بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

سیل بنیان‌کَن خشونت، تمام چارچوب‌ها و سلسله مراتب‌ها را در هم می‌شکند. این همان خاصیت بوم‌رنگی است. خشونت به ما باز می‌گردد و ما همچنان مثل گذشته، کمتر متوجه می‌شویم که این، درواقع، خشونتِ خودِ ماست که به ما برگشته است.

هیچ‌کس بیشتر از خیل دشمنان اسلام در جهان از این جنایت‌ها خوشحال نمی‌شود. آیا اسلام به اندازه‌ی کافی دشمن ندارد؟ شاید بتوان گفت که حتی «داعش/ضد داعش» (خلافت اسلامی/خلافت ضد اسلامی) ساخته و پرداخته‌ی آن‌هاست.

شما هم‌زمان، برده‌داری را که بشریت طی جنگ‌های طاقت‌فرسا بر آن فائق آمده بود، دوباره به‌طور رسمی رواج داده‌اید. این مسئله روزگاری در تمام فرهنگ‌ها وجود داشت، اما همه‌، مدت‌هاست که شرمسارانه این رویه‌ی تنزل انسان به کالا، تنزل انسان به موجودی بین انسان و حیوان را منسوخ کرده‌اند، یهودیان، مسیحیان و مسلمانان. گرچه به‌طور پنهانی هنوز انسان‌های زیادی هستند که با روش‌های تبهکارانه هنوز هم با آن‌ها مانند برده و بنده رفتار می‌کنند. محمد (ص) بر خلاف شما همیشه به‌دنبال راه‌هایی بود که برده‌ها به شهروندی واجد حق و حقوق تبدیل شوند. این‌گونه بود که بلال اولین مؤذن اسلام شد.

آنچه که شما می‌گویید و انجام می‌دهید، نه تنها در تقابل با اسلام است بلکه در تقابل با تأثیر پیامبر نیز هست. محمد (ص) بخشنده بود، اما شما بی‌رحم هستید. محمد یک انقلابی پیشرو بود. فرض کنیم که محمد که یکی از اصلاح‌طلبان پویای تاریخ بود، ۱۴۰۰ سال پس از مرگش هنوز بخواهد بر طبق آداب و رسوم زمان خودش زندگی کند، این محال است. انقلابی‌های بزرگ به موفقیت‌های‌شان اکتفا نمی‌کنند. شما، ابوبکرالبغدادی، مایلید که به‌عنوان فرمانده جلب توجه کنید.

در اسلام هیچ اجباری در دین نیست (سوره ۲، آیه ۲۵۶) ، اما شما بی‌رحمانه انسان‌ها را به قتل می‌رسانید؛ تنها به این دلیل که شیعه، علوی، ایزدی یا سنی دموکراسی‌خواه هستند. مگر آنکه داوطلبانه به ایدئولوژی بی‌رحم شما بگروند، آن هم پیش از آنکه شما بر آن‌ها فائق شوید. رواداری مذهبی چندین قرن یکی از فضیلت‌های برجسته‌ی حاکمان اسلامی بوده است. جناب خلیفه رواداری شما کجاست؟ ۲. در اسلام به روشنی جنگ‌های تهاجمی حرام است (به‌عنوان مثال در سوره ۲۲، آیه ۳۹) . پیامبر هرگز اقدام به جنگ تهاجمی نکرد. او همیشه مورد حمله‌ی اهالی مکه که پیرو ادیان دیگر بودند و برتری نظامی داشتند قرار می‌گرفت، اما شما، جناب خلیفه، به تمام مناطق، شهرها و روستاهایی که با شما کاری نداشته‌اند، بی‌پروا یورش برده و می‌برید.

من مسیحی هستم. در دین من خصوصیات شخصی که ضدمسیحیت (دجال) است، در انجیل یوحنا آمده. با کارها و موجودیت شما به این نتیجه می‌رسم که از قرار معلوم شخص "ضد اسلام" هم وجود دارد. حتی مغز‌های متفکر دنیای اسلام هم پیش‌بینی نکرده بودند که ممکن است این شخصیت ضد اسلامی نامش "خلیفه‌ی دولت اسلامی" باشد. به فکرشان هم خطور نمی‌کرد که کسی قادر باشد تاریخ اسلام و دین اسلام را تا این اندازه به سُخره بگیرد. در واقع شما باید مناطق تحت تصرف‌تان را به "دولت ضداسلامی" تغییر نام بدهید.

