگ‌طلبان طرفدار بوش نمی‌خواستند فرصت بی‌نظیر حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر را از دست بدهند. بنابه گفته‌ی کلارک آن‌ها می‌خواستند از فرصت استفاده کنند و تا تنور داغ است نان را بچسبانند و با راه‌انداختن جنگ‌های متعدد، خاورمیانه را بی‌ثبات و زیر و رو کنند و سپس آن را تحت کنترل خود درآورند. دلایل شرافتمندانه برای انجام این کار را بعدها می‌توان جور کرد!»

وقتی نظر ماهاتما گاندی را درباره‌ی تمدن غرب جویا شدند، این مرد هندی پاسخ داد: «فکر می‌کنم، می‌تواند ایده‌ی خوبی باشد.» البته از نظر او واقعیت تجربه شده‌ی تسلط غرب بر هندوستان اهریمنی بود. در سال ۱۹۷۵ که من به‌عنوان نماینده‌ی جوان ایندیرا گاندی، نخست‌وزیر هندوستان، در حضور وی سخنرانی غیرمنتظره‌ای درباره‌ی اهمیت حقوق بشر برای سیاست غرب ایراد کردم، او با تعجب پرسید: «واقعاً به این‌ها اعتقاد دارید؟»

در ۲۰۰ سال اخیر حتی یک‌بار هم شده که، یک کشور عربی به یک کشور غربی حمله کرده باشد؟ مهاجمان همیشه قدرت‌های بزرگ اروپایی بوده‌اند. میلیون‌ها غیرنظامی عرب در این حملات وحشیانه به قتل رسیدند. در عوض درباره‌ی قساوت مسلمانان، همه‌چیز وارونه جلوه داده شده است و به هر دستاویزی متوسل می‌شوند و این درحالی است که غرب بسیار بی‌رحم‌تر از آن‌ها بوده است.

شرایط عراقی‌ها هم در زمانی که مستعمره‌ی بریتانیا بودند، بهتر از این نبود. وینستون چرچیل در سال ۱۹۲۰ آن‌ها را به جرم شورش علیه حکومت، به نمک‌نشناسی متهم کرد و در مواجهه با آنان، دست به سلاح شیمیایی برد، چنان که بعدها، با غرور در یادداشت‌های خود از آن به «اقدامی با تأثیر اخلاقی خاص» یاد کرد.

ساموئل هانتینگتون آمریکایی‌ از این منظر با بسیاری از مورخان هم عقیده است، در این گفته‌ی خود که «غرب نه به واسطه‌ی برتری ارزش‌هایش، بلکه به واسطه‌ی برتری در استفاده از قدرت و کاربست آن، بر دنیا تسلط یافته است. غربی‌ها این حقیقت مسلم را اغلب فراموش می‌کنند، اما دیگران هرگز.» زورگویی و قساوت غرب، تمام حد و مرزها را درنوردیده است و حتی فراتر از آن چیزی است که در حال حاضر تروریسم بی‌رحم داعشی به نمایش می‌گذارد

صعود تمدن غرب که از ۵۰۰ سال پیش شروع شد، به هیچ‌وجه مبتنی بر نوع‌دوستی و دیگرخواهی نبود. این پیشرفت، هیچ‌گاه از طرح ایده‌های متمدنانه برای بقیه‌ی دنیا ناشی نمی‌شود، بلکه بر پیگیری قاطعانه‌ی منافع اقتصادی‌شان استوار است و بر قساوت نیروهای نظامی و ارتش‌شان. البته بیشتر سران کشورهای غربی انگیزه‌های خیرخواهانه‌شان را بهانه می‌کنند تا بتوانند حمایت شهروندان و رأی‌دهندگان‌شان را با خود داشته باشند. آنان همان کسانی بودند که انسان‌ها را به دلیل فرهنگ‌ متفاوتی که در آغاز، به‌ نام مسیحیت و سپس به نام حقوق بشر و دموکراسی کشتند، اما در حقیقت همیشه دعوا بر سر پول بوده است؛ پول و قدرت و شهرت تا همین امروز.