بریده‌هایی از کتاب انسان شادکام

گل‌های گیلاسِ محکومِ به مرگ ازته دل می‌خندند.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

صدایت می‌زنم. در این صفحات، صدایت می‌زنم. در این جنگل‌ها، در نزدیکی آن برکه، در جاده‌ها، در زمین‌هایی که با قدم‌هایمان طی کردیم و تا بی‌نهایت وسعت دادیم، صدایت می‌زنم.

خواندن، نوشتن، دوست داشتن تثلیثی مقدس است.

ما در میان جانوران الهی ماقبل تاریخ که پوست قیری رنگ بدنشان می‌درخشد، تنها هستیم.

شما دوستم دارید. به من می‌گویید دوستم دارید، اما نمی‌دانید که چه می‌گویید.

روح‌ها پرگارهایی‌اند که نوکشان در لحظه فرو رفتن در زمین، می‌لرزد.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.

نوشتن، ترسیم دری است بر دیواری غیرقابل عبور، و سپس گشودن آن در.