او با تأمل به من می‌گوید: «حق با شماست، ما بی‌رحم هستیم، اما ما این کار را علنی انجام می‌دهیم، ولی شما پنهانی و زیرزیرکی. داعش شاید ۳۰۰۰۰ عراقی را کشته باشد، بوش ۵۰۰۰۰۰ نفر را کشته.» داعش در عراق از طرف مردم خیلی خوب پذیرفته شده، ولی گویا در رقّه این‌طور نبوده. اسد همچنان نسبت به داعش از حمایت بیشتری برخوردار است

هستند. او می‌گوید که حتی از اعضای خانواده‌ی خودش هم بیزار است، زیرا آن‌ها هم ایمان واقعی ندارند. «عشق به خداوند برترین و مهم‌ترین چیز است.» پدرش فکر می‌کند مسلمان است اما هم زمان به دموکراسی هم معتقد است. «چنین چیزی ممکن نیست. تو نمی‌توانی به قانون اساسی پایبند باشی و بگویی به الله هم که حکمش غیر از آن چیزی است که در قانون اساسی آمده، ایمان داری.»

شیعیان از این ماهی متنفرند، چون وقتی حضرت علی در کنار یک رودخانه مشغول عبادت بوده، مزاحم او شده است؛ شیعیان از آن متنفرند، اما سنی‌ها عاشق آن هستند. حالا که شیعیان از اینجا رفته‌اند، دوباره این ماهی در بازار به فروش می‌رسد.

بنا به گفته‌ی ابوقتاده، محمد (ص) جیمز فولی را گردن زده. پیش از وی رایج نبود کسی گردن زده شود. اولین بار ایشان بود که تصمیم گرفت سر مجرم را باید کاملاً از بدن جدا کرد. پیامبر (بزرگ اسلام) که نمی‌تواند از ۱۴۰۰ سال پیش در مقابل این مسئله، از خودش دفاع کند ولی متأسفانه تمام کارهایی که داعش می‌کند، به حساب وی نوشته می‌شود. اگر روزی داعش فرانسه را تصرف کند، حتماً ادعا می‌کنند که گیوتین هم ساخته‌ی حضرت محمد است.

در سوریه داعش متشکل از ۷۰ درصد نیروهای خارجی و ۳۰ درصد سوری است. به عکس، این ترکیب در عراق شامل ۳۰ درصد نیروی خارجی است و۷۰ درصد عراقی.

ابوقتاده توضیح می‌دهد که عرب‌ها خیلی تن‌پرور هستند و سروکار داشتن با آن‌ها بسیار سخت است. او احترام زیادی برای عرب‌ها قایل نیست. فردریک از او می‌پرسد: «آیا شما در اینجا محبوبیت دارید؟» ابوقتاده با خنده پاسخ می‌دهد: «راستش را بخواهی نه. هرچه باشد ما اینجا خارجی محسوب می‌شویم. خیلی‌ها از ما خوش‌شان نمی‌آید، اما بالاخره به ما عادت می‌کنند.»

به‌نظر او جبهةالنصره و ارتش آزاد سوریه مرتدند. البته اگر به‌خاطر کارهایی که مرتکب شده‌اند، طلب بخشش کنند می‌توانند به داعش بپیوندند.

خلیفه ابوبکرالبغدادی تا حد ممکن هرگز در انظار عمومی ظاهر نمی‌شود. به چند دلیل: یکی به دلایل امنیتی. اگر من بخواهم با او مصاحبه کنم، سازمان سیا مطلع می‌شود که دست‌کم البغدادی به‌طور موقت کجا اقامت دارد. وانگهی دولت اسلامی نمی‌خواهد از البغدادی بت بسازد. برای اینکه خلیفه در مسجد در ملأعام ظاهر شود، سه ماه برنامه‌ریزی و مقدمات کار لازم است. بسیار پرهزینه است. هرچه باشد داریم علیه ۶۰ کشور می‌جنگیم.

صفی از ماشین‌ها بوق زنان از کنارمان می‌گذرند. پسری که از پنجره‌ی ماشین اول به بیرون خم شده، دست تکان می‌دهد. در ماشین پشتی یک فیلم‌بردار می‌بینیم که از ماشین بعدی که در آن عروس و داماد نشسته‌اند، فیلم می‌گیرد. یقین دارم این‌ها را کسی در آلمان باور نخواهد کرد، اما در بین این ۲۰۰هزار سکنه بالاخره هر از گاهی عروسی هم هست.

جلوی یک کبابی نگه می‌داریم تا چیزی برای خوردن تهیه کنیم. دوروبرمان را نگاه می‌کنیم. به‌نظر می‌رسد در رقّه زندگی کاملاً عادی در جریان است. اصلاً قابل تصور نیست که در اینجا یک سازمان تروریست حکومت کند و ما در مرکز ترور باشیم. البته وقتی سرها را سر چوب می‌کردند و انسان‌ها را به صلیب می‌کشیدند، اینجا نبودیم. فردریک می‌پرسد با اجساد گروگان‌ها چه می‌کنند؛ با جسد جیمز فولی و دیگران. ابوقتاده خونسرد پاسخ می‌دهد: «هر کدام را جایی دفن می‌کنیم.» در ضمن سر بریدن به‌عنوان مجازات مرگ یک تصمیم سیاسی داعش است که ازطرف مقامات بالا گرفته می‌شود.

با دو تن از پیکارجوها درباره‌ی عراق زمان صدام حسین صحبت می‌کنم. من از مقاومت مردمی که در سال ۲۰۰۷ در رمادی دیده بودم می‌گویم. یکی از دو جنگجوی داعش ظاهراً مدتی بسیار طولانی در عراق می‌جنگیده. می‌گوید او هم در آن زمان در آن مقاومت مردمی بوده است، اما در این بین انگار تنها پاسخ درست به گرایش‌های او، داعش بوده است.

پیکارجوی آمریکایی‌ از احتمال مواجهه‌ی مستقیم با آمریکا هیجان‌زده می‌شود. آرزو می‌کند که آمریکا نیروهای زمینی‌اش را بفرستد. نهایت آرزویش نبرد علیه آن‌هاست. با خنده می‌گوید: «موقع پایین آمدن از هلی‌کوپترشان حتماً تنبان‌شان را زرد می‌کنند.» دوستش که در همین اثنا متوجه شده‌ایم لبنانی است با لبخند حرف او را تأیید می‌کند. «بخشی از تجهیزات‌شان را در اختیار داریم. خیلی دوست داریم باقی سلاح‌های‌شان را هم تصاحب کنیم.»

از مرد جوان اهل نیوجرسی این جملات را می‌شنویم: «اگر آمریکایی‌‌ها سراغ دولت اسلامی بیایند فلوجه‌ی دوم را تجربه می‌کنند.» یا: «بیش از صد سال است که مسلمانان سرکوب می‌شوند برای همین ما تا به آخر به نبرد ادامه می‌دهیم تا از ضعیفان حمایت کنیم. اگر مسیحیان بخواهند پیش ما زندگی کنند از آن‌ها هم حمایت می‌کنیم.» مدام سعی می‌کند به ما بگوید که مسیحیان در کنار آن‌ها مشکلی نخواهند داشت. فقط باید خراج اندکی بپردازند. این تنها مالیاتی است که در دولت اسلامی وجود دارد. او خودش به شخصه، برای یهودیان احترام چندانی قایل نیست اما عذرخواهی می‌کند و می‌گوید که این نظرش کاملاً شخصی است. تنفر او مال دورانی است که هنوز در آمریکا بود. می‌گوید: «این تنفر مانند لهجه است. ترک عادت سخت است.

جنگجویی که کمی چاق است درباره‌ی کار بنیادهای اهدایی من به افغانستان، سوریه، عراق و کنگو صحبت می‌کند. می‌گوید ناراحت است که کارهای نیک من از بین می‌رود و در آن دنیا به آن پاداشی تعلق نمی‌گیرد. اگر ما مسلمان از دنیا نرویم هیچ راه نجاتی وجود ندارد. حتی کارهای نیک‌مان در این دنیا هم به‌شمار نمی‌آید. خداوند فقط در این دنیا به اعمال نیک ما پاداش می‌دهد، با سلامتی، خوشبختی و چیزهای دیگر، اما پس از آن دیگر هیچ.